dag 68: van Larochemillay naar Issy L'Eveque

Zaterdag 21 juni. Van Larochemillay naar Issy-l'Eveque.
Het is zomer en dus hoeft de jas niet meer aan. Ik heb heerlijk geslapen en heb geen last gehad van de kerkklokken. Om 6.00 uur wakker en nog even lekker doorgevoerd. Kopje koffie op het trapje bij de deur. Daar is het nog wel fris want de zo'n staat aan de andere kant. Het is al bij half 9 voor ik alles voor elkaar heb. En dan wordt het zoeken want het echte zuiden is iets anders dan mijn zuiden. Dus maar terug naar het dorpje en vragen. Maar om 10 over half 9 ben ik dan echt op weg. Op zoek naar een boerderij met de naam Couvault. Niet te vinden. Gelukkig is een boerin al wakker en dan blijkt de boerderij Couveau te heten. Ze stuurt me het pad op achter de boerderij langs. Na even steil klimmen is het een heerlijk pad. Goed aangegeven en dat loopt een stuk lekkerder. Link en rechts van mij schieten verschillende soorten dieren weg in het struikgewas. Mooie huisjes midden in de middel of nowhere. Ik geniet volop. Een bewoner van een prachtige woonboerderij heeft zijn fantasie losgelaten op een hek. Grappig om te zien. Even verder ligt Frankrijk trots voor oud ijzer. Maar de weg blijft prachtig. Over boekjes, langs weilanden met witte koeien. Weilanden waarin volop gehooid wordt of waarheid werk net gedaan is. Ik loop op de rand van de Morvan en de Morvan is prachtig. Het eerste dorpje is Millay. De kerkdeur staat open en het zonlicht laat gouden stralen door het raam schijnen. Volgens het routebeschrijving zouden hier allerlei voorzieningen zijn maar dit dorp is ook op sterven na dood. De weg naar Luzy is een mooi karrespoor, het loopt wat moeilijk met die trekkersporen maar het is afwisselend met zon en schaduw en prachtige vergezichten. Luzy is een groter dorp. Het is half 12 als ik er aankom. Ik doe wat boodschappen voor de lunch en op het muurtje langs de L'Alene doe ik mijn lunch en kijk alvast wat voor de route van morgen. Ik onthoud het allemaal niet en schrijf daarom maar vast dit verslag. In de zo'n is het heet maar onder de boom in de schaduw is het nog behoorlijk fris. Het is kwart voor 1 als ik weer opstap. Nog 12 km te gaan. Ik kom langs het kerkhof van Luzy. Er staat een grote muur omheen maar een van de graven heeft wel een heel hoge kapel dus dat moet ik eens van dichterbij bekijken.
De route is niet meer gemarkeerd dus moet ik het op het routebeschrijving doen. 1x gaat het bijna fout. De weg maakt een bocht naar link en er komt een weg van rechts. Ik moet volgens het boekje rechtdoor. 50 meter verderop doet een man net de luiken van zijn huis fiche en vraagt of ik de grote route loop. Hij komt zelfs naar buiten en zegt dat ik de bocht naar link moet nemen. Google zegt het ook maar het routebeschrijving niet.
Het wordt wel steeds warmer en de heuvel op en ook weer af wordt steeds zwaarder. Wanneer ik eens op mijn phone kijk hoever ik al opgeschoten ben dan hoef ik nog maar 3 kwartier. Dan hou ik maar eerst pauze. Nergens ben ik iets tegen gekomen waarop je kan zitten dus dan nu ook maar gewoon in de berm van de weg. Tijd genoeg. Om half vier wandel ik het dorp binnen en in het centrum staat aangegeven dat ik weer terug moet. Het ligt net buiten het dorp in een bosje en als ik aan kom lopen zwaait een dikke man boven uit een slaapkamerraam. Het gebouw lijkt wel op een soort kasteel. Maar ik ben snel uit de droom. Bij de ingang wacht een jonge vrouw mij op. Erg vriendelijk. Ze brengt me naar een bijgebouw, trap op en daar zijn 2 slaapzaal met badgedoe getimmerd. Het wemelt er van de spinnenwebben en het is er gewoon niet schoon. Maar ik mag niet klagen. Ik heb een bed, om half 8 gaan we eten en morgenvroeg heb ik ontbijt.Verslag online en maar eens kijken hoe het er hier uit ziet.
