dag 93: van Saint-Come-d'Olt naar Estaing

Donderdag 24 juli: van Saint-Come-d'Olt naar Estaing.
Om 5 uur al wakker en nog even doorgedoezeld. Zowel de vrouwelijke als de mannelijke kamergenoot hebben een repertoire waar een doorsnee muziekkorps jaloers op kan zijn. Qua snurken lijken ze een wedstrijd te houden.
Het is heerlijk koel buiten en het dorp hangt in een dikke mist net als de bergen rondom. Na het ontbijt lijkt iedereen vertrokken toch ben ik de eerste die op pad gaat. Stephanie vertelde aan het ontbijt dat als in de morgen de bergen niet te zien zijn, het een warme dag wordt. En dat is het al. Ook de lunch gebruiken langs de route in een roze huis was zeer aan te raden evenals het bezoeken van 2 kerkjes op de route zat in haar ochtendtips. Ik haal brood bij een bakker en kan op weg. De voeten voelen niet echt lekker, de rugzak is lekker licht nu de overtollige spullen naar Nederland zijn. Al snel komen er uit allerlei slaapmogelijkheden pelgrims de straat op en nog net niet in een kolonne lopen we het dorp uit. Eerst heerlijk onder de bomen, daarna een steil pad omhoog. Ik had er volgens het boekje ook omheen kunnen lopen maar ik moet toch weer gaan klimmen dus meteen een eerste helling maar nemen. Een lang pad door het bos volgt om uiteindelijk in Espalion uit te komen. Maar eerst nog een steile klim naar een Mariabeeld, hoog boven het dal van de Lot. Prachtig uitzicht over Espalion. Ik ben zelfs hoger dan de wolken, zo mooi.......
Bij het Mariabeeld is ook een Fransman. Hij duikt een handgeschreven briefje uit een enveloppe en legt dit aan de voeten van het Mariabeeld. Hij zegt dat het pad zo langs het kerkje van de Perse komt en dat ik dat zeker moet gaan zien. Ook Stephanie had het over een kerkje maar ik weet niet of het deze is die ze bedoelde. Ik vind het kerkje niet bijzonder. De Romaanse bouwstijl is duidelijk herkenbaar maar de bouwstenen zijn zeker niet felrood van kleur. Door naar Espalion-city. Via het sportterrein en het woonwagenkamp leidt route langs de Lot en een erg grote stadscamping naar het centrum van de stad. Het is een mooie oude stad en dus veel toeristen. Het is prachtig weer dus iedereen is buiten. Grote groepen kinderen vieren hun vakantie onder leiding van jongeren die amper ouder zijn dan zij. Het gaat er in mijn ogen ook niet altijd even pedagogisch verantwoord aan toe; er wordt vooral en plein public vreselijk tegen de kinderen geschreeuwd als ze niet doen wat er gevraagd wordt. Het lijkt wel een opvoedingskamp, beetje schrödervanderkolk-idee.
De kerk is echter mooi en een echte toeristische trekpleister. Daarna maar snel de drukte en de stad weer uit. Via de buitenwijk en wat bospaadjes kom ik in St-Pierre-de-Bessuèjouls. Hier staat het kerkje dat Stephanie bedoelde. Het heeft een bovenkapel bovenin de bestaande kapel. De klok slaat net 12 uur als ik samen met een andere pelgrim in de bovenkapel ben. De balken kraken enorm en als daarna ook nog het Angelus wordt geluid, houden we ons hart vast maar gelukkig blijft alles staan. Het kerkje is oud, heel erg oud en rijk versierd met beeldhouwkunst. Een kapel boven in de kerk is op zijn minst grappig te noemen maar het is mij onduidelijk waarom het zo gebouwd is. Volgens Stephanie moest er na dit kerkje een leuk plekje komen waar je in de schaduw van een rustpunt je eigen meegebrachte lunch mocht eten. De eigenaresse zou heel aardig zijn en zo dus ik er opaf. Het schaduwrijke plekje is snel gevonden (heerlijk onder een bladerdek van wijnranken) maar van die aardige vrouw is niets te bekennen. De bar is gesloten dus ik eet op het overdekte terras mijn eigen sandwich op. Na een uur is er nog steeds niemand te zien en de meeste pelgrims laten het koele plekje links liggen. Na een uur begin ik ook maar weer eens te lopen en het moet meteen steil bergop. Ik loop een meisje achterop die steen en been klaagt. Ze blijkt Spaanse te zijn. Later zegt ze dat ze duitse is. Ook op de camino kom je vreemde vogels tegen. Ze denkt dat ze psychisch niet in orde is omdat het haar niet altijd lukt om werkelijkheid en fantasie te scheiden. Ze wil een ideale wereld en volgens haar moet die zijn zoals zij in haar gedachten heeft; op de camino moet alles gratis zijn, ze wil nergens voor betalen. Ik wens haar veel succes. Rondom mij lopen veel pelgrims en we komen elkaar telkens ergens achterop omdat iedereen zijn eigen tempo loopt.
