dag 81: van Lavoute-sur-Loire naar Le Puy

Vrijdag 4 juli: van Lavoute-sur-Loire naar Le Puy en Velay.
Gisteravond dus als een blok in slaap gevallen om om 2 uur weer wakker te worden en niet meer te kunnen slapen. Dat gaat een drama worden. Tot de camping slecht slapen, ik moet er niet aandenken. Ik ben te vroeg voor het ontbijt want de koffie is nog niet klaar. De madam is vol verontschuldigingen maar ik vind het niet erg. Eerst maar een sigaretje aan de overkant van het huis. Hoog boven in het bos staat een spierwit Mariabeeld. Het is een mooi gezicht; het groen van de dennenbomen met het enorme witte beeld.
Na het ontbijt ben ik al snel weg. Maar niet voordat ik een stempel heb en die wordt pontificaal over het bescheiden stempeltje van gisteren heen gedrukt. Jammer. De zon kan niet door de wolken komen en het is al wat drukkend warm. Snel een brood en wat kaas gekocht vlak voor ik het dorp uitloop.
Eerst een stukje langs de Loire, langs de oude brug en het kasteel dat ik gisteren op de foto heb gezet. En dan begint het klimmen. Meer dan een uur lang steil omhoog over rotsblokken en boomwortels. Na een half uur ben ik al drijfnat en er lijkt geen eind aan te komen. Ik kom langs een huis en denk dat het stijgen nu wel afgelopen zal zijn. Maar helaas het blijft maar doorgaan. Ondertussen loop ik hoog boven de Loire en dat geeft prachtige vergezichten. Lavoute-sur-Loire kan ik nog steeds zien liggen, het wordt alleen maar kleiner. Telkens denk ik de hoge bergen van Le Puy te zien met de beelden en de kerk maar telkens blijken het hoogspanningsdraden te zijn. En dan klopt het routeboekje niet meer met de kaart en de markeringen. Polignac wil ook een graantje meepikken van de GR3 en heeft de route door hun dorp geleid. Ik improviseer dus maar een stuk eigen route en kom weer op de GR3 terug. Totdat een boer vindt dat hij al dat rugzakvolk niet op zijn erf wil en de route ook eigenhandig heeft omgeleid. Wel zijn er voldoende markeringen dus het routeboekje en de kaart kunnen worden opgeruimd. De route brengt me in een klein bosje en als ik daaruit kom ben ik al heel dicht bij de kathedraal en het grote Maria beeld. Ik kan niet geloven dat ik in Le Puy ben aangekomen. De route leidt me tot bijna onder de kerk op de rots. En het begint licht te druppelen. Ik ga even onder een boom staan en dan slaat de kerktoren 12 uur. Het is toch wel mooi, alsof ik door de klokken welkom geheten wordt. Op een bankje in een soort parkje besluit ik eerst te gaan lunchen. En dan blijkt dat ik bij de openbare toiletten zit. Opvallend is dat alles erg schoon is. Ook op straat is geen vuiltje te vinden. Een toeristentreintje crosst door de straten. Een man loopt langs en vraagt of ik ga of kom. Hij heeft de camino ook gelopen. Hij vertelt iets over de eerste of laatste 3 dagen die erg slecht waren geweest maar wat hij daarmee bedoelt weet ik niet. Ik volg nog steeds de route door de stad en kom in de hoge, oude stad. En dan sta ik onder aan de trap van de kathedraal. Hoeveel pelgrims zijn er door de eeuwen heen vanaf deze trappen vertrokken naar Santiago? Het is wel een kippenvel-moment. Langzaam begin ik aan de trap die uiteindelijk midden in de kerk omhoog komt. Wat een machtig gebouw, mooi van eenvoud maar zo oud, je voelt de geschiedenis bij wijze van spreken. Voorin staat de Zwarte Madonna. Zij wordt met veel kaarsen ge-eerd. Onder een zij kapel is een soort schatkamer met een reli-shop. Ik ontmoet daar 2 mensen uit Drenthe. Even leuk staan praten. De man rekent even snel uit dat als ik dagelijks zo'n 20 km loop ik al op de 1600 km zit. Ik denk dat het veel meer is. Leuk als mensen zo geïnteresseerd zijn. Ze vragen naar de website en laten weten dat ze er vertrouwen in hebben dat ik Santiago ga halen. Ik hoop het en dat zij dat dan op de site kunnen lezen. En weg zijn ze weer. Leuke korte ontmoetingen! De weg naar Santiago wemelt ervan maar elke ontmoeting blijft speciaal, vooral die van mensen die dezelfde taal spreken als ik.
