dag 65: van Dunne des Places naar Chevigny

Woensdag 18 juni.
Heb slecht geslapen. Alle beestensteken jeuken enorm. Om 7 uur staan we op en als een om half 8 aan tafel willen in er nog niks klaar. We mogen zelf onze stempel zetten. Mijn credential in bijna vol. Ik hadden in Vezelay eigenlijk een nieuwe moeten halen maar heb er helemaal niet aan gedacht. Om even over 8 zijn we aan de wandel. Het in al warm dus maar meteen maar in t-shirt. We hebben een prachtige route. Door de bossen, door en over boekjes en door dorpjes van 3 huizen. Brede beslagen, uitgeholde boeren landweggetjes. Het prachtig. Het lopen gaat goed en lekker. Heb nergens last van behalve de sleutelbenen maar daar heb ik een paar sokken onder gestopt. We volgen de route van Patricia die op weg in naar Assisie in Italië. Haar route wordt gemarkeerd door een tau (spreek uit: too) en laat een soort adelaar zien met en duif. De duif geeft telkens de richting aan. De tau kruist vaak mijn route of we hebben dezelfde route. We komen langs een prachtige waterval de Cascade Saut de Gouloux. Het is er prachtig en weer rusten er even. Daarna moeten wel door een beek en dat valt niet mee over glibberige keien tegen de stroom in en steil omhoog. Patricia heeft het moeilijk met lopen. Ze heeft de schoen nog eens extra ingetaped met mijn tape maar ze ontwikkelt een blessure aan haar enkel. Ze gaat steeds moeilijker lopen en ik moet mijn pas telkens inhouden anders raken wel elkaar kwijt. Ze oogt zichtbaar vermoeid en we nemen wat extra pauzes. Ze vertelde gister dat ze 56 jaar is. Ik dacht dat zij wel tegen de 70 zou lopen. Ik denk dat ze het verkeerd vertaald heeft en dat ze 65 is. Ik kan me niet voorstellen dat iemand van 56 er zo oud uit kan zien. Weet komen door een dorpje met nog een ouderwetse klompenmakerij. Weet kunnen er zo binnenlopen er is in het hele dorpje niemand te zien. Wanneer we zo'n 500 meter buiten het dorp zijn valt het mij op dat Patricia haar stok niet meer heeft zodat ze de heuvel weer op moet om de vergeten stok op te halen. Ik wacht ondertussen op een bruggetje over een klein beetje. We zullen de lunch doen aan les lacs du Setton. Volgens Patricia is dat nog een kilometer maar we lopen nog wel 3 kwartier heuvel op en heuvel af voordat ik een glimp van het meer zie. Daar zijn picknicktafels voor een uitgebreide lunch. Patricia is hevig in de weer met haar blessure en ik ben in mijn knieholte gestoken zodat ik een bult zo groot als een schoteltje aan mijn been heb zitten. Ook hiervoor geeft Patricia een soort olie. Het helpt ook nog. Het is fris aan het meer en de zon verdwijnt steeds achter de wolken terwijl ik alvast het verslag van vandaag begin. Tegen 3.00 uur ben ik bijna verkleumd. De zon is nergens meer te bekennen en er waait een venijnige wind over het meer. We besluiten de laatste 3 km te gaan nemen. We lopen over de barrage waar juist een schoolklas les krijgt van een oudere man. Ik hadden niet de indruk dat er ook maar 1 kind wat dat het interessant vond. Ik heb nog energie over maar Patriciaat in aan het eind van haar Latijn. Ze komt bijna niet meer vooruit. Ze houdt hele verhalen over kinderen die thuis niet goed leren spreken en de gevolgen hiervan. Het kan me weinig boeien maar dan in ze in ieder geval afgeleid van de pijn in haar enkel en loopt ze wat sneller. Het lijkt veel verder dan 3 km want we doen er bijna 1 uur over om bij de camping en de gite te komen. Camping l'Hermitage in Chevigny. Het stikt er van de Nederlanders en je herkent ze meteen: ze laten hun honden loslopen waar het niet mag en roepen dan om het hardst dat de hond niets doet.
Vreemde gewoontes hebben we toch. Het duurt nogal een poos voordat wel de eigenaar hebben kunnen vinden maar Patricia gaat op onderzoek uit en vindt een joviale man die bij het handschudden opmerkt dat hij uit Denemarken komt. Hij komt meteen met allerlei adviezen over de te lopen route en Patricia doet voor de zoveelste keer haar relaas van andere haar voeten. Ik ben er wel klaar mee voor vandaag. Het loopt tegen gaf 6, ik ben moe en ik heb honger. We kunnen om 19.00 uur op zijn vroegst eten en dat doen we dan maar. Lekkere salade met patat en ijsje toe. Daarna neemt hij ons mee naar de gite. Een eenvoudige kamer met een 2 persoons bed. Dat ik een tegenvaller. En zo ook denkt Patricia er ook over. Gelukkig heeft de man eenzelfde kamer aan de andere kant en we besluiten ieders 1 kamer te nemen. Ik spring gelijk onder de douche en doe de was. In het zonnetje bekijk ik de route van morgen en de slaapadressen. De route morgen in 23 km en de eerste en enige overnachtingsmogelijkheid in 23 km verderop. Patricia wil morgen ook mee lopen en reserveert alvast de gemeentelijke gite in Athez. Ook weer geregeld. We zitten nog een beetje de kaart te bestuderen of er vallen hele dikke druppels. Zomaar ineens want de zo'n schijnt vrolijk door. Na 10 minuten is het ook weer over. De zon schijnt nog wel maar het is wel frisser. Ik ben zo moe en heb zo'n honger dat ik waarschijnlijk nooit meer warm word. Om 19.00 uur gaan we eten en terwijl Nederland erg zijn best doet om te winnen van Australië, geniet ik van mijn salade met frietjes. Op de camping wordt een keer hard gejuichd en bijna gejuichd. Zo kan ik zonder de wedstrijd te zien of te horen toch nog volgen. En passant vertelt Patricia dat ze morgen jarig is, ze wordt 55 jaar. Ik geloof het nog steeds niet maar het zal. Morgen komt haar zoon onderweg haar andere schoenen brengen. Ik hoop dat ze daar baat bij heeft want zo is het ook niets. Om 20.00 uur leveren we onze credentials in want morgen vroeg heeft de campingbaas geen tijd om te stempelen. Alsof het een heidens karwei is om een stempel te zetten met een krabbeltje. Ik vind het allemaal goed. Ik wil naar bed. Ik pak een extra deken uit de kast, doe sokken aan en met trainingsjack aan kruip ik in bed. Tik nog even dit verslag en dan in het welterusten. Op ja en het regenten weer pijpenstelen.