dag 14: van Steyl naar Roermond

Al ver voor half 6 wakker. Heerlijk geslapen. Er tuffen alweer grote schepen door de Maas. Het is stil in het klooster. De batterij van de telefoon is leeggelopen en als ik hem weer opstart heb ik ineens weer Internet. Zo simpel kan het dus zijn. Snel het verslag van gisteren online. Om 5 voor 7 sta ik bij de kerk maar de broeders zijn al begonnen. Ik durf niet meer denkers binnen te glippen. In de lange gangen is niemand te bekennen. Ik dwaal wat rond maar omdat ik bang ben te verdwalen in het gangenstelsel ga ik maar terug naar mijn kamer. Het pontje is ook weer op stoom gekomen. In het informatieboekje staat dat de broeders om 6.45 uur een Lauden houden en aansluitend de mis. Maar dat had de broeder gisteren niet gezegd. Jammer. Om kwart voor 8 naar de eetkamer. Heb niet veel honger maar prop toch 2 boterhammen weg met veel koffie. Rugzak om en afrekenen bij de portierbroeder. Maar die is dit keer vervangen door een mevrouw. Zij zet een mooi stempeltje. En en passant vertelt ze dat ze ook iemand kent die 5 jaar geleden de tocht heeft gelopen. En 2 broeders in het klooster hebben hem vorig jaar nog gelopen. De vrouw zelf is naar Turkije geweest. Als ik vraag: "om te lopen?" , zegt ze:"nee op vakantie omdat een nichtje de verkering uitgaf en een vakantie nodig had". Het zal wel, ik begrijp deze toevoeging niet. Met een "Goede Reis! ", neem ik afscheid van het klooster. Na 1 kapelletje, een mooi kabbelend beekje, en een grote vuilstort kom ik bij het 2e kapelletje. 2 mannen halen het groen tussen de klinkers weg. Opvallend dat s'morgens zo vroeg in alle kapellen al zoveel kaarsen zijn aangestoken. Deze kapel is gewijd aan O.L. Vrouw voor Hulp in alle nood. Het eerdere kapelletje moest wijken voor de aanleg van de spoorlijn. Het verhaal gaat dat treinmachinisten in de jaren na de afbraak hun trein soms op deze plek stilzetten omdat zij meenden een vreemdsoortig licht te hebben gezien. Pas toen een nieuwe kapel gebouwd werd hielden deze verschijnselen op. Nadat kapelletje ben ik het spoor bijster. De sticker wijst geen enkele kant op en de omschrijving klopt niet met wat ik zie. Gelukkig, een vrouw met hond weet het allemaal wel. Ze is al zo vaak in Santana geweest..... met de auto dat wel. Ze is ook net weer terug uit Spanje, waar ze op een huis van vrienden heeft gepast. Ze is niet van hier en haar rotterdamse tongval doet me aan iemand denken. Brrr. ... Aan ze weet me wel op het goede pad te brengen dus hoor ik haar verhalen over haar verhuizingen rondom Rotterdam maar aan. Ze brengt me naar een prachtig bospad en met de woorden: "veel plezier en kijk goed uit want als vrouw moet je een dergelijke reis niet alleen maken". Ik ga er maar niet op in, bedank haar hartelijk en geniet van het heerlijke bos. Een hert (ree?) schiet weg maar blijft verderop toch staan. Als we mekaar in de ogen kijken besluit hij zich toch verder in het bos te verstoppen. Even daarop klinkt er een hard gebrul uit het bos. Het doet me eenken aan een aap of zo. Kunnen reeen/herten zo hard brullen? Een heerlijke tocht volgt met veel kruizen aan bomen aan echte pelgrimweggetjes. Heerlijk! Ik loop tot aan De Witte Steen, de grensovergang met Duitsland. Bij een speeltuin doe ik mijn lunch en begin meteen maar het verslag tot nu toe. Na een uur is het tijd om verder te gaan. Ik loop voortdurend met aan mijn linkerhand de bosrand en rechts velden met van alles wat. Het meeste kan ik niet thuisbrengen daarvoor zijn de plantjes nog te jong. Maar de uien haal ik er onmiskenbaar uit. Ik loop over een pad dat de Prinsendijk heet en kilometers langs is, er lijkt geen eind aan te komen.maar het is een mooi pad. Rond 14.00 uur begint het iets te sputteren. Heel even maar, niet de moeite om iets aan te trekken. In Swalmen hebben ze een nieuwe rondweg aangelegd en die staat niet in mijn boekje vermeld. Na wat vragen kom ik toch uit bij een klein kapelletje, erg mooi, erg klein. De a73 is hiervoor verlegd en dat heeft zo te zien nogal wat gevolgen gehad voor Swalmen. De ene helft van het dorp kijkt nu tegen een geluidswal aan en het prachtige oude stationsgebouw doet geen dienst meer en staat te verpauperen. Via een tunnel kom ik in een prachtig gebied, De Asseltse Plassen. Het riviertje kabbelt onder een bruggetje door en de eeuwenoude ruïne van een kasteel staat er als een decorstuk op de oever. Een vrouw op een fiets ziet mijn schelp en wil van alles weten. Ze heeft bewondering voor mij. Ze fiets de hele weg met me mee Tot zo bij haar huis in Asselt is. Hierdoor mis ik alles in het natuurgebied want ik ben afgeleid door het gesprek met haar. Het geeft niet, ze is vriendelijk en oprecht geïnteresseerd. Ze biedt me een oauzemoment aan maar ik wil graag door. Mijn voeten zijn aan de kook en ik ben moe. Het dorpje Asselt is een plaatje op zich. Samen met het kerkje is het een Antoniemen Pieckplaatje uit het boek. Het laatste stuk naar Roermond valt me erg zwaar. Ik zwalk voor mijn gevoel over de weg. De halve stand ligt opengebroken en is afgesloten waardoor googlemaps het ook niet meer weet. Om kwart voor 6 ben ik dan eindelijk bij het theaterhotel voor de sleutel van de pelgrimsherberg. Deze bevindt zich in de kelder van de sacristie van de Stad Christoffelkerk. Hoe veilig kan je slapen. Ik ben zo moe dat ik al het eetbaars uit mijn rugzak haal en hiermee de avondmaaltijd in elkaar flans. Morgen lekker verse broodjes halen en vlaai eten in Thorn. Ik heb het koud en wil graag naar bed. Morgen 28 km naar Maaseik. Ik heb net gevonden dat dat net in België ligt. Ik ga geen slaapplaatsen regelen. Wat ik op het www kan vinden is allemaal knetterde en het vakantievieren moet maar eens afgelopen zijn. Het is nu bij half negen en ik ga lekker slapen. Morgen om 7.00 uur kan ik de sleutel al weer inleveren en ik geloof dat ik dat maar ga doen. Nu maar hopen dat het morgen droog blijft. Volgens de mevrouw op de fiets in Asselt werd het er niet beter op. Ik heb over de afgelopen veertien dagen geen klagen. Slaap lekker!