dag 61: van St. Cyr-des-Colons naar Vezelay
Door: helma
Blijf op de hoogte en volg helma
14 Juni 2014 | Frankrijk, Vézelay
Tegen half 9 komt de beheerster gedag zeggen. Ze ratelt aan een stuk door en ik jan er geen touw aan vastknopen maar mij in wel duidelijk dat haar man heeft gezegd dat ik niet over Nevers moet lopen. Dat wat ik toch niet van plan dus dat komt mooi uit. Om kwart voor 9 ben ik het dorp al uiteen loop onder de route de Soleil door, de berg op tussen de graanvelden. En het loopt heerlijk. Ik moet langs 2 hoorzitting komen maar wat ze daarmee bedoelen weet ik niet maar dat blijkt als ik er langs kom. Het zijn gewoon 2 stellages van waaruit ze op wild kunnen schieten. En wild is want ik zie de reeën/herten wegschieten. Het loopt heerlijk; niet te warm en een stevig windje, de voetjes voelen goed, de beentjes nog beter. Al snel ben ik in Cravant. Een rijkeluiszoontje. Keurig gerenoveerd en de dames doen er hun boodschappen zoals je dat ook in reclames ziet: met een mandje waar degraderen over de rand zijn gedrapeerd. Ik kies een plekje in de zin bij de fontein om mijn sokken leeg te halen van het graszaad. Daarna door naar Accolay. Ik geloof dat ik nog nooit zo lekker en makkelijk gelopen heb, het loopt als vanzelf. Voor Accolay in een picknickveld voor mijn lunch bij een prachtige oude brug. Ik probeer een slaapplaats te regelen maar nergens is plek. Dat ik nu shit. ik besluit door te lopen, misschien kom ik onderweg een gite tegen of zo. Maar het zit me niet lekker en het bederft de wandeling door het prachtige bos waarbij intussen zo hard in gaan waaien dat de bomen kraken en schuren. Ik kom aan in het park van Bessy-sur-Cure. Daar ik een feestje aan de gang, er lopen meisjes in bruidskleding rond. Een man staat toe te kijken en vraagt of ik naar Santiago ga en of ik al een slaapplaats heb. Nee die heb ik dus niet. Hij gaat het even regelen en neemt me mee naar een vrouw die met een klein kindje zit te wachten op een bruidspaar in een bushokje. Het in de vrouw die ik 2 uur geleden aan de telefoon heb gehad en toen wat er geen plek. Uit het gesprek maak ik op dat het komt door de bruiloft die zo begint. De man blijft bellen maar het lukt hem niet om iemand te pakken te krijgen. Hij zegt dat hij het zal regelen en dat hij nu eerst naar de bruiloft moet. De man in Nog niet weg ideeën man in pak komt aangelopen en zegt dat hij iets voor me gaat regelen maar dat hij er eerst 2 moet trouwen. Het blijkt de burgemeester te zijn. Dan komt de bruid de hoek omlopen en het hele spul gaat het gemeentehuis in. Met 10 minuten klinkt er hard applaus door de open ramen. Na een poosje komt de burgemeester met zijn auto voorrijden en zegt dat ik in moet stappen. Hij perst mijn rugzak onder de kofferbakdeksek waar zijn golfkar ook een plek heeft gevonden. Weet rijden met zijn vrouw (kan ook zijn dochter of kleindochter geweest zijn) naar de kerk. Weet stuiten op de bruidsstoet die Door de straat wandelt naar de kerk. Bij de kerk gaat de mare naar de pastoor maar blijkbaar heeft die ook geen oplossing. De maire slaat weer druk aan het bellen tot zijn telefoon blokkeert. Weet moeten wachten tot de bruidsstoet bij de kerk in maar niemand heeft haast. Als het zover ik rijden wel naar het huis van de mare waar de tv keihard aantast en de kamer vult. Op tafel de krant met grote koppen over de winst van Nederland op Spanje. Nadat de maire wat makkelijk heeft aangetrokken slaat hij met behulp van een gouden gids weer druk aan het bellen. Na een half uur geeft hij het op en zegt: "er zit niks anders op dan dat ik je naar Vezelay breng". Ik weet niet wat ik moet zeggen. Dus stappen wel in de auto op weg naar Vezelay. Hij vertelt dat hij 2x naar Compostella in gelopen en dat de mooiste tijd van zijn leven in geweest. Hij adviseert om niet de noordelijke route te nemen maar de camino Française. Dat wat ik ook van plan. En dan plots zie ik de borden met Vezelay. En even later wijst hij mij op de kathedraal hoog boven op de berg. Dit had ik vanuit de velden moeten zien. Ik weet niet wat ik hiermee moet. Het gaat allemaal te snel.Hij zet mij na wat navragen af op het plein voor de kathedraal en ik vraag hem iets in mijn credential te zetten. Hij schrijft : it was my