dag 13: Van Stralen naar Steyl

Zondag 27 april. Slecht geslapen vannacht. Veel te warm en lallende lui op straat rond 02.00 uur. Om 6.00 uur op en om kwart voor 7 ontbijt. Het regent dat het giet. Dan moet nu maar eens eindelijk de regencape aan. Het blijft een heel gevogel ondanks het oefenen. Maar het gaat al redelijk. Ik ben nog niet eens buiten en de binnenkant van de cape is al nat. Ik kende het uit de verhalen. Het is dus echt zo. Klokslag 8 ben ik bij het beginpunt. Duitsers hebben nu eenmaal niet gewoonte om op elke straathoek een naambordje op te hangen. Een meisje komt aangerend maar zij weet ook niet waar de Westwalle is, zegt ze en vervolgens gaat ze een soort van nachtclub in op diezelfde Westwalle. Vreemd. Maar meteen zie ik het pelgrimssymbool samen met een beeltenis van een pelgrim. Een mooie sticker is het en ze zijn dit keer rijkelijk bezaaid. Ik heb het routeboekje niet eens nodig en dat is ook wel erg handig met zoveel regen. Ik vraag me af of het in de cape nu harder regent of daarbuiten. Sigaretjes draaien blijft een crime maar plassen in de vrije natuur gaat heel erg makkelijk. Ik kom langs het huis van de uitvinder van Underberg, de kruidenbitter. Aan de overkant de laatste boerderij voor de grens. Volgens de routebeschrijving een uitstekende gelegenheid om een rustpauze te houden. Volgens mij denkt de eigenaar daar heel anders over. Het ziet er oud, vervallen en vooral leeg uit. Ik vind het ook veel te jammer om nu al pauze te gaan houden. Ondanks dat het regent, loopt het erg lekker. Midden in de natuur, geen hond op straat: echt heerlijk. Rond half 10 zie ik de eerste fietsers en honden uitlaters. Ik weet niet goed ofhet nu nog regent of dat het lekwater van de bomen is. Maar rond half 12 is stukken droger en tijd voor een lunch. Ik eet zoveel ik kan van de broodjes die ik meekreeg van het hotel. Dat scheelt weer gewicht in de rugzak. Het regent nog een heel klein beetje dus laat ik de cape uit. De gamaschen laat ik nog even aan want ik weet maar nooit welk hoog gras ik nog tegenkom. Mijn schoenen zijn drijfnat maar de voetjes zijn nog droog gelukkig. De omgeving is prachtig; prachtige zwarte paarden en verbaasde koeien, eenden en vijvers vol kwakende kikkers en nog steeds is het erg rustig overal. Echt een zondag. Ik vind het niet erg, ik kan er alleen maar van genieten. Veel te vroeg naar mijn zin (mijn voeten vinden het minder erg) kom ik Venlo binnen. Eerst een flink stuk over een verlaten industrieterrein waar de staat van de gebouwen laat weten dat er ook op maandag weinig reuring zal zijn. Bij de rotonde plots een kapel, heel erg klein maar erg mooi. Van degene die hier vereerd wordt heb ik nog nooit gehoord: onze Lieve Vrouw van Genooy (Genua? ). Via de oever van de Maas loop ik verder Venlo in. Ik heb het niet zo op steden en een unheimisch gevoel bekruipt me. Ik weet niet waarom. Om de route niet te missen besluit ik hem precies te volgen en kom een mensenmassa tegen, niet te geloven, alsof er iets gratis wordt weggegeven. Het is blijkbaar koopzondag en heel Venlo lijkt uitgelopen met nog eens zoveel Duitsers op koopjesjacht in een centrum dat op een bouwput lijkt moet ik helemaal niet zijn. De route kan ik al niet meer terugvinden maar ik moet terug naar de Maas. Wie ik ook vraag, niemand schijnt hier bekend te zijn. Ik gruwel van de zichzelf volvretende massa met kinderen die krijsen en veel te strakke leggings met naveltruitjes (ik dacht dat die alweer uit waren). Via gps kom ik gelukkig al snel weer bij de Maas waar ik maar even pauze hou. Het begint warm te worden en het zonnetje laat zich vaag zien. Ik heb alle tijd. Ik zou pas rond zes uur aankomen bij missiehuis van de broeders. Om het halve uur hou ik pauze heerlijk in het zonnetje op de waterkering van de Maas. Hiervoor hebben ze betonnen palen op de dijk gemaakt waar schotten tussen gezet kunnen worden als de Maas zichzelf niet meer in bedwang kan houden. Het zijn ideale uitrust- en nadenkplekjes. Zoals: Hoe kun je alle kerken en andere bezienswaardigheden bekijken en dan ook nog 20 km lopen op een dag? Mij lukt dat (nog) niet. Mijn voeten zijn het na 16-17 km wel zat. Misschien moeten ze gewoon nog wennen. Ik zal het zien. Ik ben wel blij dat de route nu goed wordt aangegeven, dat scheelt zo veel. Hoe zal dat in België en Frankrijk zijn? Morgen maar eens een Phonehouse zoeken. Ik krijg zo maar het gevoel dat ik het Internet op mijn telefoon heb uitgezet. Want ik zit nu toch echt in Nederland en ik heb nog steeds geen Internet. Ik kan ook nergens vinden hoe ik dat uit of aan kan zetten. Het zou wel heel suf zijn als ik dat gedaan zou hebben.
