dag 97: van Livinhac-le-Haute naar Figeac

Maandag 28 juli: van Livinhac-le-Haute naar Figeac.
Tegen 21.00 uur gisteravond eindelijk aan tafel. Andrea, de eigenaar, doet er alles aan om zijn gasten te vermaken. Hij heeft een pasta gemaakt op italiaanse wijze en gooit zijn ongezouten mening over tafel om iedereen aan het denken te zetten. Vanuit de keuken houdt hij de discussie in de gaten. Na een overheerlijk chocoladetoetje begint het ritueel van het stempelen van alle credentials. Hiervoor maakt hij met een markeerstift zijn kleine teen oranje en drukt deze op de credential. Erg orgineel. Ik wil graag naar bed en lig er ook al snel in maar niet iedereen is zo snel als ik. Ik lig naast de badkamer en er is een uitsparing in de muur gemaakt zodat het licht naar mij schijnt als de deur opengaat. Het licht gaat vanzelf weer uit als de voeler langer dan 15 minuten geen beweging heeft waargenomen. De lamp hangt tussen 2 badkamers dus als de badkamer op de gang gebruikt wordt gaat de lamp ook in onze badkamer aan. Een lastige manier van energie besparen, denk ik. De franse dames kletsen eerst nog een uur vol voor dat hun badritueel aanvangt en daarna moet er nog uitgebreid naar huis en kleinkinderen gebeld worden. Voordat dit alles met de overige dames is gedeeld is het inmiddels middernacht geworden voordat het stil en donker is.
Om 3.00 moet een franse dame iets zoeken dat in haar toilettas zit die in de badkamer staat en vanaf dat moment ben ik wakker en kan de slaap niet meer vatten. Ik ben dan ook blij als ik Andrea in de keuken hoor rommelen. Ruim voor 7 uur zit ik buiten te genieten van mijn ochtend ritueel met een extra grote kom koffie. De mist hangt dik tegen de bergen aan, ik kan niets onderscheiden. Ik moet maar vroeg op pad, misschien wordt het wel weer zo warm. De ratelende dames van gisteravond liggen nog te slapen als ik na het ontbijt weer boven kom. Geen excuus helemaal niets. Het ligt waarschijnlijk aan mij, als je weet dat je iemand uit de slaap houdt, kan je toch op zijn minst je excuses maken. De bakker zou om 7.00 uur opengaan maar achteraf blijkt dat hij op maandag gesloten is. Ik heb geen zin om nog een half uur te wachten en besluit zonder eten op stap te gaan. Ik zie wel of ik onderweg iets kan krijgen. Om kwart voor 8 ben ik op pad. Een ouder wandelend stel maakt uitgebreide complimenten omdat ik gebruik maak van het zebrapad en zij gewoon in een bocht de weg overdrentelen. Leuk begin van de dag. Het wandelt heerlijk in de koelte en stilte van de ochtend. Het eerste stuk is klimmen maar op mijn dooie akkertje is het goed te doen. Aan het eind van de klim kom ik een man achterop die een heel eigen tempo loopt. Ik ga hem dan ook al snel voorbij. En dan begint het ondanks de dichte mist te regenen. Hier had ik helemaal geen rekening meegehouden en ik kies er toch maar voor om de hoes om de rugzak te doen. De oudere man haalt me weer in en van de regen lijkt niet veel meer te komen. De man vertelt dat hij weduwnaar is en sindsdien met zijn camper en fiets overal naar toereist om te wandelen. Hij heeft geen familie meer en is vrij om te gaan en te staan waar hij wil. Hij heeft bewondering voor mijn onderneming en ik begrijp dat nog steeds niet. Hij loopt de hele wereld over en ik loop van Nederland naar de Pyreneeën. Ik heb bewondering voor hem dat je na het verlies van je liefde voor het leven, je zo kan vermannen en een nieuw doel kan vinden maar dan alleen. Hij haalt zijn schouders op. In Montredon raak ik hem kwijt. Ik blijf op de route en kom in het parochiehuis uit waar voor pelgrims drinken en lekkers klaarstaat (donativo). Er zou ook een stempel moeten zijn maar die is ondertussen verdwenen (flauw). Het is toch wel fantastisch dat er mensen zijn die eten en drinken verzorgen voor wildvreemden die ze eigenlijk niet ontmoeten. En er voor zorgen dat er dag in dag uit verversingen zijn, gevulde koeken, snoep, koffie, thee en ranja. En dan moeten ze maar afwachten of het donativo wat oplevert. Want mijn ervaring is dat veel wandelaars krap in hun budget zitten en het elke dag een puzzel is om op de goedkoopste manier aan eten, drinken en een slaapplaats te komen.