pleasure. Hij stapt niet meer uit en ik zeul zelf mijn rugzak uit de kofferbak. En weg in de burgemeester. Ik ga naar het huis dat de maire me heeft gewezen en een jonge zuster met een glimlach doet open. Ze draagt een lichtblauwe jurk tot op haar enkels, een riem om haar middel en sandalen aan haar voeten. Op haar hoofd een soort kapuchon met een lange punt op haar rug. Ze verwijst me naar het huis aan de overkant. Het opvanghuizen voor pelgrims van de heilige Madelene. Ik stap de poort door en kom op de binnenplaats waar mensen aan tateltjes zitten. Ik word opgevangen doorGuy. Hij vertelt hier hospitaliseros te zijn. Hij wil mij inschrijven. De eerste vraag is hoelang ik wil blijven. Ik weet het niet, ik weet niks. Ik ben al in Vezelay en wat nu? Ik leg Guy uit hoe ik er gekomen ben en een man die aan een aanrecht staat bemoeit zich met het gesprek en hij blijkt een Nederlander uit Maastricht te zijn. Hij vertelt dat hij samen loopt met Jan en biedt me te drinken aan. Guy zegt dat ik er maar even over na moet denken en het moet laten weten na het kopje koffie. Met de koffie voeg ik me met de man uit Maastricht bij het groepje dat buiten bezig is een rugzak van iemand te herstellen. En daar blijkt Jan uit Groningen (en Achterhoek) ook bij te zijn. Met hem er heb ik een poosje geleden ook samengekomen maar ik weet niet meer wanneer het voor was. Jan en Matthieu lopen morgen weer verder. Zij hebben vandaag een rustdag gehad, Jan nodigt me uit om met u en op te lopen. Zij vertrekken morgenvroeg om 6.00 uur. Graag was ik meegelopen maar ik denk dat het niet goed is. Ik weet de route voor mezelf niet eens en dan loop ik als een kip zonder kop met hun mee puur voor het gezelschap. Ik ben nog niet eens in Vezelay geland. Maar de uitnodiging blijft staan en ik kan er nog over nadenken. Ook een uiynodiging om gezamenlijk te gaan eten van anavond. Jan heeft afgesproken met een zweedse maar die wil eerst naar een mis om 18.00 uur. Daarna ga ik me dan toch maar voor 1 nacht inschrijven. Morgen kan ik gewoon bijboeken. Guy brengt me naar de slaapzaal boven in het gebouw waar weer via een oude wenteltrap komen. Ik jan nog kiezen welk bed en neem degene bij de deur in het hoekje. Eerst maar eens douchen en klein wasje. Ik ben nog net op tijd om om 18.00 uur bij de mis te zijn in de basiliek. Voorin de kerk, rechts, zitten zusters op de grond. Hun kleding is het zelfde als die canvas de zuster vanmiddag. Rechts voorin zitten de broeders in witte jurken. Ze zitten allemaal op meditatiebankjes en zingen voortdurend aan capella. Zo ontzettend hoog dat het bijna niet echt kan zijn .Zij zingen alle teksten van de mis tot de preek. Dan is de mis afgelopen. Het zingen heeft iets meditatie-achtigs. Als een mantra maar dan anders. Je raakt er bijna vergeten aan in een soort trance en het is van een wonderbaarlijke schoonheid. Tijdens het gebeuren loopt het publiek de kerk in en uit. Een daarvan loopt bijna in het priesterkoor te filmen en wordt hierop aangesproken. Het helpt niets, de vrouw filmt onverdroten door. 3 duiven fladderen in en uit de kerk en hebben waarschijnlijk hun nest hoog in het priesterkoor. Het kan allemaal. De kerk in groot, machtig en er in een crypte met relikwie van St. Madeleine. Na de kerk probeer ik het clubje terug te vinden maar ze zijn nergens. Ook op het afgesproken tijdstip zie ik ze niet. Nu voel ik me wel heel erg alleen. Ik weet niets van dit stadje en weet niet eens wat ik met het gevoel aan moet dat ik er al ben. De enige zekerheid die ik ga wat dat we samen zouden eten. En dat gaat nu ook niet lukken. Teleurgesteld loop ik wat door de straat en kom op de weg die rondom de stad ligt. Het et in enigen niet groot, wel erg oud en het toerisme pikt een flinke graankorrel mee van het pelgrimeren. Ik heb geen zin om alleen uit eten te gaan dus ga ik terug naar de refugio. Ik ben er bijna als ik de club tegemoet kom.bij hen heeft zich een Duits echtpaar gevoegd. Met zijn 5-en gaan we eten. Jan beslist meteen dat iedereen voor zichzelf betaald en dat geeft gedoe bij de serveerster. Op wat gaat ik dat soort dingen. Wat maakt het uit als je de rekening op het eind gewoon deelt? De Duitse man maakt er een opmerking over maar Jan geeft het allemaal al geregeld.
