dag 75: van Chableroche naar N. D. l'Hermitage

Zaterdag 28 juni van Chableroche naar Notre Dame d'Ermitage.
Om 8.00 uur een ervaring ontbijt. Er wordt me nog net gevraagd wat ik wil drinken en daar houdt het dan ook mee op. De betaling gaat al net zo: het bedrag wordt geroepen en verder alles stilzwijgend afgehandeld alsof ik een dove ben die toch niet kan horen als er iets gezegd wordt. Tegen de vroege gasten in het café praat ze op luide en vrolijke toon. Als ik vraag welke straat ik moet nemen om weer op de GR3 te komen, krijst ze naar haar man dat die het me moet uitleggen. Sommige mensen hebben het gewoon niet . De man is daarentegen de vriendelijkheid zelve. Ik ben al snel weer op de route die onder de peageweg doorloopt. Ik moet hiervoor door een soort tunnel van platen. Snap niet dat deze de snelweg kunnen dragen. een man die net zijn hond uit wil laten zegt dat het geen mooi weer wordt maar als ik vrasg of get ook gevaarlijk wordt, vanwege de onweersvoorspellingen, kacht hij deze weg. " nee fevaarlijk wordt het niet". Meen daarna gaat het steil berg op en dat blijft het eigenlijk zo'n beetje de hele dag doen. Ik hoor het rommelen in de verte en ben net te laat om op tijd de cape aan te krijgen. Drijfnat zowel in als buiten de cape. En waar ga je schuilen in een dennenbos waar alle bomen even hoog zijn? Na 1 flits en een grote donder besluit ik maar door te lopen. Even daarna is het bos afgelopen en zie ik een boerderijtje met kapschuur. Daar schuil ik voor een half uur. Het onweer trekt over en vanuit de bossen stijgt de damp op. Na nog een korte stortbui is de zon er ook weer maar hij steekt veel te hard. Maar voorlopig is het droog en dat klautert wel wat makkelijker ook al zal het nooit mijn hobby worden. Ik snak naar een gewone weg en even later is die er ook maar het is maar een klein stukje. Op het redelijk platte stuk zit een man naast de weg met 2 big shoppers en een dtuk of 12 koeien grazen om hem heen. Aan de overkant van de weg lopen 2 jslveren in het bos en als ik er aan kom komt moeder koe wel heel snel de weg overzetten. Er zit geen draad om het weiland. Omdat ik voor de koe stop zegt de man dat ik foor jan lopen en begint een heel ferhasl over de verschillende rassen die hij van zijn opa herft ocergenomen of zo. Daarna begint hij een tirade over de slechte financiele situstie en dat iemand zich zou omdrasien in het graf, er komt geen eind aan zijn verhaal en er is geen woord tussen te krijgen. Hij raakt helemaal op stoom. Ik zwaai maar eens met de routekaart en zeg dat ik nog naar Santiago de compostella wil. Ook dasr heeft hij een mening over, er is immers geen geld voor een vakantie. Ik ben er wel klaar mee en vraag hoever het nog lopen is. Hij zegt dat het nog 2 uur klimmen is. Valt dat even tegen. Ik klim naar een houthakkers dorpje. Ze hebben een kapelletje gebouwd in het bos. Wanneer ik de phone gebruik voor het tijdspad zie ik dat een ander pad een uur korter klimmen is en beide paden komen ook weer bij elkaar. Dat ga ik dan. Had ik het maar niet gedaan want na een half uur klimmen is het pad niet meer dan een moeras waar koeien hebben gelopen. Waarschijnlijk is het ooit een wat breder paadje geweest maar nu is het helemaal dicht gegroeid. Onvoorstelbaar dat googlemaps dit als een pad ziet. Na nogeens steil klimmers kom ik op een breed bospad waar aangegeven staat dat er iets verderop een mooi panorama is te zien. Vlak voor de afslag moet ik ook weer afslaan om weer giga te moeten klimmen. Weer geen prachtig uitzicht. Eindelijk de verwijzing naar Notre Dame l'Erimetage. Het is nog 2,5 km de berg op. Gelukkig is het wel een gewone weg maar