5e dag: boerende koeien en landjepik

De wekker op kwart voor 8. Heerlijk geslapen. De eerste stappen naast mijn bed lijken nergens op maar naar een paar stappen gaat het redelijk wel hoewel mijn rechterkuit wel heel erg beurs aanvoelt. Na 3 kwartier geknutsel met inpakken samen met de gastvrouw een kop moccona in het zonnetje. Hartelijk afscheid en om 9.25 uur opweg naar de pinautomaat. Het is walgelijk druk in de winkelstraat, er staat weer een vreetfestijn voor de deur en de commercie tiert er welig bij. Waarom krijgt niemand kompasles op school, ben 3x de winkelstraat op en neer geweest maar dan uiteindelijk toch weer op de dijk belandt waar ik gisteren aan wal kwam. Er waait een koude wind op de dijk en de 2 steenfabrieken waar ik gisteren zo naarstig naar op zoek wat wil ik niet meer zien dus neem ik een soort prive-paadje om uit de wind te lopen. Met een bocht neem ik afscheid van de brede en drukke rivier. Een oergebied komt er voor in de plaats. Voorheen ingebruik als landbouw gebied, nu weer teruggegeven aan de natuur. Verrek ik ben al bij de grens: een paal met een verhaaltje dat het eigenlijk alleen waterstaat kundig iets betekent. En HOERAAAAAA! De eerste Santiago-sticker!!! Ik word er helemaal blij van. Het is heerlijk lopen, in het zonnetje en af en toe de wind in de rug. En natuurlijk de wetenschap dat ik maar 16 km hoef te lopen. Maar mij kennende kan het zomaar 160 km worden. De natuur is prachtig, veel vogels en veel vogelversiergeluiden. Vlak bij Kekerdom een mooi zitje in de zon en met de rugzak als windscherm begin ik alvast aan mijn verslagje. Ik zit nog niet of ik hoor iemand een joekel van een boer laten maar er is niemand te zien. Nog een paar flinke boeren volgen en dan zie ik een galloway-stiertje lopen. Prachtig om te zien. Het dier verstopt zich weer in de ruigte en krijgt antwoord van een ander rund wat niet zichtbaar is. Na dit verslagje en een broodje stap ik weer op, naar het buitendijks kerkje van Keerde. Volgens de gastvrouw van afgelopen nacht wordt het kerkje binnenkort gesloten. Het loopt bij hoog water helemaal onder, zo ook de begraafplaats Raar idee: een begraafplaats onder water, lig je net rustig, verzuip je alsnog.......
En inderdaad, het kerkje is prachtig aan de buitenkant want wederom gesloten. Zo jammer dat het gesloten gaat worden. De begraafplaats ligt er heel gewoon bij, je zou niet zeggen dat al die oude graven verschillende malen onder water hebben gelegen. Er blijft een flink harde wind staan die zonder zon ijskoud is.In de zon en uit de wind is het flink zweten. Bij een rustpunt spreken 2 oudere mensen me aan vanwege de schelp die ze herkennen. Ze zijn vol bewondering van mijn actie en fietsen weer verder. Het landschap is prachtig, jammer dat er een druk bereden weg langs loopt. Ik moet doorlopen tot grensovergang De Snap. Maar die komt maar niet in zicht. Ik moet uiteindelijk naar Zyfflich maar dat gaat volgens de routeplanner steeds verderweg liggen. Ik begrijp er helemaal niets van. Gelukkig is daar de Leuterstrasse zal ik dan nu heel dichtbij zijn? Maar nee, Zyfflich is alleen nog verderweg gaan liggen. In wanhoop spreek ik een man met woeste hond aan. Is ook dat om de eerste zin in het Duits moet gaan over de Leuterstrasse. Maar het probleem is al snel opgelost: er zijn 2 Leuterstrassen en De Snap heb ik gemist. Dat was ook zo gek niet want die kan je alleen zien als je met de auto over de weg rijdt en niet als je over het fietspad loopt verscholen in het groen. Er is dus weer een nieuw probleem geboren: ik ben dus wel 5 km te ver gelopen en ik wilde zo graag een korte route want mijn rechterbeen is niet vrolijk vandaag. Ik kan wel janken en van pure boosheid