dag 78: van Saint Antheme naar Apinac

Dinsdag 1 juli van Saint Antheme naar Apinac.
Goed geslapen maar erg moe. Het wordt de hoogste tijd dat ik in Le Puy aankom dan kan ik echt uitrusten. Mijn schoenen zijn voor zover ik kan zien droog. Straks op jacht naar bisonkit.
8.00 uur ontbijt met lekker vers brood. De oudere vrouw van gisteren heeft gedekt. De sinaasappelsap zit nog in de fles en de melk voor de koffie in een aangebroken pak. Maar het smaakt allemaal goed. Afrekenen en stempelen. Ik mag in Le Puy wel weer een nieuw credential halen want de stempels worden alsmaar groter en passen amper in 2 vakjes. De supermarkt is open en ik haal lijm. Bij de bakker een pain de siecle dat per kilo wordt verkocht. Er ligt nog een halve en dat moet genoeg voor mij zijn. Het wordt dus eerst gewogen en voor 1,50 euro heb ik vandaag heerlijk brood. Op het plein bij de toeristenkiosk heeft zich een grote groep verzameld. Als ik aankom lopen wordt iedereen daarvan op de hoogte gebracht. Ik vraag dus maar of ze ook gaan wandelen. En dat gaan ze inderdaad. Ze wachten alleen nog op hun leider. Als die blijkbaar is gearriveerd is het een drukte van belang en iedereen praat door elkaar heen, er wordt van auto's geruild, de route wordt door iedereen nog eens herhaalt, er wordt heen en weer gezoend en dan vertrekt de stoet auto's op weg naar een dag wandelen. Ik zoek een rustig plekje om mijn schoen te lijmen. Net buiten het dorp is een muurtje in de zon. En dan lees ik dat het met water uit te wassen is. Ja daar zit ik net op te wachten. Toch maar een klodder lijm in het sneetje gedaan maar het helpt eigenlijk niet want dan moet ik het blijven aandrukken. Misschien als ik laagje op laagje doe. Vanavond maar even verder kijken. Het eerste uur is berg op maar het gaat langzaam en dat loopt wel lekker. Mooie dennenbossen en stille wegen die droog zijn. Prachtige vergezichten en na anderhalf uur ben ik al in La Chaume. Een piepklein dorpje maar het staat met grote letters op de kaart. Onduidelijk waarom want op een hegknippende man na is het doodstil. Wel hebben ze een openbaar toilet dat aan de oude openbare wasplaats is gemaakt. Je staat zomaar in de groententuin van een huis. Vreemd. Het openbare toilet is al jaren uit de gratie, het water is afgesloten. Volgens de phone ben ik van de route afgeweken. Dat is onmogelijk want er viel niets af te wijken. Maar via een klein droog paadje kom ik toch weer op de goede weg.
Ik denk dat ik in Estivareilles maar pauze hou. Maar hoe dichter ik er in de buurt kom, hoe verder het om is. Daarom hou ik pauze bovenop een elektriciteitsprijs wat veel bekijks geeft voor de langssjesende Fransen. Het is immers een drukke N-weg waar ik zo een paar honderd meter langs moet lopen. De harde ondergrond waar ik tot nu toe oploop, eist zijn tol. Mijn voeten gaan pijn doen. Gelukkig hoef ik nog naar 5 km. En het laatste stuk heeft alles inzich: korte heftige hellingen en afdalingen, een lief klein dorpje waar ik doorheen loop, het zijn een paar huizen en het heeft niet eens een naam. Een stukje weg dat zo verstopt zit onder de bomen dat de phone van slag raakt. Heidevelden, een oude spoorlijn en zo waar een geitenmelkerij. Dan kom ik Aspinac binnen en ik heb geen adres, helemaal niets, alleen dat het 300 meter van de route is. Ik loop richting de kerk en zie een man knutselen in zijn tuin. Ik vraag gemaakt of hij het gemeenschapshuis weet. Het lijkt er niet op. De man spreekt erg onverstaanbaar en een paar honden blijven maar naar me blaffen. De man heeft denk ik een beroerte gehad of hij heeft alcohol op. Maar op dit uur van de dag heeft elke Fransman alcohol op, zo na de lunch. Hij neemt mijn routebeschrijving over en begint meteen te bellen. Hup daarna in de auto samen met de nog steeds blaffende hond en na 2 tel zet hij mij af bij een groot log gebouw. We worden opgewacht door een man die ik gisteren aan