Zondag 1 juni.
Slecht geslapen door veel lawaai in het hotel. Ik probeer Rick te bellen maar die lijkt alle lijntjes met de buitenwereld kwijt te zijn. Even voor 8 uur ga ik maar eens bij hun kijken. Een echte mannenkamer! Het ontbijt is voor de boys een belevenis op zich: even op en neer naar Epernay om warme croissantje te eten of een vers broodje met Nutella. Het blijft iets aparts. En dan het afscheid weer. Altijd moeilijk en emotioneel. Niet uit te leggen. Ik ben bezig met iets heel moois, iets wat ik altijd al graag wilde. En ik kom echt wel weer terug. Het lijkt of thuisblijvers hun eigen weg wandelen naast die van andere mij. Wat zou het mooi zijn om dat te kunnen verwoorden!
Dan begint het lange wachten tot het "weer thuis" berichtje. Ik rommel in de tussentijd wat in het rond en probeer mijn schoen weer eens te passen maar dat gaat echt niet lukken. Ik mag wel een schoen hebben die 2 maten groter is. En dan moet dat gaas er voorlopig ook nog tussen blijven zitten. Dat wordt morgen echt niet lopen. Ik eet de teleurstelling weg met het lekkerste gebak van Epernay dat op de Boerhaar ook in goede aarde is gevallen. Ik heb nergens zin in en val voor een uur op bed in slaap.
In eerste instantie denken ik nog 2 dagen te blijven maar boek toch maar 1 nacht bij. Dan kan ik het per dag bekijken. Ik ga ook hier vanavond maar eten. Dan kan ik echt niet zeggen dat ik veel gelopen heb vandaag.
Dus zit ik nu weer in mijn outdoor-kloffie tussen de sjieke champagne-drinkers. En het eten is overheerlijk. Een wijntje erbij en deze dame leeft als godin in Frankrijk. Met een zere teen, dat dan wel weer.