dag 38: van Rocroi naar Aubigny-les-Pothee

De lucht is dreigend als ik wakker word dus alles gaat weer in vuilniszakken in de rugzak. Het ontbijt is erg karig. Mierzoet brood met allen maar jam. De boter nog zo hard als steen en het 2e kopje koffie is niet vanzelfsprekend. Ik ben blij als we het hotel uit kunnen. Bij de bakker haal ik verse broodjes we kunnen op stap. Jan en Marjan gaan al meteen in regenkleding. Ik wacht het nog even af. We hebben geluk de hele dag blijft het droog. We lopen zelfs in korte mouwen. Eerst door een heerlijk bos dan door diverse dorpjes en via akkers, langs de spoorlijn. We houden het gelukkig de hele dag droog. Jammer dat geen enkele kerk open is, behalve de laatste maar deze ke te komen is zo erg vervallen dat er eigenlijk niets te halen valt. Toch jammer, de doopvont is vernield en het dak van doopkapel komt in kleine stukjes naar beneden. Ik probeer een pelgrimsadres te bellen maar het lawaai van voorbijrazende auto's maakt het onmogelijk. Ik krijg een man aan de lijn die zo vlug, snel en veel praat dat ik het niet kan volgen. Hij blijkt ondertussen ook nog met anderen te overleggen of zo. Dan komt er een vrouw aan de lijn. Die kan het opbrengen om rustig te van wachten tot ik mijn verhaaltje heb gedaan en uitbundig worden we uitgenodigd om naar haar toe te komen. Wat een enthousiasme! Het adres waar we moeten zijn staat bovenop een heuvel, ziet er redelijk nieuw uit en een man staat ons al op te wachten in een giga tuin met 2 hinden. Boven uit het raam hangt een mevrouw en bonjourt ons naar het enorme toegangshek. We worden met open armen ontvangen en meteen krijgen we wat te drinken aangeboden. Ze vragen honderd uit en ze hebben al meer dan 50 Nederlandse pelgrims over de vloer gehad dit jaar. De vrouw komt met een boekje en op de eerste pagina heeft Peter Teeninga geschreven. Het echtpaar kan haar nog goed herinneren. Ik vertel hen dat Petra heeft moeten stoppen en zij vinden het jammer voor haar. We krijgen een rondleiding Door de vertrekken waar we gebruik van mogen maken. Er is een binnenzwembad (en daar mogen we nu het geen gebruik van maken maar daarbij is wel een heerlijke stortdouche waar ik even later dankbaar gebruik van maak. We mogen haar wasmachine gebruiken en hup samen jet Marjan doen we al onze kleren erin. Dan wordt het eindelijk eens goed gewassen. Het hangt nu te drogen in de zon. De hele dag zijn de buien zichtbaar aan ons voorbij getrokken en ook nu zit er in de verte weer een flinke bui. Ik loop eens een rondje op het grote erf en maak foto's van het immense uitzicht. Het oude stationnetje en de spoorlijn waarlangs we net liepen. De ezel in de wei onder ons. Het is prachtig om te zien. Daarna in de zon alle verslagen bijgewerkt want ik liep wat achter. Nu even een kort tukkie op bed en om 19.00 uur de avondmaaltijd. Wat een plek, wat een welkom. Onvoorstelbaar.


Al wandelend overdenk je veel. Ik heb de schelp van Pa meegenomen. Ik wilde hem achterlaten bij Cruz de Ferro. Maar dat ga ik niet doen. De schelp gast de hele weg met mij mee en straks gast hij terug naar Pa. Ik heb daar niets om achter te moeten of willen laten of het moet onderweg nog komen. Ik weet het niet. De weg zal het brengen