Rond half 4 kom ik bij het missiehuis van de broeders aan. Het is een echt klooster gebouw met een flinke muur er omheen en veel glas in lood. Het is er een drukte van belang. Mensen uit allerlei landen houden hier een of andere bijeenkomst. De portierbroeder heeft het er maar druk mee. Maar hij wil de tijd nemen om het een en ander uit te leggen. Hij begeleidt naar mijn kamer en wijst op het prachtige uitzicht op de binnenkloostertuin en de Maas. De boten varen nog net niet onder mijn raam door maar op 50 meter varen ze toch zeker. Het klooster is enorm groot en de logica van de gangetjes en trapjes ontgaat me helemaal. Eerst maar eens douchen en een klein waste doen. Cape en gamaschen moeten drogen dus zet ik de grote ramen wijd open en de zo'n schijnt lekker naar binnen. In de folder lees ik dat er enorm veel te doen is op het immense terrein. Eigenlijk is Steyl begonnen als klooster en nog een en nog een. Eigenlijk kloosterdorp met 2 vrouwenkloosters en een missiehuis dat gerund wordt door broeders. Wat het verschil tussen de beide vrouwenkloosters is ontgaat me. Ze schijnen in roze kleding te lopen.
Nadat ik me gedouched heb ga ik maar eens op onderzoek uit en verdwaal meteen. Ik kom gewoon niet op de begane grond terug. Na veel gezoek kom ik dan alsnog bij de receptie terecht. Maar hoe? Ik weet het niet. Ik bezoek de grotten maar begrijp niet goed waarom deze hier gemaakt zijn. Verderop in de straat is een snackbar en erg druk met wandelaars die hun rondje langs de Maas hebben gedaan. Ik kan lekker op de kloostermuur zitten kijken naar het heen-en weer varende pontje of de reuze containerschepen. De kerk van het klooster is niet groot, eenvoudig en eigenlijk modern qua interieur. Maar wel mooi. Om 18.00 uur gaan we eten. Ik zie het al helemaal voor me: ik aan tafel met al die broeders........dat doet niemand mij na!
Nou dat is me ook wat! De refter is alleen voor de broeders. Ik moet alleen in een kamer eten. Het klooster barst op dit moment van de Brazilianen die hier zijn voor een congres en ik moet alleen eten. Pppffff. ..... Na de maaltijd maak ik een rondje dorp maar mijn voeten protesteren hevig. Het valt me op dat er heel veel erg dure huizen staan. Allemaal vrijstaand met een Duits tintje (leisteen op het dak en plastic kozijnen).
Terug op mijn kamer vaart het pontje nog steeds heen en weer. Hoelang zou die dat nog volhouden? Nog ff bij kletsen aan de telefoon en de luikjes vallen bijna dicht. Nog even genieten van de Maas en dan ga ik slapen. Morgenvroeg mag ik bij de ochtendmis aanwezig zijn en daarna ontbijt. En dan op naar Roermond. Het is 21.00 uur en het puntje is gestopt met varen.