de telefoon hadden en toen verre van vriendelijk klonk. Zo ziet hij er niet uit. De man die mij wegbracht biedt aan om vanavond bij hem te eten maar ik krijg het gevoel dat de man van het enorme gebouw dat geen goed idee vindt en kijkt de man die mij bracht snel weer de deur uit wil bonjouren. Ik krijg amper de tijd om te bedanken voor het brengen en weg is de man. Ik word rondgeleid naar de waterkering en magnetron. Meer heb ik voor het eten niet nodig. Het lijkt of er gerenoveerd wordt, er lopen schilders rond en overal liggen behangersspullen. Hij neemt me mee naar boven waar de slaapzalen zijn. Ook is er een 1 klein kamertje met een stapelbed en een wasbak. Dat wordt mijn kamertje. Daarna neemt hij me mee naar het kantoor. Daar zit ene Marielle en die kan Engels. Alsof ik de man niet begrijpen kan. Maar in het Engels gaat het net zo snel. Ik slaap cannabis alleen in het gebouw. Ik kan de voordeur vanbinnenuit op slot draaien en morgenvroeg kan ik de deur gewoon open laten. En dan blijkt dat Marielle een paar woorden Nederlands spreekt. Maar ze doet alsof ze het niet wil weten. Waarom zei ze dan iets in het Nederlands?Ze legt in het Engels uit dat er vanavond een groep collega's komen in het gebouw voor een gezamenlijke bbq. Ik hoop dat ze het niet laat maken want dan moet ik opblijven om af te sluiten. Ik zie wel. Eerst maar een kopje nep-moccona nu ik een waterkoker in de buurt heb. Met een sigaretje op de trap van het gebouw in de zon. Een grote thermometer geeft aan dat het 27 graden is. In de zon zal dat zeker zo zijn maar in de wind is het stukken frisser. Daarna douchen en de verslagen bijwerken. Het gebouw is blijkbaar een oude school waar de lokalen zijn omgezet in slaapzalen. Er is een uitgebreide keuken die nu wordt gerenoveerd. Voorheen aten de Franse kinderen tussen de middag warm op school en hadden elke school een kok in dienst. Jonge kinderen deden er hun middagslaapje en waren zo de hele dag onder de pannen. Waarschijnlijk is een school in dit dorp niet meer haalbaar en wordt het nu als vakantiecentrum ingericht. Tegen half 6 komt er een trekker met een shovel het schoolplein oprijden en op zijn Frans wordt een pilaar van het hek de lucht ingetild en teruggezet waar die ooit eens stond. De club mannen die dit voor elkaar moeten maken groeit aan tot 7 waarvan er 6 toekijken en 1 de pilaar vastmetselt. Intussen arriveren er verschillende auto's met complete gezinnen voor de bbq. Deze wordt achter de school gehouden waar ook een voetbalveld is. Het hele complex is ommuurd zoals bij alle Franse scholen.
Op de gang waar ik slaap is aan het eind ook een lokaal. Hier heeft wrs een van de jongste groepen gebivakkeerd want er liggen veel kussens op de grond en de kasten puilen uit met kinderboeken en speelgoed. Ik bekijk de route voor morgen en ik loop tot Retournac. Weer over de weg. De weervoorspellingen zijn slecht. Vannacht kans op onweer en morgen verdeeld over de dag ook. Ik gok dat er hotel ruimte genoeg is. Tegen half 8 loop ik het dorpje eens in er is zowaar een bakker. Maar ik heb nog wat brood dus ik ga niet extra meezeulen. Als er toch al regen en onweer wordt voorspelt is het gedoe met de cape en een lekke schoen genoeg. Ik maak wat foto's en ontdek op de top van de heuvel bij de buren een kasteel. Ik heb het nergens aangegeven zien staan. Het ziet er volgens mij wel mooi uit. De bbq in de tuin is in volle gang en ik besluit toch maar een hotel te boeken voor morgen. De nummers van de hotels op een boekingssite worden allemaal door elkaar gehaald en zo kom ik niet in hotel Saint Jacques maar een ander die met het telefoonnummer van Saint Jacques op de dit vermeldt staat. Het zij zo. Het is ook maar een naam. Nog even het verslag afmaken terwijl kinderen Door en om het februari rennen. Ik zal wel niet vroeg slapen, vrees ik. En het stikt van de vliegen. Desalniettemin slaaplekker voor straks.