dag 24: van Esneux naar Saint Severin-en-Condroz

Al om 4.44 uur wakker. Naar zo'n beetje elk half uur. Heb de hele nacht mijn been buiten bed gehad, dat is altijd nog koeler dan onder de dekens. Om 7 uur alvast het pelgrims van Beatrice geschreven. Om half 8 aan tafel. Heb gisteren magnesiumbruistabletten gekocht voor een beter herstel van andere de spieren. Beatrice vertelt over haar borstamputatie n.a.v. borstkanker. Daarom hebben ze vorig jaar niet kunnen lopen. Over 14 dagen gaan ze het weer proberen. Ik hoop dat het je lukt, Beatrice! Geweldige mensen die pelgrims onthalen omdat zij dat zelf als pelgrim ook als erg warm en waardevol hebben ervaren. Zij willen geen bijdrage voor het overnachten. Daarom heb geld achtergelaten in het pelgrimsboek. Dan maar een donatie voor het Rode Kruis waar zowel Guy als Beatrice veel werk voor doen. Het afscheid is warm, zoenen en foto' bij de voordeur. En natuurlijk Buen Camino! En dan op pad. Ik ben even in verwarring. Over de brug rechts. Maar dat is niet stuurwiel de brug in Esneux, dom van mij. Ik zwaai nog vanaf de brug achter hun huis maar ik zie hen niet. Dus voor de zoveelste keer het stuk naar Esneux. Het pad is makkelijk gevonden en leidt door een machtig bos. De pelgrim stickers zitten geregeld op de bomen. Mijn hoofd is nog helemaal vol van de gastvrijheid van Guy en Beatrice. Ik heb ze tekort gedaan met een oppervlakkig stukje in het pelgrimboek. Ik vind ze echt feweldig en ik gad beter mijn best moeten doen om wat meer gevoel in mijn stukje te leggen tijdens het schrijven. Ik geb hun mailadres en zal ze alsnog een mail sturen als ik weer thuis ben. Of als ik ze zie in Palais. Wanneer de weg een bocht maakt heb ik het gevoel dat ik terugloop naar Esneux. En ja hoor, nadat ik om half 11 een vervroegde lunch hou kom ik uit op een weg die wel heel dicht bij Esneux ligt. Ik probeer de app die ik gisteren van Guy kreeg maar ben te opgefokt om er iets mee te kunnen. Na 10 minuten dralen komt er een echtpaar aan. Zij bekijken samen met mij de kaart en als een oude man zich bij ons voegt blijkt dat ik helemaal aan de andere kant van de vallei moet zijn. Ik kan het niet geloven. Guy zal toch wel weten waar hij mij naar toe stuurt? Het lijkt me onmogelijk dat ik vanaf het begin fout ben gegaan. De oude man overlegt nog wat met de man van het echtpaar en samen komen ze tot de conclusie dat het allemaal wel mee valt. Ik moet terug naar daar waar die bocht wat (en mijn gevoel al aan de bel trok) en dan het dal in, begrijp ik. Nou dat lucht dan op. Wel zonde van de tijd en niet goed voor mijn scheen. Maar wel een prachtig bos. Ik heb inderdaad een sticker gemist. Ik jank van dommigheid en besluit dat het tijd is voor wat paracetamols. En weer ben ik er met mijn hoofd niet bij en over een stuk van bijna 4 km doe ik dus bijna 4 uur. Om half 1 ben ik eindelijk in het gehucht Lagrange. Dit moet niet zo doorgaan want dan haal ik Santiago nooit. En al helemaal niet met zo'n scheenbeen. Ik blijf hem flink voelen ook al ga ik er om het half uur met de inrollen overheen. De paden zijn op sommige stukken erg modderig en ik zak tot mijn enkels weg. Het ziet er niet uit. Het is geen makkelijke weg sinds ik het bos uit ben. Veel hobbels en glijpartijen. De bosgrond is wel lekker voor mijn voeten. Dat veert nog een beetje. De omgeving blijft prachtig. Ik kan vage regenbuitjes omzeilen Door even onder een boom te gaan staan. Ik vraag me af hoeveel pelgrims er op deze paden lopen de laatste tijd. Ik denk dat mountainbikers er frequenter gebruik van andere maken. Je komt Door deze paden te volgen wel op de mooiste plekjes. Een bruggetje over Le Vau. En weer verder Door een mountainbikegeul. Het kasteel Le Sotrez vind ik wat tegenvallen. Het is meer een grote boerderij. Wel staat er een boom