dag 98: van Figeac naar Cajarc

Dinsdag 29 juli: van Figeac naar Cajarc.
Een duur hotel is ook geen garantie voor een goede nachtrust. Ben weer om 3.00 uur wakker omdat mijn armen slapen en ik drijf bijna mijn bed uit van de warmte. De airco maakt te veel lawaai om bij te kunnen slapen. Tot 6.00 uur lig ik alleen maar te woelen. Gelukkig kan er vanaf half 7 ontbeten worden en om kwart over 7 ben ik op stap. Ik kan de route niet vinden omdat markeringen en kruizen overal zijn te vinden. Dus terug naar het hotel. Op de vraag waar ik geen wil zeg ik Carjarc (Karjark). Als door een wesp gestoken verbetert de receptionist me: Kazjaaaarrr!
De route gaat dus gewoon langs het hotel. Amper op weg kom ik het stel tegen dat op weg is naar Rocamadour. Zij gaan nu naar het noorden en ik verder naar het westen. Het stel neemt net afscheid van de gite waar ze sliepen. Een andere gast roept nog dat we de eerste 50 minuten moeten klimmen. Het zal niet waar zijn. Maar het valt reuze mee, ik klim wel maar het gaat gestaag. Dus het valt alleszins mee.
Al lopende zie ik alle bekenden van de afgelopen dagen weer terug. Zo ook Simon en Marie en Claudien. Met Claudien liep ik eerder al een stuk. Zij wil graag engels leren en begeleidt wandelgroepen. Ze heeft een flinje bkessure aan haar enkel omdat ze een traptree miste. In Conques had ze het bloed in haar schoenen staan. Simon en Marie noemen zichzelf "de gossip-twins" want iedereen gaat over de tong. Zo ook Briggs. Het meisje met de vage ideeen over hoe de camino zou moeten zijn maar nooit zo zal worden.
De eerste stop is in Faycelles waar we ontvangen worden door hoorngeschal van iemand die druk aan het oefenen is. Er is een pelgrimsbar en nog open ook. We doen een bakkie want voorlopig zijn er geen voorzieningen meer. Gelukkig kan ik er een brood kopen voor de lunch. Faycelles is een mooi pitoresk dorp, geheel gerenoveerd en bij het toerisme buro kunnen we stempels halen bij 2 enthousiaste dames waarvan de een bij de ander in de leer is.
Ik wip nog even de kerk in. Deze heeft prachtige witte beelden op de pilaren. Behalve 2 beelden naast het grote orgel achterin de jerk. Het contrast is erg mooi. Een beeld van Maria heeft een donkere huid (Zwarte Madonna?).
De groep valt daarna weer uit elkaar en iedereen pakt zijn eigen tempo weer op. De hele weg bestaat uit stenen, overal waar je kijkt zie je stenen en de paden bestaan allemaal uit muurtjes van keurig geordende stenen en het lopen gaat over losliggende stenen. Het weer is heerlijk. Geen zon maar warm genoeg voor t-shirt.
Van ommuurd paadje over korte stukken gewone weg en vervolgens weer over ommuurde weggetjes. Diep verscholen tussen oude lage boompjes lopen dieren met bellen om hun nek. Ik hoor ze wel naar zie ze niet.
De lunch doe ik in een park in Gréalou. Het is er smerig koud. Even later voegt Claudien zich bij mij en met zijn 2 weten we niet hoe snel we moeten eten om weer te kunnen lopen want het is gewoon te koud om stil te zitten. Ik ben eerder klaar dan Claudien en ga weer op weg. Net buiten het dorp is een grote begraafplaats waar een jongen met zijn rug tegen de kerkhofmuur lekker in de zon zit te eten. Dat was ook een betere plek voor mij geweest. Na de lunch wordt de omgeving alleen maar steniger. Mrnsen gebruiken ze ook als omheining voor hun tuin. Ik vraag me toch af wie al die oude muurtjes ooit geeft gestapeld. Het is monnikenwerk. Het boekje geeft aan dat er ook dolmen (hunebedden) op de route voorbij komen. Ik heb maar een halve gezien. Waar al die anderen waren, weet ik niet. Het lopen over de losse stenen is zwaar. Alsof je op teenslippers loopt over scherpe stenen. De voetzolen gaan ervan branden. Op het lastste stuk zitten 3 mensen op een muurtje langs het pad. Ik kan ze horen praten maar niet verstaan maar het klinkt erg nederlands. En dat is het ook. Zomaar 3 nederlanders op een bankje. Even staan kletsen over mijn route. Ze adviseren om de langere route te nemen naar Cajarc omdat deze veel mooier zou zijn. Volgens het boekje scheelt het maar een kilometer en de 3 geven aan dat get nog een klein klimmetje is en daarna alleen maar dalen. Maar dat valt tegen of ik heb de verkeerde route gekozen. Ik volg de bordjes met verwijzing naar de gite-etappe en het afstandsverschil is volgens de bordjes maar 200 meter. Maakt niet uit mijn voeten vinden elke afstand te lang op dit moment. En ook zijn de heuvels te hoog en gaan ze te steil naar beneden. Vlak voor ik Cajars bereik zie ik een oude vrouw met schort en laarzen staan praten tegen een koe met een eendagskalf. Zo'n mooi gezicht! Ze heeft een melkbus in haar witte bestelautootje staan en vult de waterbak terwijl ze onverstoorbaar tegen de koe blijft praten. Daarna stapt ze in haar autootje en crosst met een grote boog door het weiland op weg naar het hek. Even later haalt ze mij in en zwaait vriendelijk. Een komisch gezicht. Ik moet het laatste stuk langs een smalle bergwand afdalen naar het dorpje Cajars dat diep in een dal ligt aan de Lot. Langs een gigagrot die ik niet goed op defoto kan krijgen omdat het pad te smal is. En dan ben ik eindelijk in Carjarc en sleep me naar de gite. En wie hebben we daar? De hele club van vanmorgen. Ik weet niet hoe ze het telkens doen, ze treuzelen enorm onderweg maar komen overal als eerste aan. De gite wordt gerund door een ouder erg vriendelijk echtpaar die het huis achter de gite bewonen. Na douchje en wasje eerst maar even een kekker bakkie nep-moccona en daarna loop ik het centrumpje in. Ook hier veel nederlanders net als gister in Figeac. De winkels zijn allemaal open terwijl ik had begrepen dat alles dicht was. En er is aligot! Mijn avond kan niet meer stuk. Daarna een bezoekje aan de kerk. En wie hebben we daar? Briggs! Wachtend op iemand die haar een gratis slaapplek biedt. Ze heeft zich tot nu toe telkens in rivieren gewassen en ze verspreidt een vreselijke lucht.
De kerk is mooi met prachtige muziek.
Terug in de gite willen ze gezamenlijk koken en mijn boodschappen gebruiken. Ik vind het prima als ik maar niet hoeft te koken en mijn aligot kan eten. vervolgens tovert Simon de een na de andere fles wijn op tafel. Het ziet er niet naar uit dat er snel afgeruimd gaat worden en ik wil graag naar bed. Dat lijkt geen probleem dus knijp ik er voor de afwas tussen uit. Als ik mijn kussen zie slaap ik al