dag 59: van Evry-de-chatel naar Collan

Donderdag 12 juni.
Van Ervy-le-chatel naar Collan.
Lekker geslapen en alvast mijn eigen koffie gemaakt. Niets zo heerlijk dan een soort moccona met een sigaretje op de stoep van de gite over de vallei uitkijken. Zo rommel ik de tijd tot het ontbijt om half 8 vol. Klokslag half 8 beginnen de mannen weer aan de weg te werken en schuif ik aan tafel in de tuin. Mevrouw heeft nog geen brood kunnen halen, zegt ze omdat de straat verspert is met werkverkeer. Ik weet beter. Ik heb haar opgewarmde stokbrood al op als zij met vers brood terugkomt. Het is dan al tegen 8.00 uur. Uit beleefdheid neem ik nog een broodje. De stempel moet nog worden gezet en het duurt wel 10 minuten voordat ze deze gevonden heeft. Dan blijkt het geen stempel te zijn maar moet ze op zoek naar een schaar want ze heeft zojuist een papier gemaakt waarop naam en adres van de gite staat en dat tig keer gekopieerd is. Ze moet het nog netjes uitknippen. Vervolgens mag ik hetzelf met een pritt-stift vastplakken. Dat gaat dus nooit lang volhouden met deze hitte. Even aan denken dat ik een plakbandje doe anders ben ik hem zo kwijt.
Om half 9 dan eindelijk op stap, zonde van de verloren tijd. Een van de wegwerkers geeft mij galant de hand als ik over de gegraven geul moet springen. Ik zit alweer snel op de route, lekker door het groen dat niet eens vochtig is. Ook hier een oude spoorlijn met wachtershuisje en spoorbrug. Allemaal uit de gratie. Verder door het groen wat overgaat in een lange rechte laan door een bos. Heerlijk lopen in een bos, nu eens niet met diepe natte trekkersporen maar wel veel vliegachtigen die alleen maar onder de rand van mijn hoed willen bivakkeren. In de verte denk ik een brandkraan te zien maar het blijkt een hert-/ree-moeder met een kleine bambie te zijn. Ik maak nog een foto en hup ze steken de weg over om geruisloos in het dichte bos te verdwijnen. Even later kom ik bij een oud jachtopzienershuisje. Zo klein, je kan je haast niet voorstellen dat hier ooit een gezin heeft gewoond. Ik hou er even pauze.
Als ik het bos uitkom beland ik in een hennepperceel. Echt waar. Gewoon open en bloot , niet verstopt ergens tussen nee gewoon voor iedereen zichtbaar.
Iets verderop is een picknicktafel waar ik alvast de pelgrimkamer boek. Wat een vertrouwen! Mevrouw is vanmiddag niet thuis maar zal de deur van haar kantoor open laten en de sleutels met begeleidend briefje op tafel leggen zodat ik mijn gang kan gaan. Ik loop van dorpje naar dorpje en van picknickplek naar picknickplek. Ze liggen tussen de 3 en 5 km van elkaar. Ze lijken allemaal op elkaar en het is er overal doodstil .
In Flogny-la-chapelle hebben ze een rijdende bakker. Die hangt gewoon de boodschappen aan je tuinhek. Ik had kunnen omlopen door het dorp heen maar ik vind het al warm genoeg en besluit rechtstreeks naar het kanaal van Bourgondie te lopen. Misschien is het daar wat koeler. Maar dat valt tegen. Ik loop grotendeels in de zon en voor de 2e keer vandaag mag ik de graszaden uit mijn sokken gaan peuteren. Na het kanaal neem ik pauze. Ik had gisteren een blikje vis gekocht vanwege het zout maar daar heb ik nu heel geen zin in dus wordt het heel hollands: een boterham met kaas.
