dag 64: van chateulux naar Dune des Places

Dinsdag 17 juni.
Heerlijk geslapen. Patricia staat om 7 uur op en ik blijf nog even liggen tot zij vertrokken is. Daarna heerlijk rustig opstaan. Ik schrijf nog even het gastenboek en om half 9 ben ik op weg. Ik neem de weg zoals ons gisteren is uitgelegd. Ook deze heeft veel stijgende delen maar lopen op glad asfalt is altijd nog beter dan het gehobbel over losse keien. Ik loop heerlijk, de voeten voelen goed, de rugzak zit lekker dus kommaar op. Het is nog maar 10 graden als ik vertrek dus het vest moet aan. Er staat soms een stevige wind en dat maakt het alleen maar kouder. Er hangen donkere wolken maar er in geen regen voorspeld. Om 10 uur ben ik in Marigny-l'eglise. Ik breng mijn pakketje naar het postkantoor annex winkel annex eigenlijk alles. De baas is erg vriendelijk en ik bestel maar een koffie met wat broodjes. Voor 3 euro eet ik mijn buikje vol, das geen geld. De man helpt me weer op de goede weg. De wandeling daarna in heerlijk, ik volg de rivier de Cure maar in de bossen kom ik allerlei kleine beetjes tegen. Het stijgt en daalt aan een stuk door en de paden erg verschillend. De losse stenen lopen het moeilijkst en zijn het vermoeiend maar zo leuk om te doen. Ik moet over provisorische bruggetjes of over stenen springen om een beetje over te kunnen steken. De bossen zijn prachtig, soms in alles met een deken van mos bedekt en met de zon erop geeft het een sprookjesachtige sfeer. Ik kom niemand tegen en ben lekker alleen met mijn gedachten. Dan zie ik een paar honderd meter boven mij een gedaante omhooggevallen kruipen. Het heeft een soort cape waardoor het op een geest lijkt. Ik denk dat het Patricia is en al snel heb ik haar ingehaald. Samen lopen wel op en houden pauze op een paar grote stenen op een open ruimte in het bos. Daarna weer via kleine paadjes klimmen wel over rotsen, springen wel over boekjes en laat ineens de zool van de schoen van Patricia los. Ze heeft een paar stukjes touw aan haar pelgrimsstaf en knoopt hiermee de zool vast. Gelukkig heb ik duck-tape en ik draai een paar slagen om haar schoen en het werkt wonderwel. Ze kan er prima op verder lopen. Weet lopen heerlijk. Patricia voorop en ik erachter. Tot wel in een dorpje komen waarvan wel de naam niet weten er staan ongeveer 12 huizen maar er u helemaal niemand thuis. Zo raar. Weet kloppen op diverse deuren maar treffen niemand thuis. Weet besluiten de route van Patricia te volgen want dan komen wel zeker in Dune des Place. Ik denkt dat wel ook mijn route hadden kunnen volgen naar qua tijd maakt het niet uit. Wel wijk ik nu erg van mijn route af maar dat maakt mij nu niet uit. Dat zie ik vanavond wel. We lopen het dorp maar weer uit en na een paar honderd meter blijkt dat wel in Bonare zijn geweest. Ik denkt dat wel nog een paar kilometer moeten maar al snel duikt een dorp op en dat blijkt dus Dune-les-Place te zijn. En als werkgever het dorp binnenkomen zijn we ook meteen al bij de auberge. Het ziet er aan de buitenkant mooi uit. Weet worden buitenom naar onze kamer gebracht. Daar staat een 2- en een 1-persoonsbed. Je kan je kunt er niet meer keren en met 2 rugzakken al helemaal niet. Er in ook nog een doudouchecabine, een tafel en een kast. Als de een wat wil moet de ander op een bed gaan zitten. Ach het is voor een pelgrimsprijs en dan moet je niet klagen. Gelukkig in er op de fans ook een douche en dat geeft wat ruimte. Nadat wel beiden gedouched hebben en de was hangt te drogen, kijken we naar de route van morgen. Het is nog niet eenvoudig om slaapplaatsen langs de route te vinden die op een te belopen afstand van elkaar liggen. 30 km over dergelijke paden in voor beiden van ons te veel. Gelukkig in Patricia een Française en dat belt voor slaapplaatsen toch wat makkelijker. Al snel is de route voor morgen klaar en is het slaapadres geregeld. We gaan op het terras een bakkie doen en verkijken de foto's die ik tot nu toe gemaakt heb. Al snel in het half 7 en wordt de wind steeds frisser. We gaan terug naar onze kamer waar ik alvast mijn verslag van vandaag tik. Om 19.00 uur in het diner.
Terug van het diner. In het restaurant zit een gezelschap Nederlanders uit de buurt van Thorn maar met een westerse tongval. Weet praten wat maar zolang het westerlingen betaamd praten ze vooral over zichzelf. Weet hebben het gezellig met zijn 2 en Patricia doet erg haar best om Engels te spreken. Het idee druk in het restaurant ondanks dat het in the middel of nowhere ligt. Weet zijn beiden bekaf en om kwart voor 10 liggen wel in bed. Ik tik nog even dit gevers en ga dan ook lekker slapen. Weet hebben vanavond nog even samen de route bekeken en weer kunnen nog 2 dagen samen lopen alvorens Patricia naar Italië afbuigt en ik verder ga naar Le Puy en Velay. Slaap lekker! Het verslag van gisteren houden jullie nog tegoed.