Nadat ik een bezoekje aan de kerk heb gebracht en het plaatsje weer uitloop zie ik de oudere man net een heuvel verder oplopen. Ik loop over boerenerven, bospaadjes en soms bijna bij mensen door de keuken. Het weer is heerlijk en het is droog. Tenminste tot 10.00 uur dan begint het echt te regenen. De cape dus maar weer te voorschijn halen. Het valt alleszins mee want ik hoef niet te klimmen en er is geen wind dus geen gewapper en gezweet. Langzamerhand haal ik de oudere man weer in. Hij valt erg op in zijn rode regencape. En of hij nu bergop of bergaf loopt, hij houdt steeds hetzelfde tempo. Bij de kapel van Guirande raak ik hem kwijt en zie hem ook niet meer terug. Ik kom meerdere pelgrims achterop. De hele week ongeveer dezelfde groep mensen in wisselende samenstellingen. Zo ook een stel uit Normandie. Zij zijn onderweg naar Rocamadour. Het meisje vertelt dat ze in Rocamadour aan de Zwarte Madonna heeft gevraagd om de liefde van haar leven te vinden. En sinds 1 jaar is ze daar nu mee getrouwd. Ze gaat nu terug om haar man aan de Zwarte Madonna voor te stellen en om haar te bedanken. Tja zo kunnen mensen dus ook denken. Ze heeft in ieder geval beloofd om de groeten te doen aan de Zwarte Madonna. We hebben allebei honger en hebben onderweg de vele aankondigingen gezien van een pelgrimsbar in Saint Felix. Maar helaas die zit in een verbouwing. Wel loop ik tegen een deur aan waar achter in eerste instantie een kippenhok lijkt te zitten maar het blijkt weer een donativo voorziening te zijn. De voorkant van een oud kippenhok is deels weggesloopt en een verzameling afgedankt meubilair met allerlei semi-antiek maakt er een hippy-achtige setting van. Je kan er van alles donativo krijgen alleen geen brood. De eigenaar komt net aan en het eerste wat hij doet is de wekflessen met de donativo van de tafels plukken en deze legen in een grote doos om ze vervolgens weer deels te vullen. Zijn maatje krijgt allerlei instructies over het binnenhalen van pelgrims die in de gite kunnen blijven slapen. Het maatje is russisch met een amerikaans-italiaanse vader. Ook hij heeft veel over de wereld gezworven en is hier nu blijven hangen. Hij laat zich alle instructies lekker aanleunen. De eigenaar heeft zijn vrouw gebeld om brood mee te brengen maar het kan nog wel een uur duren en daar willen we niet op wachten. Ik knoop de boel weer op en ga op pad voor de laatste 9 km van vandaag. Ik heb besloten dat ik goed wil slapen vannacht en dat het wrs een hotel gaat worden. Onderweg neem ik afscheid van het stel dat naar Rocamadour gaat. Hun zal ik niet meer zien. De overigen van de groep die vannacht bij Andrea sliep heb ik vandaag ook nog niet gezien. Ik loop heerlijk alleen verder en zie een grote groep op een grasveld zitten in Mirabel. Zij moeten elders hebben geslapen of wel heel vroeg zijn opgestaan. Ik loop verder alleen de laatste kilometers naar Figeac en ik vind het prima. Het wordt steeds warmer en ik ben blij dat het er bijna op zit. De route loopt over heerlijk kleine paadjes en het laatste stuk is flink steil naar beneden. Een stad binnenkonen heb ik nooit leuk gevonden en nu weet ik weer waarom: veel