Het is warm en we lopen veel over gewone wegen, in de zon en er is amper wind. Tegen 3 uur zijn mijn voeten er wel klaar mee. En gelukkig is het niet ver meer. Estaing is een erg oude mooie stad aan de Lot. Gelukkig heb ik gereserveerd want tegelijk met mij komen er verschillende pelgrims die niet kunnen blijven slapen in de donativo Hospitalité Saint-Jacques. Wel krijgen ze allemaal adressen mee waar ze het eventueel kunnen proberen. En als het dan echt niet lukt mogen ze terugkomen. Iedereen wordt hartelijk ontvangen door een hospitaliseros. Dit keer is het een gezellige dikke man op leeftijd. Hij geeft iedereen die binnenkomt een uitgebreide rondleiding door het gebouw compleet met de hele geschiedenis erbij. Het gebouw is een erg oud huis waar een groep katholieke paters een donativo uitbaten. Deze paters zijn nu niet aanwezig vanwege een conventie in Rodez. Beneden zijn 2 slaapzalen met stapelbedden en wasgelegenheid. Boven is de keuken met de eetzaal en een kleine huiskapel. Het is nog duidelijk zichtbaar dat het een gewoon woonhuis is geweest. Achter het altaartje is een grote open haard dat nu achter een gordijn zit. De keuken heeft nog de oude vuurplaats en 2 vrijwilligers zijn druk bezig om de maaltijd voor deze avond te maken. Er staat een hele rij potten met confituren. De vrijwilligers maken deze zelf. Warme mensen waarbij geen vraag te gek is en op het laatste moment kunnen maaltijdwensen nog aangepast worden. Ik zoek een plekje op de slaapzaal. Helaas mag de rugzak niet mee baar die slaapzaal en moet op deze gang blijven staan en zijn er alleen nog bovenbedden beschikbaar, ver van een stopkontakt. Voor mij een heel gedoe om een systeem te bedenken om niet 100x heen en weer te lopen. Het lukt me niet. Ik doe mijn wasjes en mag die op de binnenplaats aan de lijn hangen. Ik ben bang dat dat morgenvroeg nog niet droog zal zijn. We zullen het zien. Ik zoek mijn plekje op de stoep aan de straat. En wie hebben we daar? Het meisje dat eerst Spaans en later Duits bleek te zijn. Ze was blijkbaar al eerder aan de deur geweest want ze meldt dat geen enkel adres een slaapplaats voor haar had. Of het was te duur. Ze meldt de vrijwilliger dat ze zich heeft moeten wassen in de rivier. De vrijwilliger belt in het rond en vindt een echtpaar die in geval van nood pelgrims opvangen. Het zijn hele lieve aardige mensen, aldus vrijwilliger. Maar mevrouw durft te zeggen dat ze liever niet bij privé-personen slaapt. De vrijwilliger benadrukt de vriendelijkheid van het opvangechtpaar en herhaalt een paar keer dat het helemaal gratis is. Het meisje probeert mij zover te krijgen dat ik de vrijwilliger duidelijk maak dat ze niet bij privé-personen wil slapen. Daar stink ik niet in en maak haar duidelijk dat ze leuke principes heeft maar dat ze ook de consequenties daarvan moet nemen. Met zichtbare tegenzin accepteert ze de slaapplek bij het gastgezin. Ze wordt er zelfs naar toegebracht. En daar zit ik dan op het stoepje met plaatsvervangende schaamte. De vrijwilliger haalt zijn schouders op. Hij heeft waarschijnlijk meerdere soorten wereldverbeteraars langs zien komen. Ik haal een beker warm en water voor mijn koffie bij de koks in de keuken. Zij vinden dat ik Santiago nog makkelijk kan halen. Ze brengen me zowaar aan het twijfelen. Ze lijken het jammer te vinden dat ik het uit mijn hoofd heb gezet. Ik ga nog even de stad in die echt heel mooi is. Wel veel gericht op pelgrims maar met prachtige oude huizen die schots en scheef tegen elkaar lijken te hangen. Vlak voor het avondeten is er een korte bijeenkomst in de kapel waarna er een gezellige maaltijd volgt. Tegenover mij zit een Canadese vrouw met haar dochter en naast mij een gezin met een jongen met het syndroom van Down. Een bont gezelschap met ieder zijn eigen beweegredenen om te lopen. En telkens die vraag: "waarom loop jij de camino? Ik kan niets anders dan zeggen dat ik de tijd en het geld er voor had en het altijd al heb gewild. Voor diepzinniger gesprekken ben ik te moe. Tegen 21.00 uur vind ik het welletjes en zoek mijn bed op. Om 22.00 is het bijna overal stil. Ik ben blij met mijn oordoppen.