dag 36: van Mazee naar Ognies

Dinsdag 20 mei.
Om half 8 ontbijt. Heb weinig geslapen. Had expressie mijn oordopjes ingedaan want de verwarming maakt bij vlagen het geluid van een soort naaimachine. Een paar keer wakker geweest omdat ik het zo warm had.Het ontbijt is prima maar traag qua bediening. Nog een stempel in mijn credential en Markante en Jan staan alweer helemaal klaar en zetten er meteen de vaart in. Ik laat ze want in het dorp kom ik ze alweer achterop omdat ze deeg niet kunnen vinden. Samen lopen wel ba wat vragen de juiste richting op en ze hebben de snelheid hoog zitten. Ik los al snel, ik heb wel 15 kilo op mijn rug en hun gewicht zit in een rugzak op wielen. Vlakbij Treignes horen wel een apart soort muziek. Weet kunnen het niet thuisbrengen maar even later blijkt het de visboer te zijn op zijn wekelijkse ronde. Jan en Marjan staan in Treignes bij de kerk, tenminste, ik zie nog net een wiel van hun karretje. Ik vraag een voorbijganger naar de supermarchee en dat is compleet de andere kant op. Ik probeer Jan en Marjan nog te roepen maar zie ze nergens.
Ik doe op mijn dooie akkertje mijn boodschappen en loop dan mijn eigen ritme naar het bos. Een heerlijk bos, en af en toe een groepje huizen, watertjes te over en plots een klein weitje met prachtige hooglanden. En wie zijn daar? Jan en Marjan. Ze hadden geen boodschappen kunnen doen en hadden een roteind langs een drukke weg gemoeten. Ze hadden meteen na het dorp dus alweer een aanwijzing gemist. Samen lopen wel verder naar Ognies. Daar zijn voldoende overnachtingsadressen. We zien een hotel maar dat is wel erg duur. Dus gaan werken baar het huis voor de pelgrimopvang. De man die opendoet zegt dat hij niets cd andere pelgrims weet en dat hij voor vakantie in het huis is. Weet begrijpen er niks van. Ik besluit de madam van de opvang maar te bellen. Krijg een man aan de telefoon die in 3 talen duidelijk maakt dat hij pelgrimages heeft. Maar aan het eind van andere het verhaal blijkt hij in een dorpje te wonen wat wel ruim U2 geleden hebben gepasseerd.Als ik hem duidelijk naak dat wel niet meer in staat zijn om helemaal terug te lopen, biedt hij ons op te halen. Dat is helemaal geweldig en op een drafje loop ik terug naar de kerk terwijl Jan en Marjan wat blijven treuzelen over boodschappen etc. Ik zit net als een aftandse rode volvoer aan komt stuiven. Een man geeft verlegen een hand en laadt ons met bagage in en stuift met dezelfde vaart richting waar hij vandaan kwam. In de auto hangt een afschuwelijke lucht; of het is een batterij hondenlul of hij heeft een paard in deze auto vervoerd maar de lucht u niet te gebruiken harden. De barst in de volle breedte van de voorruit maakt het gehele plaatje compleet. De man stopt bij een groot terrein met een oud verwaarloosd gebouw. Boven het gebouw staat dat het een hotel/restaurant moet zijn. Een bord dat half in de struiken hangt zegt dat het geheel gesloten is. De man neemt ons mee naar de voordeur die ons in een immens grote huiskamer brengt waar het zo donker u dat ik eigenlijk alleen een bar kan onderscheiden. Er hangt een kucht alsof er al eeuwenlang hammen tussen de balken hangen. De man gaat voor naar boven v u als een mooie brede houten trap, waarvan je beter geen beroep op de keuring kan doen want dat zou wel eens hele vervelende gevolgen kunnen hebben. Op de overloop komen wel een oude vrouw tegen waarmee de man overlegt welke je kamers we krijgen. De kamer die ik krijg heeft net als gisteren een vloer met gaten ieder de vloerbedekking. De man kan egt nog even uit dat de douchen in de badkamer diverse mogelijkheden heeft voor diverse stralen etc.. het is er oud en erg vies. Weet snappen niet hoe dit een pelgrimsonderkomen kan zijn. Ik jan makkelijk de knop omdraaien: het is nu eenmaal j u et anders. Marjan heeft het stukken slechter. Ze heeft het niet baar gaar zin, vindt alles vies en niet kunnen en kan zich moeilijk instellen met wat ze nu heeft. De prijzen van de kamers doen niet onder voor de prijzen van de sjieke hotelkamers in Ognies. Ik vind dat wel eigenlijk niet mogen klagen, weet zijn oefening, de man is zo vriendelijk om ons uit Ognies op te halen en misschien wil hij ons morgen ook wel weer terugbrengen als ik het hem morgen lief vraag, denk ik. Ik probeer de supersonische douchen uit maar enige wat ik krijg u bruin water en ook nog koud water uit alle overbodig tierelantijnen van het douche-apparaat. Dan naar niet douchen. Ik laat de kraan flink stromen en het water wordt helderder. Daarna installeer ik me op het balkon en Jan en Marjan schuiven aan hoewel ze nog niet helemaal van de schrik zijn bekomen.