Ik ga morgen niet met hun op stap. Ik heb rust nodig (ik loop al meer dan een week) en ik wil me beter op de route oriënteren dan dat ik tot nu toe gedaan heb. We hebben gezellige gesprekjes. Matthew lijkt zich wat op de achtergrond te houden. Hij in gepensioneerd militair, de Duitse man is gepensioneerd huidarts en zijn vrouw werkt op een school met kinderen met leerproblemen. Tegen 22.00 uur vind ik het welletjes en wil naar bed. De anderen ook dus dat komt goed uit. Al snel in het stil op de slaapzaal. Ik probeer nog een verslag te maken maar de ogen vallen dicht.
-
15 Juni 2014 - 11:16
Linda:
Ha zus,
Je hebt ons even in spanning gelaten, maar wat een prachtige belevenis, en wat heb je er een mooi verslag van gemaakt.
Ik kan me voorstellen dat je nu even moet schakelen, dit was niet wat je gedacht had, nu al in Vezelay te zijn.
Laat het over je heen komen en vooral ...........geniet!!! -
15 Juni 2014 - 11:46
Marjolein:
Hoi Helma, wauw, Vezelay gehaald! Dat is weer een mijlpaal. En dat je dat laatste stukje daarnaartoe met de auto bent gebracht zou ik maar even als een cadeautje beschouwen. Als een burgemeester dat zo voor je regelt, kun je daar toch moeilijk tegenin gaan. Ik hoop dat je een rustdag hebt genomen in Vezelay, dat heb je wel verdiend! Beetje lief zijn voor je lijf. Vergeet niet af en toe achterom te kijken als je wegloopt uit Vezelay, dan zie je de basiliek mooi op de heuvel liggen. Bon chemin. Groetjes, Marjolein -
15 Juni 2014 - 11:51
Jos:
helma suc 6 met je tocht hoe ver moet je nog lopen? grt jos -
15 Juni 2014 - 13:27
Helma Onderweg:
Dank jullie 2el voor jullie reacties. Het in inderdaad een mijlpaal dat realiseer ik me steeds meer. Morgen op naar de volgende mijlpaal: Le Puy en Velay.
Hallo Jos, dank je wel voor jouw reactie. Ik weet even niet welke Jos je bent maar dat geeft niet. Ik weet niet hoeveel kilometer ik nog zou moeten naar Santiago. Dat ik voor mij ook jet belangrijk. Ik heb ook geen idee hoeveel kilometer ik al gelopen heb. Belangrijk voor mij in het onderweg zijn. Ik zou het heel erg jammer vinden als ik morgen al in Santiago aan zou komen. Dit gevoel moet nooit stoppen maar helaas het zal wel moeten
gebeuren want ooit zal ik het gewone leven weer moeten oppakken naar saar voor wil ik nu nog niet aan denken. -
15 Juni 2014 - 13:51
Henry:
plm. 500 km tussen Vezelay en Salles Curan !!
Eitje... -
15 Juni 2014 - 21:45
Lidie:
Onze Jos. :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley