dag 53: van Baye naar Sezanne

Vrijdag 6 juni: van Baye naar Suzanne.
Werd vannacht wakker omdat boven mij iemand naar bed ging. Het had ook net zo goed een olifant kunnen zijn want ik dacht dat de zolder het elk moment zou begeven. Toch even checken: het is nog geen 23.00 uur. Ik heb heerlijk de hele nacht nog voor me.
Toch nog voor de wekker wakker. Overheerlijk ochtend sigaretje op de binnenplaats. Daarna naar de ontbijtzaal. Nu is het de eigenaar zelf die het ontbijt verzorgt. Ook de vriendelijkheid zelve. Niet dat overdrevene maar je voelt gewoon dat het mensen zijn die het je naar de zin willen maken. Het ontbijt bestaat nu eens uit geroosterd stokbrood met ham of allerlei Franse kazen. Ik hou het maar bij de jam. Koffie in overvloed. Bij het afrekenen natuurlijk een stempel en ik krijg een blauwe aansteker van de man kado. Hij gaat er echt naar op zoek. Hij zegt dat het mooi warm weer wordt en biedt mij water uit de frigo aan. Maar ik hou niet van koud water. Met de Franse versie van de Campiensis helpt hij het eerste stuk op weg. Met veel "bon courage" neem ik afscheid. Wat een lieve man. Wat een lief stel. En dan is het bye bye Baye. Ondanks de aanwijzingen van de man is het toch even zoeken maar om kwart voor 8 ben ik helemaal op weg. Het pad loopt over de oude spoorweg van Baye maar daar is niets meer van te zien. De zon is fel dus het vest kan meteen al uit. Het is een heerlijk pad; alleen de vogels fluiten en in de verte roepen koeien dat ze gemolken willen worden. Het pad komt uit bij een sloot die ik over moet springen. Maar als ik de sloot zie, weet ik dat ik dat nooit ga doen; veel te breed en veel te diep. Het stukje dat na de sloot gelopen moet worden komt uiteindelijk weer uit op de weg waar ik op sta. Het is bedoelt voor een ieder die naar de abdij van Reclu wil. Maar dat wil ik hier dus snij ik een stukje af. Is dit nu smokkelen? Nee dit is mijn enkels redden!
Iets verderop is een man de heg van de coöperatie van champagnehandelaren aan het snoeien. Ik zeg hem goedendag en hij antwoord met een knik van zijn hoofd. Ik ben hem allang voor bij als hij mij naroept dat hij mij veel moed wenst en hoopt dat ik Compostella haal. Ik hoop het heel hard met hem mee.
Ik kom bij het kerkje van St. Prix. Het oad loopt er achterlangs stijl omhoog. Het is er sprookjesachtig, zo stil en zo mooi. De zon kan amper door het bladerdek komen. Het pad komt uit in de korenvelden. Het had van mij veel langer mogen duren als het niet zo steil was. In de verte zie ik het monument staan dat herinnert aan de slag van Mondement in 1944. De mensen hier hebben het de bijnaam " het peentje" gegeven. Het is te ver weg om te kunnen beoordelen of die bijnaam terecht is. Ik loop tussen graanvelden en langs bosranden en kom uit in Soizy waar ik voor het eerst in Frankrijk een vrouw in de plantsoenendienst zie werken. Ze trekt met blote handen het onkruid maar ook het vuilnis tussen het groen vandaan. Nou ja ik kan ook niet werken met handschoenen aan. Via graanvelden en bosranden loop ik van dorpje naar dorpje. Ze lijken overal uitgestorven. Zelfs op schoolpleinen valt niets te beleven, behalve een lekkende kraan. In Lachy hebben ze een openbare wasplek helemaal gerenoveerd. Prachtig! Helaas de zon is te fel voor een goede foto. Aan een slotgracht van een kasteel dat verbouwd is in appartementen neem ik pauze. Het is warm en de pijpen kunnen van de broek en de voeten even luchten in de zon. Daarna weer verder via graanvelden als plots op nog geen 10 meter van mij een hert/ree mijn pad oversteekt. Het gaat te snel voor een foto maar ik kan hem nog wel 50 meter volgen terwijl hij door het graan springt. Telkens komt zijn koppie met 2 spitse gewei punten boven het maaiveld uit. Prachtig! Op het laatste stukje voor Sezanne kom ik langs een boerderij die zo immens groot is dat de hele Boerhaar wel op de binnenplaats zou passen. En dit alles is ommuurd door honderden meters muur. Op de hoeken staan een soort wachttorens. Helaas u alles in verval maar duidelijk nog bewoond. Hoe oud moet dit wel niet zijn? Wat heeft zich binnen deze muren door de eeuwen heen wel niet afgespeeld? Even verderop kom ik door een mooi bosje. Het pad is een modderpoel en bomen zijn omgewaaid en zijn blijven hangen in de bomen aan de andere kant van het pad. Het is een echt kruipdoor/sluipdoor-bosje geworden. De rugzak blijft een paar keer achter takken hangen. De bomen zouden zo verder om kunnen vallen. En dan sta ik aan het eind van het bos ineens weer in wijngaarden met het zicht op Sezanne. De grote St. Denis-kerk overheerst het kleine stadje. Nog even onder de snelweg naar Parijs door en ik ben er. Ik kom alvast langs de weg waar ik morgenvroeg weer moet beginnen. Ik vraag de weg naar het hotel met pelgrimsbedden. Met handen en voeten legt een puber mij uit hoe ik er moet komen. Ik merk dat mijn Frans al zover is opgeschroefd dat ik voor weguitlegging geen handen en voeten meer nodig heb. Ik kom een mooi terras tegen, net naast die grote bombastischeKerk. Heerlijk even zitten en cafeinebehoefte weer aanzuiveren. Om de hoek moeten 2 hotels met pelgrimskamers zitten. De serveerster roept vragen vanuit de verte wat ik wil drinken, ze laat me niet eens uitspreken. Even later blijkt dat haar dienst er blijkbaar opzat en dan komt er ook nog zo'n rare rugzaktoerist, die maakt het toch niet uit hoe ze bejegend wordt, moet ze gedacht hebben. Haar collega is stukken aardiger, hij helpt me met de wifi en komt later nog eens vragen of alles goed "marcheert". Wanneer de cafeïne duidelijk zijn werk doet ga ik maar eens op zoek. Het eerste hotel is dicht. Op naar de volgende. Das wel een hele sjieke maar ze hebben plek. De al wat oudere receptionist brengt mij een stuk verder in de straat naar een mooi oud pand waarin allemaal appartementen zijn gemaakt. Eerst moeten we door een grote houten poort. Ik heb een keukentje met waterkoker en magnetron en 2 kookplaatjes. Een heerlijke badkamer en een bed in de voorkamer. Achter het huis is een klein binnenpleintje dat geheel ommuurd is. Daar grenst ook weer een huisje aan dat verhuurd is. Ik doe meteen de was want die kan mooi drogen op binnenpleintje. Daarna lekker douchen. Eerst even de verslagen wegwerken en mails beantwoorden. Daarna gaat alles ik wel boodschappen doen voor het weekend. Ik app wat met de aanstaande bruid, ik hoop echt dat ze morgen een onvergetelijke dag heeft, ze verdient het! Het verslag van gisteren kan al snel online. Hup het verslag van vandaag er meteen achteraan. Het Is Bijna klaar of google kan geen kontakt maken met de site. En weg is mijn verslag. Nu kan ik het boodschappen doen wel vergeten. Ik begin maar weer opnieuw, straks tijdens het eten maar afmaken. Nou daar kwam weinig van want de batterij was leeg. Nu dus maar even terwijl ik heel erg moe ben en mijn ogen amper open kan houden. Morgen kan ik pas om 8 uur ontbijten. Das dan wel weer jammer. Maar ja niets aan te doen. Slaaplekker.