En weer verder naar de volgende dorpen. In Bernouil staat een bijzondere kerk. Het heeft de vorm van een klaverblad. Jammer dat er een giga-monument voor is gezet van de oorlog 14-18. Een man is met een schop bezig om het kerkportaal te ontdoen van mos. Tegenover de kerk is een mooie boom voor even wat koelte. 2 mannen voegen zich bij de kerkschoonmaker. Ik vraag of ik de kerk mag bezichtigen. En dat mag bien sure! Het kerkje is heel erg klein en lijdt enorm aan verval. Een groot altaarstuk wordt met balken provisorisch gestut. Wanneer ik de kerk wil verlaten heeft zich een vrouw bij de 3 mannen gevoegd. Zij gaan volledig in hun gesprek op dat gaat over de betalingen voor restauratie. Waar heb ik dat eerder gehoord? Dat gemeentes het afschuiven naar de kerk en andersom. Een van de mannen reageert furieus dat het geld er wel is maar de bureaucratie de boel dwarsboomd. Ook hier dus hetzelfde verhaal. Door naar Vezannes. Daar moet een mooie koele picknickplek zijn met watertappunt. De weg is lang, Door graanvelden dus gortdroog en heet. Ik krijg er koppijn van terwijl ik me helemaal plump drink. Misschien krijg ik wel koppijn van het water. Er is inderdaad een picknickplek maar oud en vervallen. Maakt niet uit, ik kan zitten. Iets verderop zie ik het watertappunt, denk ik. Ik drink nog snel even de laatste beetjes op en dan doet de tap het niet. Daar sta je dan bij zo'n ding, denkend dat u het wel weer een candid camera actie zal zijn omdat ik gewoon niet weet hoe zo'n ding werkt. Ik doe en draai wat aan dat ding maar geen druppel komt er uit. Iets terug zijn mannen aan het klussen in een huis. De een moet aan de ander vragen of er water in het huis in. Waarop de ander "nee" zegt. Dan niet! Ik zie een boer met zijn trekker thuiskomen. Hij komt lachend naar me toe als hij me met mijn flesjes ziet en wijst op een watertappunt. Als ik zeg dat deze het niet doet, schudt hij zijn hoofd en loopt met mij mee. In het bushokje bevindt zich de kraan. Ja daar zou ik hem ook zoeken. De boer kan er om lachen en wijst nog op een onleesbare tekst die met stift op een vitrine is geschreven. Alsof hij het zelf heeft geschreven en prijst de goede kwaliteit van het water nog eens extra aan. Heel erg bedankt, boer! Ik hou even mijn polsen onder het koude water maar veel helpt het niet. Meteen daarna moet ik in de brandende zon weer steil omhooggevallen klimmen. Ik vraag me af waarom het pad s' morgens door het bos loopt en aan het eind van de dag, als je dorstig en bekaf bent in de brandende zon. 2 dagen lang meer dan 28 km is duidelijk te veel voor mij. Ik moet vanavond de route aanpassen. Tegen half 6 kom ik bij de gite. Mevrouw is niet thuis maar de sleutel ligt met begeleidend briefje op de tafel van haar kantoor. De brief geeft instructies over welke kamer ik heb en ze heeft sinaasappelsap voor me in de koelkast gezet. Wat aardig. De gite ligt aan de overkant van de straat. Het lijkt aan de buitenkant op een gewoon Frans woonhuis maar de binnenkant is verbouwd wat nog het meest wegheeft van een jeugdhotel. Ik heb de sleutel van een 2-persoonskamer met invalidendouche. Er in een uitgebreide keuken die van alle gemakken in voorzien en een eettafel waar in totaal 40 man kan zitten. Ik ben al blij met mijn kopje nep-moccona. Ik heb geen honger en ondanks mijn goede voornemen krijg ik geen hap naar binnen. Ik begin tig keer aan een verslag maar ben te moe om iets fatsoenlijks op papier te zetten. Grote broer wil vakantie plannen maar ij heb geen flauw idee wanneer ik op de camping zal zijn. Zou wel erg leuk zijn als ze daar waren. Het verslag in half af en ik ga morgen wel weer verder. Eens kijken of mevrouw al weer thuis is. Ja hoor en ze wil meteen betalen en de stempel zetten zodat ik morgenvroeg niets meer hoef te regelen dan de sleutel in de brievenbus te doen. Ik wil morgenvroeg kalmpjes aandoen en zet de wekker pas om 7.00 uur.