In de schatkamer wordt ik officieel geregistreerd omdat ik een nieuw credential wil. Ook vraag ik hier naar een pietepeuterig klein zilveren rozenkransje voor in het medaillon van Pa. Maar alles is te groot. Ik krijg alvast een stempel van de kathedraal.
En ik doe mijn wens in de bus bij het beeld van Saint Jacques. Elke morgen wordt er door een pelgrim een wens voorgelezen tijdens de pelgrimsmis voor de mensen die de Camino opgaan. Dan wordt ook de pelgrimszegen gegeven. Langzaam daal ik de enorme trap weer af. Het is indrukwekkend hier te mogen lopen. De trap loopt rechtstreeks naar de GR65 richting de Pyreneeën. Onderaan in het straatje is het centrum. Dichtbij de kathedraal is een kantmuseum (dentille). Morgen maar eens kijken. Nu eerst opzoek naar mijn slaapadres. Het is even zoeken maar ik kom uit op een piepklein binnenplaatsje waar 4 mensen van de rust lijken te genieten. Het is een eeuwenoud binnenplaatsje en het gebouw is dat ook. Het blijkt een meisjesschool geweest te zijn. Je kan er donativo- slapen en ontbijten. Het zijn vooral wat wat oudere mensen die de boel hier runnen. Een en ander is dan ook aan strenge regels gebonden. De rugzak mag niet mee naar de slaapzaal. Ik krijg een soort boodschappentas waar ik de spullen in kan doen die ik nodig heb. De schoenen moeten ook in een rek. Ik vind het een heel gedoe, ook omdat er niets op slot kan. Je mag zelfs je telefoon niet meenemen of gebruiken. Dat ga ik dus echt niet doen. Het oplaadpunt is in de centrale hal. En dat ga ik dus echt niet doen. Daar is totaal geen toezicht op. Het mag dan wel donativo zijn maar er zijn grenzen voor mij. In een van de grote zalen zijn allemaal hokjes gemaakt met een gordijn ervoor zodat je toch wat privacy hebt. Het onweer is intussen flink losgebroken maar het wil maar niet regenen. Vanuit het raam heb ik een mooi overzicht over de stad. In het waslokaal is het grote Mariabeeld vlakbij. Lekker douchen en de was. Ook maar even een van de broeken gedaan want nu is er voldoende tijd om te drogen. En dan begint het te hozen. Drijfnat komen wandelaars binnen. Ik ben echt net op tijd geweest. In de huiskamer schrijf ik mijn verslag. De telefoon staat er roodgloeiend van reserveringen. Het internetbereik is hier knudde en van wiki hebben ze nog nooit gehoord. Ik loop een rondje maar zonder wandelschoenen is dat niet handig op de kasseien. Het stadje lijkt uitgestorven. Veel oude hotels zijn dicht en de winkels ook al. Ik ben al snel terug bij de pelgrimsopvang waar iedereen vertrokken lijkt te zijn. Boven heb ik wel bereik. Een bord op de buitenmuur vertelt het verhaal van een moord. De echtgenote van het slachtoffer is verdachte maar na 3 rechtszitting wordt toch de knecht schuldig bevonden. Later wordt bekend dat de echtgenote er wel degelijk de hand in heeft gehad. De knecht is ter dood gebracht voor een menigte van 20.000 mensen. En in dat gebouw slaap ik dus.
Tegen 20.00 uur wil ik een maaltijd in elkaar knutselen. Maar de beide dames hospitaliseros lopen en praten elkaar in de weg bij het regelen van servies en andere dingen die ik nodig heb. Ik word er helemaal kriegel van. Ondertussen blijven er pelgrims binnenkomen. Een van de dames spreekt een paar woorden Engels en dat wordt haar Door de andere dame niet in dank afgenomen. Bozig reageert ze in het Frans Door dingen te roepen die niet ter zake doen. 2 Franse vriendinnen komen met een magnetronmaaltijd. Ook zij mogen nergens aankomen en als ze de vaat willen doen worden ze bijna bij het aanrecht weggebonjourd. We kunnen er met zijn en erg om lachen. Er heeft zich ook weer een man als hospitaliseros aangediend en hij heeft ontdekt dat er een Declathon in Le Puy is. Het is een half uur lopen. Ze hebben daar volgens de website geen Meindle schoenen maar ik morgen wel even daar kijken. Kan ik ook mooi de regenpak bekijken als ze die hebben. Een van de hospita-dames is bol ongeloof over de mogelijkheden van mijn telefoon. Het lijkt erop dat ze nog nooit een mobiel heeft gezien. Het is wel een kneuterig gezelschap die hospitaliserossen. Om 21.00 uur ga ik maar eens naar bed. Even later loopt de slaapzaal vol. En binnen 5 minuten ligt 1 van de mannen al te snurken als een os. Het is oneerlijk verdeeld in de wereld. Welterusten!