dag 116: van Navarrenx naar Aroue

Zaterdag 16 augustus: van Navarrenx naar Aroue.
Ik heb de dames niet naar bed horen gaan. Wel ben ik een paar keer wakker omdat het raam potdicht zit. Om 6.00 uur gaat er ergens een wekker maar niemand staat op. Het licht boven mijn bed werkt niet en elke stap die ik buiten mijn bed zet veroorzaakt hevig gekraak van de vloer. Ik kan het ook niet helpen. Ik heb nooit geweten dat 4 vrouwen gedurende een nacht zo kunnen stinken als wij vieren. Dat merk ik als ik terugkom op de kamer. Het is adembenemend. Menig varkenstal zou er jaloers op zijn. Dat ik het raam opendoe wordt me waarschijnlijk niet in dank afgenomen maar het is niet te harden. Daarnaast wil ik wat licht om mijn spullen te kunnen vinden. Met een bak koffie loop ik naar de binnenplaats. Het is erg fris maar eenmaal weer binnen is het erg warm. Voor de meute ben ik op pad en haal ik broodjes bij de bakker en dan echt op weg. De fransman die me gister letterlijk aan de hand nam wijst me goedbedoeld maar onnodig de weg naar de Antoniuspoort om de stad te kunnen verlaten. Ik volg de aanwijzingen maar die komen uit op een erg steil pad dat erg glibberig is dus ga ik maar weer terug naar de stadsmuur en steek de weg op de gewone manier over. Via de brug over de Gave verlaat ik Navarrenx. Het is heerlijk wandelweer en het is stil op straat. Aan het eind van de gemeente staat een kapel voor de heilige Jozef als beschermer. Meteen daarop kom ik in Castet-Camblong. De weg wordt wat omgeleid door een prachtig paadje dat midden in het dorp uitkomt. De kerk is gesloten dus maar verder op pad. Mijn voeten voelen erg goed en ik ben er blij om. Ik kom in een prachtig bos, hoor voortdurend watervalletjes maar ik zie ze niet. Beekjes die wat buiten hun oevers zijn getreden zodat ik ze springend van steen naar steen moet oversteken. Zo geerlijk is dit! En ik zie de bergen schitteren in de zon. Zo helder heb ik ze tot nu toe nog niet gezien. De bergen, het einde van mijn reis. De bergen die altijd voelen als thuiskomen, voor mij als steenbok (lol). Ik denk sneeuw te zien maar het kunnen ook wolken zijn. Bergen, zo machtig groot en massief, overweldigend mooi. Het maakt een beetje deemoedig; bergen, het einde van mijn reis. Hoe graag wilde ik ze wel niet zien. En nu zijn ze daar en wil ik het eigenlijk niet want het betekent ook het einde. Hoe dubbel.

Het is schitterend weer, in de zon zelfs zo warm dat ik dub om te stoppen en de hoed op te zetten. Maar dan is er weer schaduw en verdwijnt de gedachte. Ik wordt ingehaald door een francaise uit Parijs. Ze heeft een hup-klap-tentje bij zich. Ze heeft een erg hoog tempo en loopt te hijgen.
Na de wandeling door het bos, over heuvelkammen en weilanden (dit heet overigens Gassou de Dou Boué) kom ik bij een grote schuur waar een patéverkoper zijn waar aan de man brengt. Hij heeft een stalletje buiten gemaakt en lokt mensen met wat te drinken. Ach een kop koffie om 10.00 uur is altijd welkom. De Française uit Parijs is er ook gestopt en regelt een slaapplaats voor vanavond in Ostabat. Als ik even later een jongen langs de kant zie bellen, besluit ik ook die plek in Ostabat maar te reserveren. Het is absoluut geen probleem. Ik ben er ondertussen wel achter dat er veel verhalen onderweg verteld worden over overvolle herbergen en dergelijke maar ik heb er nooit iets van gemerkt. Het lijkt wel dat deze praatjes rondgestrooid worden door herbergiers of zo.
Blij dat dit ook weer gelukt us en het goede gevoel in mijn voeten, vervolg ik mijn weg. Tot er een stationwagon nasst me stopt. Een oude man met baard nodigt me uit om iets te komen eten en drinken in hun huis op Sabbatdag. Naast hem zit een vrouw met een litermaat op gasr schoot. Achterin 2 meisjes met schalen lekkers op hun schoot. Ze wonen iets verder op in Charre. Als ik er aankom heeft oom deze man een stalletje en er us een tafel gedekt. Ik krijg meloen en een soort gebak met yogurt. De man vertelt dat ze in een soort kibboets in het bos wonen en daar geheel selfsupporting zijn. Ze onderwijzen zelf hun kinderen. Ze hebben ook een kibboets in Duitsland maar daar mag je zelf je kinderen niet thuis onderwijzen.