vrachtverkeer en veel nonchalant onder in de auto hangende jingeren met de stereo op 10 naar nog steeds een A (nog geen officieel rijbewijs) op hun auto. Stoplichten en aan de kant moeten springen. Doe mij naar een dorpje van 3 huizen. Als ik bijna in het centrum ben zie ik een hotel dat wel leuk lijkt. Het ligt aan de rivier de Ceele. Maar de ongeinteresseerde receptionist kan me alleen de familiekamer bieden (zegt hij) voor meer dan 100 euro. Ik bedank vriendelijk. Hij geeft nog de naam van een ander hotel maar ik vind het allemaal wel best en pak het eerste hotel dat ik tegenkom. Ook aan het water en verre van pelgrimsprijsvriendeliijk maar de kans dat ik goed zal slapen is vele malen groter dan in een gite. Ik heb het er voor over. De kamer is mooi en in het bed zal ik zeker goed slapen. Wasje en doucheje en adres voor morgen regelen. Oeps, de route voor morgen is 30 km. Ik probeer nog wat in te korten maar dat lukt niet en ik bel de gemeentelijke gite. Het telefoonnummer is buiten gebruik. Dan het volgende adres: een gite voor pelgrims. Daar ben ik welkom. Het ontbijt is morgen om half 7 dus ik kan mooi op tijd vertrekken. Daarna de stad even in op weg naar het postkantoor om delen van de routeboekjes naar huis te sturen. de PTT in Frankrijk is echt commercieel. Er loopt voortdurend iemand rond die probeert om dure enveloppen en dozen aan de man te brengen. Daarna een rondje stad maar ik kan het overzicht niet krijgen en verdwaal hopeloos. Uiteindelijk kom ik bij de kerk uit. Hij is groot met prachtige gebrandschilderde ramen. Het is dan ook een toeristische trekpleister. Het stikt overigens van de nederlanders hierzo. Ik vraag me af waarom toeristen een kerk bezoeken. Uit hun gedrag op te maken hebben ze totaal geen respect voor de mensen die er hun dagelijks gebed komen doen en vinden het alleen naar belangrijk dat hun kids met een heiligenbeeld op de foto komen. Een ander kind hangt ondertussen krijsend in een buggy. 2 dames bemannen het kantoortje waar ik mijn "tampon" (stempel) kan halen. Het lukt beiden niet om een goede stempel af te drukken maar ze zijn wel oprecht belangstellend naar mijn reis. Als ik de kerk uitkom is het aarde donker en ik moet maken dat ik de weg terugvindt. Hoe kon ik het vergeten: mijn telefoon kan alles behalve koffie zetten en snel ben ik al weer bij de brug naar het hotel. Ik klungel wat in het rond en ontdek dat ik buren heb gekregen die erg graag tv kijken. Om 19.00 uur is het weer erg donker en als ik naar het terras gan het hotel ga breejt net een fikse onweersbui los gevolgd door een hoosbui. Een paar flinke knallen volgen en het water op get terras kan niet meer weg. Dan plots een flits en meteen een knal, zo hard dat de receptioniste een kreet slaaktDaarna is het onweer ook neteen iver en hreekt de zon weer door. Op naar het diner. Het is heerlijk. Zo ook de wijn die binnenkomt als een bom. Het is druk in het restaurant. Zo druk dat ik na het hoofdgerecht meer dan een half uur zit te wachten omdat grotere gezelschappen blijkbaar voorrang hebben. Ik vind het wel goed en zoek het terras op voor een laatste sigaret. Even het verslag online en lekker slapen!