dag 46: weer een rustdag (Epernay)
Door: helma
Blijf op de hoogte en volg helma
30 Mei 2014 | Frankrijk, Épernay
Vrijdag 30 mei.
Goed geslapen. Om 7 uur wakker door de buren die letterlijk te verstaan zijn. De muren zijn heel erg dun.
Ik strompel naar beneden voor het ontbijt. De receptionist van gisteren is er niet. Ik kan hem dus niet om verdere info vragen omtrent de dokter. Ook het meisje dat het ontbijt verzorgt kan me niet verder helpen. Zij woont niet in de stad. Dan maar naar de office du toerisme. De wegwijzers hiervoor zijn alleen afgestemd op auto's en omdat hier veel eenrichtingswegen zijn loop ik dus een straat te ver. Ik heb mijn sloffen onderweg al weer aangedaan en ondanks dat heb ik nog nooit zo slecht gelopen als nu. Ik moet door de avenue de Champagne met de gigantische sjieke gebouwen van de grootste champagnemerken die er zijn. Toeristen vergapen zich aan de gebouwen die er duurder dan duur uitzien en laten zich fotograferen onder de gouden letters van de champagnekantoren. En ik strompel er tussendoor, op 1 slof en 1 schoen. Dan blijkt dat ik de office compleet voorbij loop. Je moet hier voortdurend achterom kijken omdat verwijzingen soms achterstevoren in de straat staan. Dus moet ik de avenue weer helemaal teruglopen. Op zich moet het een belevenis zijn, die prachtige oude gebouwen die nu wel bemand worden door kantoormensen maar dat is aan de buitenkant niet te zien. Zo blijven deze gebouwen aan de buitenkant in takt. Maar nu kan het allemaal geen indruk op mij maken. De tranen zitten hoog in mijn keel en ik heb gevoel dat als er maar 1 iemand iets aardigst tegen me zegt, ik in huilen uitbarst. Eindelijk ben ik bij de office. De vrouw is allervriendelijkst en ik moet blijven slikken om niet te huilen. Met een paar telefoontjes heeft ze voor mij een afspraak gemaakt bij een dokter hier vlak in de buurt. Helemaal opgelucht bedank ik haar en strompel ik terug naar mijn hotel. Onderweg speurend naar een winkel met slippers. Maar het is alleen maar restaurants en aan champagne gelieerde winkels. Een simpele bakker heb ik nog niet gezien. Om kwart voor 10 ben ik terug in het hotel. Het enige wat ik kan doen is liggen wachten tot het tijd is om naar de dokter te gaan. In de tussentijd laat ik mijn teen drogen aan de lucht. Om half 2 loop ik naar het centrale plein waar de dokter bivakkeert in een prachtig pand. Helaas houdt het "prachtige" na de voordeur op. Het gebouw oogt vies. Iedereen die een werkplek zocht heeft er hier blijkbaar een kunnen vinden. Van alles is er in ondergebracht. De dokters zitten op de 2e verdieping. De trap er naar toe is ronduit smerig. De afdeling is nog gesloten, iedereen heeft middagpauze tot 2 uur. Als ik net op de trap zit, komt de assistente die me naar wachtkamer brengt. Ze heeft haar lunchbroodje nog in de hand. Na een kwartiertje ben ik aan de beurt. De dokter neemt uitgebreid de tijd en spreekt een beetje Engels. Hij vindt ook dat de teen er raar uitziet. Het is in ieder geval ontstoken en daarom krijg ik antibiotica voor 8 dagen. Daarnaast laat hij me zien hoe ik de teen 2x perdag moet schoonmaken. Nadat ik de rekening heb betaald ga ik met een forse lijst aan dingen die ik nodig heb, naar de apotheek. Onderweg koop ik een paar snoezige sandaalslippers die echt bij me passen (NOT)! De rekening bij de apotheek is vele malen groter maar dat zijn de verpakkingen ook. Ik koop meteen maar een thermometer want als ik koorts krijg moet meteen weer een arts opzoeken. Terug bij het hotel staat de morsige receptionist naar een begrafenis te kijken. Ik vraag of ik 2 nachten langer kan blijven. Hij trekt een heel bedenkelijk gezicht maar in de 2 boeken die hij raadpleegt zie ik voldoende lege plekken. En dat beaamt hij ook. Dus de komende 2 dagen zit ik hier dus nog wel. Geen flauw idee wat ik moet doen. Misschien een vertaling maken van het boekje dat mij van Vezelay naar Le Puy moet brengen. Of gewoon niets, dat kan gelukkig ook. Nu loop ik dus weer 4 dagen vertraging op, als ik maandag tenminste verder kan. Een alternatief is er niet. Ik hoop dat ik Santiago ga halen en anders moet ik volgend jaar maar het laatste stuk lopen.
Goed geslapen. Om 7 uur wakker door de buren die letterlijk te verstaan zijn. De muren zijn heel erg dun.
