dag 90: van Saint-Come-d'Olt naar Pont-de-Salars

Zondag 13 juli. Van Saint-Come-d'Olt naar Pont-de-Salars.
Al ver voor 7 uur wakker, de ontbijttafel is nog niet in orde. Dan maar eerst een sigaretje in de frisse ochtendlucht met uitzicht op het dorp.
Om kwart voor 8 op stap, een kort stukje door het dorp en dan zie ik dat de kerktoren wel een heel bijzondere vorm heeft (zie foto). Onderweg een aantal waarschuwingen dat ik niet op die GR65 loop en het is even wennen dat ik geen markeringen meer moet volgen. De eerste uren zijn flink klimmen en ik speel met de gedachte om te gaan liften. 37 km is wel heel erg ver. Ik besluit het niet te doen en meteen daarop stopt er een busje met een man en een vrouw. De man vraagt waar ik naar toe moet. Als ik aangeef de richting van Pont-de-Salars op te willen fluit hij een keer als van: dat is nog een heel eind. Hij zegt dat hij me niet mee kan nemen omdat hij in de bus geen zittingen heeft en het verboden is om daarin dan passagiers te vervoeren. Ik vraag me af waarom hij dan stopt als je toch niemand kan meenemen. Het wordt steeds drukker op de zondagsweg en ik sta om de haverklap in de berm om auto's te laten passeren. De meesten maken een grote omweg voor mij maar sommigen lijken me echt niet te zien. Her en der hoor ik kerkklokken luiden voor de zondagmis. Ik heb de vaart er lekker in. Vlak voor Gailbrac staat een kerkje op de top van een heuvel. Hoe kregen ze het ooit voor elkaar om precies op de top een kerk te bouwen. Als er nog wat erosie plaatsvind, zakt de kerk van de berg af.
Zondagmorgen dus telefoon met tante vlak voor het hotel in Gailbrac waar op dat moment 2 brandweerauto's met gillende sirenes arriveren voor een of andere calamiteit.
Daarna wordt het even zoeken omdat de routeplanner de route wil aanpassen. Uiteindelijk toch de kortste route gevonden. Ik kom uit in een bos en volgens de routeplanner moet ik een pad nemen waar de laatste tijd volgens mij niemand meer heeft gelopen. Omdat ik ook geen alternatieve route heb zit er niks anders op dan maar dit ruige pad te nemen dat ook nog stijgt. Het is geen doen. Om die haverklap zit mijn rugzak vast in die struiken en het stikt er van de brandnetels. Het is geen lang pad maar als ik denk er te zijn moet ik een breed bospad oversteken om vervolgens op een heel steil pad met omgezaagde boomstammen verder ophoog klimmen. Dat wordt mij te gortig en ik besluit toch maar gewoon het brede bospad te volgen. Het zal wel een flinke omweg zijn, het zij zo. Ik kom uit bij een half verharde weg die prive-bezit is en waar een flinke dwarsbalk aangeeft dat het verboden terrein is. Maar ook nu heb ik geen alternatief. Ik besluit dit pad te volgen en heb al verschillende smoezen klaar voor het geval dat er een autoriteit komt om mij te melden dat ik er niet mag lopen. Het is zondagmiddag en de meeste mensen zitten aan hun zondaglunch. Zo'n vaart zal het wel niet lopen. En het klopt, ik kom niemand tegen en na een poos (vreemd ik raak steeds meer het voor gevoel voor tijd kwijt) kom ik bij het eind van het pad uit. Omdat het hek wel erg laag is en ik niet op mijn knieën onder de afzetting door wil, loop ik via deze droge sloot aan de zijkant naar het officiële bospad waardoor ik het bos makkelijk verlaat. Na nog wat graanvelden kom op de weg die me naar Pont-de-Salars moet brengen. En dat laatste stuk valt enorm tegen. De routeplanner valt helemaal uit en door deze druilerige regen heb ik eigenlijk geen idee of ik de goede kant op loop maar na een paar keer vragen blijk ik helemaal de goede richting op te lopen. Het blijft bij vlagen regenen en ik drijf van het zweet bijna de regencape uit. Het stuk is zoveel langer dan ik in mijn hoofd had dat het ook steeds langer gaat lijken. De routeplanner is helemaal van slag en laat alleen nog maar foto's zien van de omgeving. Maar dan toch komen de gemeentepaaltjes in het zicht. Ik ben drijfnat van het zweet en mijn tenen liggen los in mijn schoenen. Ik besluit het eerste het beste hotel te pakken dat ik zie. Ik lijk niet echt welkom. De hoteleigenaresse sloft zuchtend en steunend naar het sleutelbord. Het maakt mij niet uit, ik heb een bed. Ook het eten is geregeld, morgen lekker naar de camping, waar je altijd welkom bent.
De maaltijd is voor mij aangepast en overheerlijk. De eigenaresse lijkt wat spraakzamer nu ze aan het kokkerellen is geslagen. Wel vermoed ik dat ze mij geen decaf heeft geserveerd want ondanks dat ik hondsmoe ben lukt het me niet om de slaap te vatten. Rene en Marijke zijn inmiddels vertrokken maar reageren niet meer op de familie-app. Tegen twaalfuur/middernacht breekt het vuurwerk los met flinke donderslagen. Ze luiden vast de nationale feestdag in. Ondertussen is het niet meer droog geweest en komt het water nog steeds met bakken tegelijk uit de lucht. Er zijn geen mensen op straat en ik heb geen feestelijkheden gezien. Ik hoor de torenklok nog 01.00 uur slaan.