met erg veel heksebollen in het weiland en steekt er zomaar een steenmarter over de weg. Tegenover "het kasteel" staat een kapelletje. Het doet wat spaans aan. De H. Brigitta wordt er vereerd. Hoedster over de dieren. Het moet eigenlijk 'werd' vereerd zijn want volgens is er jaren geen stofdoek door de kapel geweest. La Vrouw Andre blijkt geen kruis te zijn maar een paar huizen bij elkaar. Vandaar moet het niet ver meer zijn en of de duvel ermee speelt worden alle hemelsluizen open gezet. Ik ruk een klein cape-je uit de rugzak maar dat is allen een succes als er geen wind is. Ik zweet dan wel niet zo hard als met de grote cape maar ik blijf ook niet droog. Ik jan nu verder toch mix want ik loop langs een vrij drukke weg in het open voor veld en gok erop dat hetzelfde bijna in het zicht is. Ik moet eerst een erg drukke weg overrennen. Moet een raar gezicht geweest zijn: een rennende rugzak met een fladderend lichtgroene cape erachteraan. Maar dan val ik in iedergeval wel op voor het voorbijrazende verkeer in een mist van regen. Achter een paar akkers ligt een dorp. Ik neem niet de moeite om op te zoeken of dit het eindpunt is. Bij de ingang van het dorp vindt ik een 2 Euro muntstuk op straat. En het blijkt dus het eindpunt van de route te zijn. De kerk staat zelfs open. Het gevonden geld doe ik maar in een kaarsenbusje. Het is een mooie jurk, eenvoudig maar mooi. In de kerk staat aangekondigd dat pelgrims er voor 5 Euro kunnen overnachten. Via stickers met de schelp word ik om de kerk geleid waar ik aanbel. Een stukje verderop laat Eric zich zien. Hij staat zijn fietsband te plakken. Meer Maria Paul heeft aan hem gezegd dat ik in aantocht wat. Dus Guy en Beatrice hebben alsnog gebeld. Wat een schatten! Eric leidt mij rond op de bovenverdieping van de pastorie en zegt dat ik om 18.00 uur naar mevr. Maria Paul nog gaan voor het avondeten.
Ik doe eerst even alles uitpakken om zeker te weten dat er geen natte spullen in de rugzak zitten. Daarna doe ik decaan en ga lekker douchen. Ik hou mijn been nog een poosje onder de koude sproeier niet aar dat duurt me allemaal alweer re lang. Een coldpack was nu wel erg makkelijk geweest. Ik mag zelf mijn stempel in mijn vredestijd zetten. Er is ook nog een uitgebreide keuken voor als jezelf wilt koken of zo. Ik keg mijn kaas en boter er in de koelkast. Niet vergeten morgen. Om 18.00 uur in de stromende regen naar mevr. Marie. Ik weet niet goed welke deur ik moet hebben naar ze wenkt me al van achter het raam. Een grote deur zwaait open en ik kom een prachtig huis binnen. Een huis met allure. Mooi om te zien. Mevr. Marie is al druk aan het koken. En ze kookt alleen voor mij. Op donderdagavond kookt ze voor de andere mensen op het complex. Het huis is vroeger onderdeel geweest van de boerderij van haar en haar man. Nu zijn een aantal stallen verbouwd tot woonhuizen. Haar man is overleden. Hij was manisch depressief maar overleed uiteindelijk aan kanker. Mevr Marie is een energieke vrouw maar ze moet het niet makkelijk gehad hebben.
Joke: ik heb haar de hartelijke groeten gedaan en hè krijgt ze even hartelijk terug. Het is jammer dat ik echt nog aan het Frans moet wennen. Het gesprek verloopt moeizaam ook al doet zij erg haar best. Ze heeft intussen voor haar andere gasten erg sjiek gedekt in de mooie kamer naast de keuken. Zondag doet haar kleinkind de eerste communie en heeft een prachtige jurk gemaakt. Iets voor zevenen ben ik weer in de pastorie. Waar ik meteen aan mijn verslag begin terwijl ik mijn scheen koel met een koude natte doek. Ik heb uitzicht over de heuvels en ondertussen valt de schemer er over met een roodpaarse gloed. Mevr. Marie heeft al op Internet gekeken en het weer wordt niet best de komende dagen. Morgen 18 km naar Hoei. Dus nog een sigaretje en lekker slapen.