Ik strompel naar beneden voor het ontbijt. De receptionist van gisteren is er niet. Ik kan hem dus niet om verdere info vragen omtrent de dokter. Ook het meisje dat het ontbijt verzorgt kan me niet verder helpen. Zij woont niet in de stad. Dan maar naar de office du toerisme. De wegwijzers hiervoor zijn alleen afgestemd op auto's en omdat hier veel eenrichtingswegen zijn loop ik dus een straat te ver. Ik heb mijn sloffen onderweg al weer aangedaan en ondanks dat heb ik nog nooit zo slecht gelopen als nu. Ik moet door de avenue de Champagne met de gigantische sjieke gebouwen van de grootste champagnemerken die er zijn. Toeristen vergapen zich aan de gebouwen die er duurder dan duur uitzien en laten zich fotograferen onder de gouden letters van de champagnekantoren. En ik strompel er tussendoor, op 1 slof en 1 schoen. Dan blijkt dat ik de office compleet voorbij loop. Je moet hier voortdurend achterom kijken omdat verwijzingen soms achterstevoren in de straat staan. Dus moet ik de avenue weer helemaal teruglopen. Op zich moet het een belevenis zijn, die prachtige oude gebouwen die nu wel bemand worden door kantoormensen maar dat is aan de buitenkant niet te zien. Zo blijven deze gebouwen aan de buitenkant in takt. Maar nu kan het allemaal geen indruk op mij maken. De tranen zitten hoog in mijn keel en ik heb gevoel dat als er maar 1 iemand iets aardigst tegen me zegt, ik in huilen uitbarst. Eindelijk ben ik bij de office. De vrouw is allervriendelijkst en ik moet blijven slikken om niet te huilen. Met een paar telefoontjes heeft ze voor mij een afspraak gemaakt bij een dokter hier vlak in de buurt. Helemaal opgelucht bedank ik haar en strompel ik terug naar mijn hotel. Onderweg speurend naar een winkel met slippers. Maar het is alleen maar restaurants en aan champagne gelieerde winkels. Een simpele bakker heb ik nog niet gezien. Om kwart voor 10 ben ik terug in het hotel. Het enige wat ik kan doen is liggen wachten tot het tijd is om naar de dokter te gaan. In de tussentijd laat ik mijn teen drogen aan de lucht. Om half 2 loop ik naar het centrale plein waar de dokter bivakkeert in een prachtig pand. Helaas houdt het "prachtige" na de voordeur op. Het gebouw oogt vies. Iedereen die een werkplek zocht heeft er hier blijkbaar een kunnen vinden. Van alles is er in ondergebracht. De dokters zitten op de 2e verdieping. De trap er naar toe is ronduit smerig. De afdeling is nog gesloten, iedereen heeft middagpauze tot 2 uur. Als ik net op de trap zit, komt de assistente die me naar wachtkamer brengt. Ze heeft haar lunchbroodje nog in de hand. Na een kwartiertje ben ik aan de beurt. De dokter neemt uitgebreid de tijd en spreekt een beetje Engels. Hij vindt ook dat de teen er raar uitziet. Het is in ieder geval ontstoken en daarom krijg ik antibiotica voor 8 dagen. Daarnaast laat hij me zien hoe ik de teen 2x perdag moet schoonmaken. Nadat ik de rekening heb betaald ga ik met een forse lijst aan dingen die ik nodig heb, naar de apotheek. Onderweg koop ik een paar snoezige sandaalslippers die echt bij me passen (NOT)! De rekening bij de apotheek is vele malen groter maar dat zijn de verpakkingen ook. Ik koop meteen maar een thermometer want als ik koorts krijg moet meteen weer een arts opzoeken. Terug bij het hotel staat de morsige receptionist naar een begrafenis te kijken. Ik vraag of ik 2 nachten langer kan blijven. Hij trekt een heel bedenkelijk gezicht maar in de 2 boeken die hij raadpleegt zie ik voldoende lege plekken. En dat beaamt hij ook. Dus de komende 2 dagen zit ik hier dus nog wel. Geen flauw idee wat ik moet doen. Misschien een vertaling maken van het boekje dat mij van Vezelay naar Le Puy moet brengen. Of gewoon niets, dat kan gelukkig ook. Nu loop ik dus weer 4 dagen vertraging op, als ik maandag tenminste verder kan. Een alternatief is er niet. Ik hoop dat ik Santiago ga halen en anders moet ik volgend jaar maar het laatste stuk lopen.
-
30 Mei 2014 - 18:01
Raimond:
Prachtige slippers. -
30 Mei 2014 - 18:42
Gerry Bannink:
Hoi Helma,
wat jammer dat je voet je even in de steek laat,
ik wens je sterkte hoor. -
30 Mei 2014 - 18:44
Linda:
Hoi Helma,
Da's balen zeg....maar dat zat er ook wel aan te komen.
De laatste dagen lazen we hoe veel last je er van had.
Dan kan je ook niet meer genieten onderweg.
Gelukkig ben je naar een arts geweest, want dit was vast niet vanzelf overgegaan.
Even pas op de plaats....hoe is het weer daar?
Hopelijk kan je de komende dagen wel lekker in het zonnetje zitten.
Helma sterkte, ik bel nog wel. -
30 Mei 2014 - 22:19
Gerben En Lisa :
Zet hem op Helma je kunt het! Wij zijn trots op je.
Groetjes Gerben & Lisa -
31 Mei 2014 - 17:04
Christien.:
het moet gewoon zo zijn... ff rusten en dan misschien weer verder... een paar dagen meer of minder doet het hem ook niet !
-
01 Juni 2014 - 19:56
Inge:
Leuke slippers en wat heb je de teennagels mooi gelakt!
Geef je voet de rust en daarna weer volop genieten.
Zet 'm op!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