maak ik geen foto van de officiële grensovergang. Het stelt ook niets voor:een flink stuk beton met een rood/witte paal. Het is inmiddels al 15.00 uur en ik hadden eigenlijk al aangekomen willen zijn. Zyfflich is een prachtig klein dorpje en de weg er naar toe nog mooier. Goed aangegeven met pelgrimstickers. De kerk lijkt open maar dat is schijn. Een vrouw is er flink aan het soppen negeert me volkomen. Dan ook hier maar geen stempel. Jammer. Een man en vrouw spreken me aan in het duits en ik ben verbaasd hoe makkelijk ik het duits terug kan babbelen. De man adviseert om morgen naar de mis in Kranenburg te gaan, het zou heel mooi zijn. Het zal wel. Via de pelgrimstickers kom ik langs Wyler ook een mooi dorp maar het kan me niet bekoren want ik wil er klaar mee zijn, mijn rechterkant en knie voelen echt niet goed. Zal ik morgen een rustdag nemen? Zou helemaal mooi zijn als ik dan nog een nacht in de pipowagen zou kunnen overnachten. Maar nu eerst nog de tanden op elkaar en de kortste weg naar Kranenburg vinden. Nog 1 uur lopen en dan nog 1 uur naar de pipowagen. Ik word er niet vrolijker op en foto's van de bordjes met "Kranenburg" erop ga ik ook niet doen want als ik zo door hobbel haal ik het helemaal niet om om 18.00 uur met de gastvrouw van de pipowagen mee te kunnen eten. Bij de rotonde in Kranenburg houdt mijn Internet ermee op. Wel g. ........e! !! Daar betaal ik godvergeten niet voor om amper over de grens geen Internet meer te hebben! Ik hoop dat ze in Kranenburg geen camera's hebben hangen want het moet wel een vreselijk gezicht geweest zijn: oude vrouw met joekel van rugzak, loopt strompelend en krom, nat bezweet en een knalrood hoofd van kwaadheid als een pelgrim door Kranenburg. Het interesseert me geen reet, ik wil de rugzak af en lekker in mijn pipowagen gaan liggen. Maar hoe vind ik de weg zonder googlemaps? Gelukkig doet een lichtere versie ervan wel maar dan moet ikzelf de kortste route zoeken naar het pipoadres. Ik denk dat ik die gevonden heb maar daar staat aangegeven dat het een doodlopende weg is. Ik twijfel even maar besluit toch het pad op te gaan. Het gaat steil berg op en als ik bijna boven ben, lijkt het er inderdaad op dat het doodloopt op een erf. Het interesseert me niet, ik moet naar de pipowagen en heeeel snel. Als ik gesnapt wordt verzin ik wel een smoes want mijn Duits is nog heel zo slecht nog niet, dat bleek bij Wyler wel! Na het centrum van Kranenburg kom ik door een complete enclave met Hollanders. Hebben zeker allemaal goedkoop een huisje net over de grens gekocht....
En dan eindelijk is daar toch het gastgezin. Een dolenthousiaste hond begroet me luid blaffen en wil bijkant door het kattenluik naar buiten komen. De gastvrouw is Nederlandse en laat me de pipowagen zien. Het is een schatje, inclusief een houtkacheltje en koelkast. Hier houd ik het wel uit en dat komt goed uit want ik kan 2 nachten blijven slapen. Ik moet dan wel iets voor het eten verzinnen maar dat is nu wel het laatste waar ik me druk over maak. Het lijkt wel of je onderweg wel heel erg moet lijden voor een prachtige slaapplaatsen. Misschien dat ik morgen wel naar Kranenburg ga, dan kan ik nog foto's maken voor Rai. Ik krijg een heerlijke maaltijd en na een nog heerlijkere douch krijg ik het ontbijt van morgen alvast mee naar mijn pipowagen. En daar zit ik nu dan dit verslagje te schrijven. Het kacheltje snort er lustig op los, het gastgezin is naar het paasvuur bij de buren. Om half 9 zag ik verderop inderdaad een bosje hout in de brand staan. Gastvrouw vertelde dat ieder voor zich zijn eigen vuurtje maakt en daar mensen voor uitnodigt en er vervolgens iets van een feestje is. Dat kunnen wij in Salland veel beter!