dag 43: rustdag in Reims

Dinsdag 27 mei. Rustdag in Reims.
Heerlijk geslapen vannacht. Wel wat mijn lijf er ook aan toe want om 8.00uur voelde het absoluut niet de behoefte om op te staan. Toch maar doen want het ontbijt is maar tot 9.00 uur. Nou dat heb ik geweten: een universiteit elftal uit Wales bivakkeert ook in deze jeugdherberg en zij zij zo niet luidruchtig, gewoon bij het asociale af. Iedereen kijkt geïrriteerd hun kant uit maar het lijkt ze niets te doen. Daarnaast reutelen de koelingen van het buffet zo hard dat een gesprek echt niet mogelijk is.
Ik heb gesloten dat ik ook een dag in Reims blijf. Mijn ringen voelt absoluut niet goed. Misschien is wat minder lopen ook wel goed voor mijn teen. Ik pak er wat pleisters o op voordat Jan en ik naar het postkantoor gaan om een paar boxen op te geven halen voor pakketjes maar huis. De weg is veel telang voor mij en dan te bedenken dat ik vanmiddag ook nog een keer moet om de box te posten. Ik neem loop zo moeilijk dat ik zelfs last krijg van mijn rechterknie. Om 14.00 uur weer naar de stad voor de box en boodschappen voor het avondeten en morgen. Ik kan haast niet meer lopen en vooral opstarten na even stilgestaan te hebben is een crime. we hebben de kerk van Saint Jacques bezocht. Een mooi oud kerkje met hele afwijkende glas inloodramen. We zijn onze credential vergeten maar de vrouw wil ook wel een stempel op een Nederlands infoblad zetten voor ons. We mogen er helemaal voor meelopen naar de sacristie. De doopvont heeft de vorm van een schelp. Erg mooi om te zien. Maar de pijn van an mijn teen maakt dat ik erg graag weer terug wol baar de jeugdherberg.
Ik koop maar wat likdoornpleisters, misschien dat die wat kunnen. Ik weet het niet meer. Nadat ik die erop geplakt heb val ik voor een uur op bed in slaap en word wakker omdat ik het koud heb. Ik zal het wel nodighebben. We maken weer een maaltijd in de keuken en worden half toegeschreeuwd door een van de 2 dames die daar zitten te eten. Mijn haren gaan overeind staan van de manier van reageren van deze ene vrouw, zo overheersend nadrukkelijk en familiair aanwezig. Ik kan daar erg moeilijk tegen. Ze hebben een paar dagen achter ons aangelopen en komen uit Zoetermeer, of all places. ik weet niet wat die vrouw bezield maar omdat je afzonderlijk van elkaar met eenzelfde ding bezig bent hoef je elkaar toch niet te begroeten alsof je elkaar al jaren kent? Ik in ieder geval niet. Na de maaltijd schrijf ik nog even het dagverslag van deze rustdag terwijl www.waaarbenje.nu er weer eens uitligt.
Morgenvroeg zal ik kijken of lopen net een likdoornpleister beter gaat dan vandaag. Vannacht maar lekker laten drogen. Het loopt al tegen tienen, ik moet nodig slapen. Welterusten!