dag 34: van Hastier naar Givet

Zondag 18 mei.
De wekker op half 9 maar ik wat al wakker. Heerlije geslapen, niet 1x wakker geweest. Heej, mijn teen met nietmeeringegroeide nagel voelt helemaal hoed, moet meer dat dove gevoel. Klasse Anne! Wat geklungel met de rugzak en daarna heerlijke koffie met ochtend sigaretje in het zonnetje in de tuin. Wat is het leven toch mooi. Het ontbijt in de ontbijtkamer met weer dat prachtige oude bestek, mooie servetringen met bedeltje.
Een verwennerij, heerlijk. Daarna in het gastenverblijf proberen te verwoorden hoe ik het gevonden heb bij Anne en Rita. Ik word al emotioneel bij het schrijven. Na nog wat gepruts met de rugzak is het dan toch tijd om afscheid te nemen. Ik krijg een lekkere picknick mee. Dikke zoenen als afscheid en natuurlijk foto's van elkaar. Ik mag ze de komende week nog bellen als ik Hulp nodig heb. Ik hoop het niet maar het is wel een fijn idee. Zwaaien tot ik ze niet meer kan aan het eind van de straat. Dag lieve Anne en Rita, ik heb van jullie genoten en van jullie huis en grote gevoel van gastvrijheid. Ik heb me thuis gevoeld bij jullie! Dank je wel!
Bij het kerkje is het een drukte van belang. Wrs een doopfeest of zo. Maar er is iemand die me kan vertellen of ik het pad langs de kerk kan nemen en dat blijkt te kunnen. Ik loop langs prachtige oude villa's, sommige nog in gebruik, anderen totaal verwaarloosd. De Maas aan de rechterhand met jachthavens en sluizen. Aan de linkerhand bos, villa's en rotsen. Er is een rotswand waar raar gelig water uit druipt. Op het begeleidend bordje staat iets dat het materiaal vooral in Italië wordt gebruikt en dat het uitzonderlijk is dat het hier uit de rotsen komt. Ik ben de naam kwijt maar het begon met een t. Het is intussen al flink warm en ik hou vaak een korte pauze. De zon brandt echt na de sluis de me naar de overkant brengt staat geen schaduw meer. Kan ik vast oefenen voor als ik ooit op de meest kom. Ganzen zitten met hun kroost midden op de weg. Deze ganzen hakken niet maar grommen een beetje. Als ik aan kom lopen zitten pa en moe gans links van het pad en de junkies in het gras rechts. Ik was heel benieuwd hoe ik hier nu tussendoor zou moeten, ze hebben immers veren maar na 1 grom van moeder gans stuiven de kleintjes het pad over en duiken met hun ouders het water in. Grappig.
Om half 1 precies passeer de grens tussen België en Frankrijk. Weer een grote stap verder. Eigenlijk ligt Giet in een soort inham in België maar er wordt duidelijk aangegeven dat ik de grens overga. De weg naar het centrum van Givet kan niet missen: altijd maar rechtdoor. Zo ook het adres van het pelgrimsonderkomen. Maar op het adres aangekomen is het een lege zaak, voorheen iets van een pizzeria. Ik begrijp het niet. Dan maar naar de kerk, wie weet loopt er iemand rond die meer weet. In de kerk is een oudere vrouw. Zij neemt me mee naar een meneer een straat verder op. Ik moet gewoon het 06-nummer bellen van meneer Collin en dan zonder landentoernooi, sukkels die ik ben. Meneer Collin neemt inderdaad meteen op en zal direct naar het adres van de pelgrim opvang komen. Ik ren er ook naar toe en ik zit net uit te puffen in de vensterbank als er een oudere heer voorbijkomt toeteren en wijst dat ik verderop moet zijn. Er zijn gewoon 2x dezelfde huisnummers in deze straat. De man stelt zich voor als Michel en laat mij Door een grote ijzeren poort op een binnenterrein met half gras en als kiezels. Het is het terrein van de presbyteriaanse kerk. Hij brengt me naar een allerergst huisje achterop het terrein.Zo leuk! Een huisje met badkamer, douchen, toilet, 2 bedden en een keukentje. Ik vind het helemaal leuk. Met dit mooie weer is het gras uitnodigend, dit is een prima plek voor mij voor de komende nacht. Met nog wat instructies verlaat meneer Michel Collin het terrein. Ik installeer me en stel de koelkast in. Ik wil jet op het trapje gaan zitten als de poort weer opengaat en Michel met een hijgende en steunend man met rugzak aankomt. Of hij ook hier mag slapen. Als ik dat liever niet heb dan gaat de man wel in zijn tentje. De medepelgrim blijkt Canadees en loopt een deel van de route. Hij legt het wel uit maar hij spreekt met een Canees accent Frans en zijn Engels is nog beroerder. Maar trots laat hij zijn credential zien. Hij is een grage prater want over alles en iedereen heeft hij een mening en dan vooral een negatieve. Ik kan er geen woord tussentijden en aangezien hij gisteren grof veel knoflook heeft gegeten, kies ik ervoor om op het trapje de dagverslagen van gisteren en vandaag te gaan schrijven op het trapje in de zo'n. Medepelgrim gaat uitgebreid douchen en vertrekt dan het stadje in. Maar niet voordat hij zijn ongezouten mening heeft gegeven over Amerika en Obama. Ik hum maar wat en denk alleen maar: als toe vannacht maar niet snurkt.