De eigenaar is bezig een parasol te maken. Hij legt uit dat er vanavond een feest is van de paardenclub. En ze gaan eten en wel vlak onder mijn raam. Zucht. Het complex is een onderdeel van een kasteel en heeft als hospitaal gediend voor militairen in WO II. Het complex wat geheel zelfvoorzienend. Het hadden paardenstallen, een bakkerij, een wasserij en wat mogelijkheden om te wonen. Er staat een hele oude toren die het complex voorzag van water. Het is een mooi gebouw met op de binnenplaats een manege voor paarden. Rondom zijn paardenstallen. Of het eigenlijke kasteel nog bestaat werd me niet helemaal duidelijk. Of het is geheel vervallen of de eigenaar wil geen pottenkijkers.
In de kerk zou een beeld staan van St. Jacobs dat het bekijken waard zou zijn. Ik heb geen puf om te gaan kijken. Ik ben moe.Ik buig me eens over de kaarten en het route boekje. Ik kan het nog niet helemaal helder krijgen hoe ik nu moet lopen. Het boekje met onderkomens volgt weer heel andere routes. Het lukt me niet om het helder te krijgen en te houden. Ik denk dat ik veel gebruik moet gaan maken van de duurdere b&b's als ik het routebeschrijving blijf volgen. Ik stuur Joke een mailtje die is nu eenmaal ervaren. Om half 8 is er nog niets van een feest te bekennen en ikGa maar eens kijken. De eigenaresse komt net aanlopen met een grote Lidl-tas en rommelt wat in de schuur. Ze vraagt waar ik eten wil, mij maakt het niets uit dus maar buiten. Er wordt een Lap over de tafel gehaald en een schaaltje tomaten met mayonaise neergezet de maaltijd zit nog in de magnetron. Ze komt bij me zitten en is erg vriendelijk en joviaal. Ze vraagt waar ik morgen naar toe ga en eigenlijk weet ik het niet. Ze noemt een naam van een grote stad (ben hum ff kwijt) en vertelt dat daar een groot festival aan de gang is. Wel weet ze dat in een klein plaatsje (Mont) daarvoor een gite-communal is en wil wel voor me bellen. Er wordt niet opgenomen dus spreekt ze een boodschap in. Nu maar hopen dat ze terugbellen. Ik weet het anders ook niet. Komt tijd komt raad denk ik maar. Intussen is de magnetron ook klaar en op het bord liggen 2 kippenpoten en 3 grote aardappelen. Ik mag alles weer in de schuurdeuren als ik klaar ben en morgenvroeg om half 8 is er ontbijt. Ik moet maar hard roepen als mevrouw nog niet wakker is. De tomaten zijn lekker maar het bord met kippenpoten breng ik meteen maar terug naar de schuur om te voorkomen dat decimeren het al ophebben voordat de poten de keuken weer bereikt hebben. Het is bijna geen doen met zoveel mieren om normaal te eten. Dan lopen er ook kippen rond en 2 katten zitten te bedelen onder mijn stoel. Blijkbaar is de familie klaar met eten want ineens rent de levende have naar het balkon waar een tafelkleed wordt uitgeklopt. Ik zoek nog ff rond op de kaart maar eigenlijk is die niet gedetailleerd genoeg. Misschien toch maar naar die grote stad en een kaartenbakken zoeken komende maandag. Eerst ga ik een dikke bromvlieg vangen en dan lekker slapen. Welterusten!