wel geel erg steil. Als ik denken dat ik er zo ongeveer wel moet wezen, staat er in een open veld een wegwijzer die aangeeft dat het nog 1,5 km is. Dat valt tegen en ik hoor het onweer aankomen. De knetter volgen ekkaar steeds sneller op en komen ook steeds dichter bij. Dan ineens een wegwijzer van de GR3 linksaf, dus van de weg af en weer via rotsblokken omhooggevallen. En dat juist nu getoond zo onweert. Het lijkt wel of ze de GR3 een survivaltocht willen laten zijn. Sommige wegen zijn echt onmogelijk. Ik klem zo snel als ik kan via de rotsen omhoog. Dan ineens is het rotspad verspert Door omgezaagde dennenbomen. Ik moet een heel stuk omlopen en over bomen heen klimmen. Nu wordt ik wel een beetje bang want het onweer gast flink te keer. Ik besluit de cape aan te trekken en te schuilen onder een soort overkapping die is op titaan Door uitholling van de weg. Ik heb de cape net aan als de zon doorbreekt en getogen onweer wegtrekt. Hup uit weer dat ding en dan sta ik plots voor het klooster. Op de jeux de boules-baan spelen mensen of er niets aan de hand is. Zou het onweer dan zo plaatselijk zijn? Ik moet eerst bijkomen met een sigaretje op een rotsblok. Het onweer is echt over, zo snel kan dat dus gaan. Ik zie een winkeltje met reli-spullen. Daar maar eens vragen. De vrouw verwijst me naar het domein dat veelvuldig is voor zien van de bordjes "prive". En daar is eenkantoortje waar 2 buitenlandse nonnen bezig zijn op laptops. Door hun accent zijn ze erg moeilijk te verstaan voor mij. Maar ik krijg de sleutel van kamer 316 en dat is op de 3e etage. Ik kom haast de trap niet meer op en plof op het bed in het eenvoudige kamertje. Het is er warm, de verwarmingsbuizen lopen er doorheen. Dat is mooi voor mijn was. Eerst maar een raam open en het uitzicht is goddelijk. In de verte allemaal dorpjes die in het zonlicht liggen. Kan het niet mooi op de foto krijgen, jammer. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Maar er moet gedouchd worden en de was moet nog. De badkamer en toiletten zijn helemaal achter in de gang. De "overloop" is lang en heeft aan beide kanten kamertjes zoals die van mij: een bed, een tafeltje met jezus-beeldje, een wastafel en een kast met extra beddengoed. Om 19.00 uur is de maaltijd dus ik heb nog ruim de tijd. Ik ga terug naar het reli-winkeltje. Misschien hebben ze daar wel zo'n klein zilveren rozenkransen, die ik verloren ben. Maar helaas. De mevrouw wil het vanavond nog aan een non vragen dan moet ik na de maaltijd even terugkomen. Wat aardig.
Daarna maak ik een wandeling over het terrein van het klooster. In het bos is een kapel waar al sinds de 11e eeuw pelgrims komen. Ook een bron (er zijn hier heel veel bronnen) werd door pelgrims gebruikt om hun kalebassen te vullen voor onderweg. Verderop is de begraafplaats van het klooster. Het klooster heet officieel Notre Dame de l'Hermitage. Ik kan nergens ontdekken wat dat inhoudt. De zusters zijn volgens mij van de orde van Salesianen en doen aan ontwikkelingshulp in Afrika. Dat is te zien op fotocollages in de gangen. Het gebouw opzicht doet niet denken aan een klooster. Er staat een kapel die erg eenvoudig is. Ook is er een ruimte waar vanavond gebeden wordt voordat de maaltijd begint. Voor het klooster is een rotspartij. Met daar bovenop een gigantisch kruis. Daarnaast is een platform met panoramisch uitzicht. Die maakt samen met het uitzicht vanuit mijn kamer alle panoramische uitzichten die ik gemist heb goed. En meer dan dat. Een zuster plukt samen met een vrouw met mogelijkheden wilde bloemen. Later makenIn de groenten is iets gezaaid in de vorm van namen (hoe crea). Het klooster trekt veel dagjes mensen. Er is ook een soort restaurantjes bij. Een motorclub houdt er zijn pauze. Een familie maakt er een flinke wandeling. Een jonge vrouw met haar moeder zij ook op bezoek in het klooster en blijven ook slapen. Een man pp een trekker komt de berg opcrossen en begint een stuk grond te ontginnen naast het rotsblok. Een zuster voegt zich evenlater bij hem het blijkt een deel van de groentetuin te zijn want langzamerhand komen er verschillende rijtjes van verschillende groenten uit het onkruid naar voren. 