dag 4: Naar Millingen aan de Rijn

Ik ben al vroeg wakker en om 8.00 uur heeft de gastvrou (Trudy) het ontbijt al klaargezet. Ondankbaar dat ik ben, wil ik alleen een kop moccona. Ik krijg het brood als lunch pakket mee en nog veel meer extra's. Wat een schat! Nog even een foto maken van mij en Wiebe en dan ga ik toch. Ik ben net onderweg en sta een foto te maken van de mooie grote toren als Wiebe aan komt fietsen. Hij geeft mij 20 euro terug omdat ik dat teveel betaald zou hebben. Ik weet het echt niet meer. Hoe lief om me na te komen fietsen. We zwaaien nog en weg is Wiebe al weer, man van 80 en nog zo kwiek! Ik wandel Doesburg uit Zevenaar. Wat een leuk stadje. De markt wordt opgebouwd en het is er druk. Even een nieuw hoesje voor de telefoon halen. Hebben ze niet. En het euvel dat ik geen foto's bij mijn verslagjes kan zetten is meteen verholpen als de meneer van de telewinkel het doet. Dan kan ik het dus ook! Iets verder op maken ze een keurig nieuw hoesje om mijn telefoon. Dan door naar de kaartenwinkel want ik wil zo'n kort mogelijke route naar Millingen. Er is geen kaart voor handen die dat aangeeft en ik word verwezen naar de fietsenzaak iets verder op. De fietsenmaker zou een verwoed wandelaar zijn en me wel verder kunnen helpen. Helaas, hij is net even weg maar met een half uurtje terug. Dan ga ik even lunchen en met een tostie oude kaas met peper (of zo iets). Ik bezoek de kerk maar die is natuurlijk dicht. Terug naar de fietsenmaker. Hij weet inderdaad wel een route die korter is en schrijft in steekwoorden op hoe ik naar de steenfabrieken moet lopen die aan de oevers van de Rijn (?) staan. Tussen die 2 fabrieken zou ik de Rijn over kunnen naar Millingen. Helemaal blij met de hulp vraag ik of de fietsenmaker zijn stempel in min credential wil zetten. Dat doet hij met alle plezier en ik ben nog blijer. Vol goede moed op stap, nog een stukje Zevenaar met een prachtige oude molen. Maar dan heeft de fietsenmaker opgeschreven dat ik bij de 2e minirotonde rechtdoor moet. En dat kan niet. Het enige pad dat er is, is een doodlopend pad. Ik durf de gok niet te nemen dat ik aan het eind helemaal weer terug moet en besluit dan maar de reguliere weg te nemen. En die is lang, heel erg lang. Maar ik kom uiteindelijk toch uit in Pannerden. Daar kunnen ze me vast wel vertellen hoe ik bij het pontje moet komen. Een vriendelijke meneer legt het geduldig uit en even later ook nog 2 meisjes die het nogmaals uitleggen. Een makkie en voor ik het weet, ben ik bij het pontje. Hup naar de overkant. En daar sta ik dan, nergens een millingen te bekennen. I kbegrijp er niks van, zelfs google maps begrijpt het niet en die geeft aan dat het pontje naar Millingen nog 3 km verderop ligt. Dat zou betekenen dat ik gewoon op het verkeerde pontje heb gezeten. Wel G....e. Dus weer terug op het pontje. De pontbaas heeft met me te doen, ik mag gratis mee terug. Hij zegt dat ik flink door moet lopen want het laatste pontje gaat om 18.00 uur. Ik ren zo hard ik kan, hoog boven op de dijk waar het eigenlijk niet mag maar ik heb een goede reden: ik ben 2x voor de gek gehouden en moet nu op een levensgevaarlijke manier over een dijk rennen om het pontje te kunnen halen. En juist als je hard moet lopen, gaat de zon schijnen en is er geen wind. Ik zweet me een ongeluk en voel dat mijn hoofd helemaal rood is van inspanning. Mijn schenen en kuiten doen zo'n pijn dat lopen bijna niet lukt. En de weg is nog zo lang. Er fietsen groepjes pubers voorbij en die zeggen dat ik het pontje niet meer ga halen. Ook een wandelaar weet te vertellen dat het laatste pontje al om 17.00 uur is gegaan. Ik kan wel janken, van moeheid en de pijn die nu overal zit, zelfs aan de bovenkant van mijn oorschelp.
Eindelijk haal ik dan de aanlegsteiger van het pontje, het is 17.55 uur. Nog 2 wandelaar zitten te wachten in een striemende wind, ook zij vragen zich af of het pontje nog komt. We besluiten om samen een taxi te nemen als het pontje niet gaat varen. Maar even na 18.00 uur komt er beweging aan de overkant en jahoor, het pontje komt. O wat ben ik blij en opgelucht. Het is erg koud op het pontje, een stel aangeschoten wandelaars komt op het laatste moment aankakken en in de tussentijd zit ik natbezweet in een striemende kou op het pontje te wachten. Maar dan gaan we eindelijk van wal. Nu weet ik zeker dat ik in Millingen aankom. Hoewel, bij ht afstappen van het pontje moet ik de stijle dijk op en na het stilzitten in de kou is dat geen makkie, mijn benen willen echt niet meer. ik strompel naar mijn gast adres en wordt hartelijk ontvangen door Ellen, ze heeft het eten voor me klaar en ik ben haar eeuwig dankbaar. Ik heb een giga kamer op de bovenverdieping, inclusief 2 persoonsbed, tv, bank en een joekel van een badkamer beneden met bad. Daar ga ik dankbaar gebruik van maken. In de hoop dat mijn benen er wel bij zullen varen, want dat gaat morgen anders niets worden, vrees ik.
De trap is nu al een crime en als een gehandicapte ga ik op mijn billen de trap op en af. Na een heerlijk bad, wil ik eigenlijk meteen wel slapen. Ik heb het maar druk als pelgrim, ik kom niet eens toe aan tv kijken of verslagen maken. Voor het gastgezin is het niet leuk om iemand in huis te hebben die ze verder niet zien. Kort zit ik nog even bij hun in de kamer, er is een voetbalwedstrijd op tv. Ik kan het niet volgen.
Even later val ik als een blok in slaap.