dag 106: van Castet-Arrouy naar Masolan

Woensdag 6 augustus: van Castet-Arrouy naar Masolan.
Heerlijk geslapen voor het open raam. Wel een paar keer wakker vanwege de muggen die me weer eens lek hebben gestoken. Om 6.00 uur gaan er allerlei wekkers af. Wanneer iedereen naar beneden is, zoek ik mijn hachje bij elkaar en dat is niet makkelijk in het donker. Mijn bovenbeen begint meteen te jeuken omdat de rand van de broek precies over de plek gaat. Vandaag ook maar dezelfde crème halen als Isabelle me gister gaf. Het is heerlijk buiten. Eigenlijk nog donker en de mist hangt dik tussen de heuvels maar de zon is er ergens al wel. Als de meesten zijn vertrokken (te horen aan het achterlijke getik van hun stokken) schuif ik ook aan de ontbijttafel. Er is heerlijk pain de campagne en ik neem er meteen maar 2 dikke sneeën van met overheerlijke zelfgemaakte jam. Ik begin nog te wennen aan het Franse ontbijt, alleen zal ik mijn broodje jam nooit in de koffie gaan soppen Ik had met Marc afgesproken dat we om 7.00 uur zouden vertrekken naar dat ga ik niet halen. Marc zit ondertussen alweer met het routeboekje in zijn handen en herhaalt voor de zoveelste keer dat we morgen een 10 km van de route afsnijden. Om kwart over 7 staan we buiten. Het licht is prachtig en een mooie foto waard. We lopen over een pelgrimspad met kale akkers aan de ene kant en zonnebloemen aan de andere kant. Ik loop heerlijk voorop en Marc hobbelt achter me aan. Nu blijkt dat hij erge last van zijn hiel heeft. Soms kreunt hij het uit van de pijn en hij hinkt enorm. Hij zegt dat hij het al 4 weken geeft en heeft gepland dat hij komende zondag in een grote stad, verder op de route wil zijn om 2 dagen te rusten. Als ik hem was zou ik meteen stoppen want hij gaat met de minuut slechter lopen naar hij slaat alles in de wind. Dan niet. Hij is stil vandaag wat praten betreft en ik vind het echt sneu voor hem maar ik vind de stilte heerlijk. Na 2 uur naderen we Lectour en de grote witte toren is al van ver te zien. Het is een toeristische plaats en het is er erg druk. Veel kleine terrasjes die de stoepen blokkeren. Geen menu's of iets dergelijks speciaal voor pelgrims. De kerk is mooi en erg oud. We halen broodjes bij de bakker die het zo druk heeft dat we in de rij op straat staan. Maar de broodjes zijn dan ook erg lekker. Op het plein voor de kerk treffen we de vroege vertrekkers van vanmorgen en lopers die we de hele week al zien. Op het plein in een hele diepe put, je kan de bodem niet zien. En toch groeit er een grote plant in. Om deze te beschermen ligt er een hek op de put zodat foto's niet lukken. We halen een stempel bij het toeristenburo. Daarna naar de pharmacie waar Marc geïnteresseerd is in een soort gelzooltjes. Ik vraag me af of het zal helpen. Daarna naar de supermarkt. Marc treuzelt wat in het rond en kan niet kiezen wat hij wil. Hij wilde macaronie met kaas maken maar daar hoor ik hem ineens niet meer over. Hij wil in ieder geval geen groente eten want dat doet hij nooit. Ik ben snel klaar, dan kook ik wel voor mezelf. Bij de sjieke groenteboer haal ik gekleurde tomaten samen met een aardappelgratin, zit ik vanavond goed. Marc gaat alsnog terug naar de pharmacie. Ik zoek vast een terrasje. Daar zit een meisje dat vanmorgen vroeg is vertrokken. Zij moet stoppen met lopen, haar onderbeen zit in een soort elastieken kous. Ze zegt dat ze ineens niet meer kon lopen. Ze wil vandaag in Lectour blijven en morgen weer gaan lopen. Ze wil ook naar Saint Jean Pied de Port. Marc heeft alsnog de zooltjes gekocht voor 20 euro. Hij zeult een bigbag mee met boodschappen. Een digi-thermometer geeft aan dat het 25 graden is maar zo voelt het niet. Op het terras in de schaduw is het lekker. Na de koffie weer op weg. Het loopt tegen 12.00 uur. Over de gewone weg verlaten we Lectour en zien de grote toren nu van de andere kant en door de andere lichtval lijkt hij nu bruin. Ook blijkt er nog een kerk te zijn die we over het hoofd hebben gezien. Qua vorm vind ik die kerk veel mooier, de toren is veel spitser. Via paadjes met veel schaduw komen we rond half 2 in Mazolan nadat we 200 meter "gesmokkeld" hebben. Er staat een prachtig oud kerkje in een soort parkje waar veel pelgrims maar ook dagjesmensen hun lunch gebruiken. Het kerkje is prachtig en het Mariabeeld nog mooier.