Zij leven op deze wijze omdat het volgens de man de bedoeling van de zoon van god is geweest. Dit brengt ons bij de vrouw met haar 2 kinderen uit Duitsland die haar zoon vanaf april thuis houdt can school omdat ze de camino lopen. De man vertelt dat zij gisteren bij gen langs zijn geweest. Ik vertel hem van de duitsers die de politie in willen schakelen. De man erkent dat de vrouw grote problemen krijgt als ze terugkomt in Duitsland.
Bij het afscheid van dit donativo-zieltjes winnen krijg ik van de man een foldertje zodat ik hun idealen nog eens terug kan lezen op het www.
De vrouw wijst op de donkere wolken en i derdaad ik ben amper op weg of het begint te regenen. En dat blijft het zo'n beetje doen tot ik om half 1 bij de gite aankom. Er is niemand maar dit is wel het summum der gites. Alles is spiksplinternieuw. Als ik door de gangen loop, gaan de lampen automatsch aan en uit. Elk bed heeft een eigen tafeltje met een lampje, keurige toiletten en wastafels, relaxruimtes met leren bankstellen. Er staat koffie druit en febak en frisdrank klaar, uiteraard tegen betaling. Op een kast liggen foto die duidelijk maken dat 2 oide vervallen schuren omgebouwd zijn tot luxe gite d'etap. Het is fwoon een bedrijf. De douches zitten op slot. Daarom eerst maar een bak koffie. Na een uur komt de eigenaresse in de auto vanaf de andere gite gescheurd. Ze is erg jong en heel vriendelijk en gastvrij. Ze geeft 2 kleine kinderen om zich heen lopen terwijl ze de keuken ingaat. Even later voegt zich daar de kok bij en een meisje van een jaar of 15 die probeert het vak van gite-beheerster te leren. Dit is echt een fulltime job. Ze doet de was en schoonmaak allemaal zelf. Dat ik liever geen vlees eet, is helemaal geen probleem. Ik breng de middag lezend door op het terras in de schaduw wanneer de zon weg is, is het gewoon koud. Verderop zit een jong stel. Het meisje lijkt af en toe wat nederlands te spreken wanneer ze langs me geen loopt, spreek ik haar aan. Het is Robin waar onderweg al over gesproken werd. Heb ik haar dan toch eindelijk ontmoet. We kletsen wat maar dan is het plots al half 7
En moeten we aan tafel voor het aperitief. Tegenover mij zit de Senegalese Duitser met zijn vrouw. Naast hem een francaise. Zij zit op een "zeer gerenommeerde business-school" zo als ze het zelf omschrijft. Ik heb meteen een raar gevoel bij haar. Ze heeft voortdurend het woord en niemand krijgt de kans om iets te zeggen. Mevr weet het allemaal beter en als ze dwars door anderen heen praat zegt ze ook nog "laat me uitpraten". Ze praat op get lastst alleen nog met de senegalese duitser die er door zijn vrouw op wordt gewezen dat zij geen engels verstaat. Naast mij zit een duitse man. Hij heeft in 2012 een hartinfarct gehad in Aubrac-aumont. Dit jaar is hij weer voor het eerst aan het lopen. Hij certelt over de moeilijkheden die hij heeft ondervonden in het franse openbaar vervoer. Daar word ik niet vrolijk van. Ik wil met de trein naar Lourdes. Ik ben benieuwd. Met de vrouw van de senegalese duitser hebben we het over de franse gewoontes rondom het eten en de camino. Ze is van oorsprong francaise vertelt dat fransen sociaal erg zwak zijn als ze niet onder de fransen zijn. Ze hebben een kortzichtige blik op de wereld en op alles wat vreemd is. Ze kan zich erg goed voorstellen dat mensen de franse gewoontes maar vooral de houding van de fransen, verafschuwen. Na de maaltijd rook ik nog wat met Robin en haar camino-vriend.
Ik ben moe en om 21.00 uur lig ik in bed. Nog even verslag online en lekker slapen.