En toch klopt er voor mijn gevoel iets niet. Ik blader nog eens door het routeboekje en ja hoor, ik heb vanmiddag het telefoonnummer gedraaid wat niet bij de pelgrimopvang hoort. Deze man en fit vergane hotel heeft niets met pelgrims van doen. Waarom komt ie ons dan wel op het alen? Welke begrijpen er niets van. Onder ons van balkon staat een joekel van een zwembad dat warm gehouden zou moeten worden Door een aan te al zonnepaneel die verborgen zijn onder een lading bladeren van de afgelopen jaren. Dat zwembad wordt neer nooit niet warm! Jan en ik gaan maar eens een rondje doen. Wel kunnen vanaf en balkon via een schuine afloop op de grond komen naar sommige delen zijn afgedekt met piepschuim. De balustrade van het balkon is zijn om gammel en verrot dat wel er amper onze wat op durven te hangen. Achter een gele grote Den gaat een prachtig landhuis verborgen dat ogenschijnlijk onbewoond is maar in een veel betere staat is dan het hotel. Verderop een weiland met een luilakken ezel en open en vloot ligt er een spoorlijn, waarover wel voor amorfe geen moesten wandelen. Zonder bescherming of wat ook , liggen deze rails op het erf van het hotel. Het onvoorstelbaar maar het jan de uw gewoon. De man zit aan een immens lange tafel de krant te lezen. De ontbijtspullen staan nog op tafel. De oude vrouw zit in de kamer ernaast aan een soort burg dat geheel verdwijnt onder paperassen. Ik denk dat het moeder en zoon is. De voorkant van het hotel is eender als de achterkant. Het balkon wordt hier Door 4 draden op zijn plek gehouden. Voor het hotel staar een roestig prieeltje met daarin de meest mooie gietijzeren bankjes die ik ooit heb gezien. Onvoorstelbaar zo mooi. Ook de andere zitjes van gietijzer laten weten dat het hotel vroeger ooit wel eens iets moet hebben gehad qua uitstraling maar nu uw heg compleet vervallen en verwaarloosd. Naast de aankomsthal waar het zo donker is , is een restaurantje en dat ziet er nog enigszins aangepast uit. De man ziet ons en nodigt ons uit binnen te komen. Weet kopen een fles wijn en vragen of we er vanavond ook kunnen eten. Wat we ook vragen, de man vindt het allemaal goed. Terug op ons balkon km apen we net zij 3-en de fles rode wijn klein en daarna gaan we eten. We laten Marjan de voorkant van het hotel zien en de eigenaar voegt zich bij ons. Hij vertelt dat het gebouw vroeger een azijn en alcoholpromillage wat. Een apparaat hiervan staat nog in de tuin Hiermee ging men de wijken in om de alcohol en azijn aan de man te brengen. Naast een voordeur staat een schoen met pelgrimsschelp. De man heeft het hotel in 1969 gekocht en er een hotel van gemaakt. Als we aan tafel gaan komt ook de rouw weer in beeld. Als ik vraag of het zijn moeder is, blikt het zijn vrouw te zijn (schaam, schaam). Maar, voegt hij er zachtjes aan toe: "elle est mal a la tete". De vrouw loopt moeizaam ondanks dat ze een stok gebruikt. Zij bedient ons aan rafel en ook zij spreekt in 3 taken tegelijk. De vrouw heeft een verborgen gevoel voor humor. Ik kan het niet uitleggen maar haar ogen stralen en ondanks dat haar vest vies is en ze de pan met soep niet meer zelf op tafel jan krijgen, kan je zien dat ze ooit goed wat in gaar werk. Ze zegt dan ook dat het ooit haar werk wad en verdrietig volgt er achteraan dat dit nu allemaal niet meer gaat. Ik heb met haar te doen. Ze lijkt helemaal op te fleuren als ze Jan een glas wijn inschenkt en hem laat proeven. Ze heeft een bepaalde manier van bewegen, ondanks haar handicap, die heel goed in een jaren '20 film zou passen, het gebouw, hoe vervallen ook zit als een omhulsel om haar heen en ze bloeit helemaal op nu ze ons mag verwennen. Ik ben blij dat ik vanmiddag het verkeerde nummer heb gedraaid. Dit zijn 2 bejaarde mensen die in hun levenswerk wonen maar het niet meer kunnen behappen naar in hun jongere jaren er wis een prachtig hotel hadden. Totdat 1 van de 2 iets overkomt en een levenswerk instort en onder hun handen wegrot. We mogen alles uitgebreid bekijken. Mijn handen kriebelen want alles staat vol met allerlei prullaria voor de rommelmarkt naar prachtige antieke klokken speelgoed. Het restaurant wordt opgekrikt door een verzameling piespitten en opgeprikte vlinders. Grote ouderwetse staande klokken vullen alle hoeken in het gebouw en her en der is antiek speelgoed neergezet. Er staat voor kapitalen en alleen maar stof te verzamelen. We raken bijna niet uitgekeken maar moeten zo zoetjes aan naar bed. Van verslag schrijven komt het niet meer, de wijntjes waren erg lekker maar ook zeker genoeg. Wanneer ik het in bed lig begint het uit het niets in een te stormen en de grote treurwilg maakt een enorm lawaai (of wat het nu de regen) dat ik.mijn oordopjes maar in die en nadat de ezel nog even heel klagend heeft gebalkt en er een donderslag uit de lucht val ik in een diepe slaap. Het heeft zo moeten zijn dat ik het verkeerde nummer draaide..........