Al snel vinden we de gite. Het ligt op de hoek van een straat en geeft een mooi uitzicht op de heuvels rondom. Ik weet niet waar de zon morgen opkomt maar het moet vast mooi zijn. Er is in de gite niemand aanwezig maar een briefje op de tafel maakt ons welkom: we mogen van de ijskoude limo nemen en ons alvast installeren. Even later meldt de eigenaar zich. Vriendelijke man, oud pelgrim, die zegt dat hij later terugkomt maar als er zich mensen melden of we ze dan even wegwijs willen maken. Ik kies een bed in de hoek van de kamer, een beetje een eigen plekje. Meteen heerlijke douche en de was erachteraan die in de brandende zon meteen ook weer droog is. Terwijl we onder de douche staan hoor ik mensen binnenkomen en roep dat er een brief op tafel ligt. De mensen stommelen met de schoenen aan naar boven en even kater komen ze weer beneden. Het zijn de mensen die 2 dagen geleden in hun bloesje in de stromende regen liepen. De man beent het huis weer uit en de zoon erachter aan. Na een poos komt de vrouw weer binnen. Ze blijkt belgische te zijn en is erg vriendelijk. Ook de zoon is spraakzaam en behulpzaam ondanks dat hij je niet aankijkt. De vrouw vertelt dat haar man de gite niets vond, er zou niemand aanwezig zijn en hij wilde doorlopen. Het duurt nog wel een uur voor de man weer terug is en alsnog in de gite wil blijven. De volgende stad is Condom en in deze hitte op het warmst van de dag nog 20 km gaan lopen is gekkenwerk. Het warmste punt van de dag is hier tussen 4 en 5 uur in de middag. Als een sloofje legt de vrouw de douchebenodigdheden en kleding klaar en even later staat ze als een echte wasvrouw de was van 3 man te doen. De man houdt grote verhalen met de eigenaar. Hoe sneu....
Ik begin alvast met het verslag aan de keukenrafel. Marc doet hetzelfde maar kan niet stoppen met praten terwijl hij een pak koekjes leeg eet. De kruimels vliegen over mijn phone. Ben er klaar mee. Ik ben niet geinteresserd in zijn blabla verhalen en zijn gepraat met volle mond. Hij krijgt het ongezouten te horen en biedt meteen zijn excuses aan. Hij wil het goed maken met een reservering voor vrijdagavond. Hij doet maar. Ik verhuis naar de grote tafel onder de parasol. Al snel is het er erg druk dus mest ik de rugzak maar weer eens uit. Het hoofdkussentje en de tubes gehwohl laat ik in de gite achter. Misschien heeft een andere pelgrim er nog wat aan. De spullen voor morgen liggen klaar. Onder de binnenkomers zijn ook 2 oudere mannen. Ze lopen waarschijnlijk al wel tegen de 80. De een is Belgisch en hijgt als een oud paard. Het laatste stuk was te zwaar voor hem, geeft hij aan. Hij is dovig en spreekt erg hard. Marc zegt dat hij eerder met deze man heeft geslapen en dat iedereen een plek elders heeft geslapen vanwege het gesnurk van deze man. Gelukkig is onze kamer vol dus slaapt hij aan de andere kant van de muur. Nu maar hopen dat de muur dik genoeg is. Tegen half 7 begin ik vast met het eten klaarmaken en alsof dat het sein voor iedereen is word ik in de keuken belaagd door een invasie van mannen die ineens de kok uit gaan hangen. Ik word bijkant bij het aanrecht weggeduwd. Ze vinden het blijkbaar heel normaal. Als ik er wat van zeg als ze mijn sla gewoon van het aanrecht wegzetten op het buffet terwijl ik nog gewoon de sla aan het wassen ben kan er nog geen pardon van af. Nu ben ik al zovaak in Frankrijk geweest maar mijn beeld van de fransen is wel heel erg veranderd sinds ik loop.
Mijn gegratineerde aardappelen met sla zijn heerlijk. De eigenaar is inmiddels begonnen met stempelen en de financiën. Een pelgrim heeft grote problemen met zijn voet. Het ziet er niet uit. Zijn 2e teen lijkt wel half afgesneden, gruwelijk om te zien. De eigenaar, Philippe, verzorgt de wonden. Morgen ontbijt om 7 uur. Als mijn eten op is zoek ik een plekje in de tuin voor de rest van het verslag. Lekker vroeg naar bed en ik hoop lekker slapen.