dag 32: rustdag in Dinant.

Vrijdag 16 mei.
Om kwart voor 6 al wakker vanwege hoge hakken op de tegelvloer in het restaurant boven mij. Even later beginnen de schoonmakers ook aan hun dienst met een sigaretje bij de nooduitgang die naast mijn kamer zit. Ik dommel soms nog even weg maar word toch nog verrast Door de wekker van half 9. De fietspaden zijn er ook en met een kopje koffie en een sigaret zien we elkaar even later op het terras in de zon. Zij worden zo vanuit Nederland opgehaald. Ze zijn vol interesse naar mijn onderneming. Leuk hoor. De een heeft al een paar keer de Ventoux gedaan en barst uit in goede adviezen. Ik app ze meteen door aan broertje. Die reageert niet, zal wel aan het mountainbiken zijn met vriendjes. Nadat de fietspaden zijn opgestapt want hun taxi staat bijna voor de deur, buig ik me eens over de route boekjes. Ik besluit de Campeniensis (weet even niet hoe je dat schrijft) te volgen. De route wordt voor mij steeds onbelangrijker, het onderwegzijn staat nu op de voorgrond. De Camphuppuldepup is wat korter maar niet minder mooi. Dat geeft me wat meer ruimte om bij de camping aan te gaan en Guy en Nicole te zien. Ze worden in het najaar weer grootouders. Ik hoop dat Guy dan weer beter op de been is.
AH broertje is niet aan het mountainbike, hij reageert op smsjes. Even later belt hij. Hij staat onder de brug met de saxofoons. Ik weet niet wat ik hoor. "Ik kom eraan!". En weet niet hoe snel ik richting de brug moet lopen, de weg is dan altijd langer als je haast hebt. Wat een verrassing ik jan het niet geloven, zo fijn. Zie je wel ik loop niet alleen. De verrassing is nog groter als ma ook in de auto blijkt te zitten. Morgen is ze jarig en vandaag is ze bij mij. Tranen van geluk alsof ik jaren ben weggeweest. De omhelzing voelt zo goed. Samen rijden we naar de parkeerplaats en lopen dan terug naar de brug. Ondanks de zon is de wind fris en we moeten een beschut plekje zoeken. In het café waar ik gisteren met Albert heb gezeten vinden we een hoekje uit de wind. Wel aan een drukke en lawaaierige straat maar dat maakt mij niet uit. Ben zo blij en verrast dat ze hier zijn. Ma vertelt van mensen die haar aanspreken omdat ze mij volgen. De groeten van buurman Henk. Ik loop echt niet alleen. Het voelt zo goed maar straks weer het afscheid. We lopen nog even de kerk van de Notre Dame in en kuieren dan weer richting auto. Het afscheid komt dichterbij en knijpt mijn keel dicht. Afscheid nemen is gruwelijk maar ik hadden dit niet willen missen. Ik ga weer verder op mijn pad, voor mij is dat niet moeilijk. De thuisblijvers hebben het er veel moeilijker mee want zij weten niet. Ik ervaar, ik voel, ik geniet, ik ontmoet en laat weer los. Maar op momenten als deze ervaar ik dat er mensen zijn die om mij geven, zich zorgen maken. Dat bezwaart maar in onlosmakelijk met elkaar verbonden. Dat is volgens mij houden van. Ik jou van jullie en jullie van mij. Zonder woorden en wij weten. Broertje bedankt dat je dit hebt willen doen. Ik heb van je genoten. Bedenk dat ik ook geniet. Ik gun jou zo jouw eigen casino, straks in Nijmegen en daarna op de Ventoux! Ik heb bewondering voor jouw 50 km per dag om over de Ventoux maar te zwijgen. Ik wens jullie een veilige reis naar huis, nogmaals heel erg bedankt dat jullie er waren. Ma morgen een hele fijne 81e verjaardag, ik loop de dag met je mee.