10 over 6 begint de "chapelle". Dit is een rozenkrans bidden met daaraan toegevoegd allerlei korte verhalen en liedjes. Er zitten 5 nonnen in het oratorium. Ook vader Pere is er. Hij heeft nog het meeste weg van een gepensioneerde boer. Ook de vrouw met mogelijkheden is er. Die krijgt om precies 10 over 6 een tikje op haar schouder als teken dat ze de kaars op het altaar aan mag steken. Elke non en vader Pere en de vrouw met mogelijkheden bidden een tientje van de rozenkrans, een verhaal of zingen voor. Ik weet nu ook waarom ik nooit een non ben geworden: ik kan niet zingen. Jeetje wat een stemmen, kippenvel! Veelvuldig komt het Wees gegroet langs en dat klinkt in het Frans toch veel mooier en liever dan wanneer je het in het Nederlands hoort. Na de rozenkrans zijn de heiligen van 28 juni aan de beurt om ge-eerd te worden. Ik krijg van de non die naast mij zit een boek in de handen geduwd en ze wijst me telkens de bladzijden aan. Het is voor mij allemaal goed te volgen, mijn Frans gaat met sprongen vooruit. Om 19.00 uur wordt er afgesloten en vertrekken we naar de eetzaal. Ik mag naast Vader Pere zitten. Hij woont ook in het klooster en geeft de zorg voor het huis zoals hij dat zegt. Ik denkt dat hij een soort huismeester is. Hij vertelt dat hij 40 jaar missionaris is geweest op Madagascar. Er zitten 2 hele oude dametjes bij ons aan tafel. Vader Pere vertelt dat 1 van de dames in september 100 jaar wordt. Vader Pere zelf is 86 jaar. De 2 oude dametjes wonen tijdens de zomer in het klooster. De vrouw uit het souvenirswinkeltje eet ook mee en een schoolklas met 15 jarige pubers. Zij zijn veelvuldig in de weer met hun morieljes en een docent geeft al diversen gezegd dat deze ingenomen worden als ze niet uit het zicht verdwijnen. Ze verdwijnen inderdaad uit het zicht: onder tafel. Dat was nu ook weer niet de bedoeling van de docent en dus worden er 3 morieljes ingenomen. Aan het eind van de maaltijd blijkt er een leerling jarig te zijn. De zusters hebben een enorme ronde cake voor haar gebakken met 15 kaarsjes erop. En natuurlijk moet er gezongen worden. En wel tot 3x toe want niet alle morieljes waren niet op tijd in stelling. Het gaat in zo'n traag ritme dat het bijna op een dodenmars lijkt. Gelukkig isGelukkig is het daarna klaar en wordt er iets gezongen ter afsluiting. De zuster die me de kamer toewens had gevraagd of ik vanavond kon betalen want morgenvroeg was het erg druk omdat zij in de kapel zitten te bidden als ik vertrek. En daardoor vergeet ik helemaal om nog naar de vrouw van het winkeltje te gaan. Jammer. Na het eten onweert het nog steeds en er hangen donkere wolken boven de bossen. Nu maar hopen dat het morgen beter weer is. Ik ben moe en wil meteen slapen maar het blijft nog erg rumoerig op de gang. Na een uur staat er iemand luid te bellen voor mijn deur. Als ik de deur opendoe blijkt het de enige Europese non van de in totaal 5 nonnen die er in het klooster wonen. Daarna blijft het nog steeds onweren maar dat lijkt aan de andere kant van de berg te zijn. Ik kan geen flitsen ontdekken. En met oordopjes hoor ik de donder ook nauwelijks. Wel terusten.