gezondigd (!?) of toch niet?
Blijf op de hoogte en volg helma
11 April 2017 | Frankrijk, Saint-Privat-d'Allier
Om 3.00 uur al wakker, het is veel te warm met de ramen dicht. Ik doezel door tot half 6, dan is er reuring in de tent. Altijd een heel gedoe als ik mijn rugzak niet naast mijn bed mag hebben, ik loop 100x voor niks heen en weer en het is er veel te warm voor. De rugzak is helemaal verkeerd ingepakt en ik krijg het maar niet goed. Dan maar niet! Naar beneden waar de koffie heerlijk ruikt maar eerst een ochtend sigaretje. Het is heerlijk koel op de binnenplaats en het is toch wel genieten van de bovenste plank. De toren is nog net zo mooi verlicht als gisteravond. Binnen begint het ontbijt en ik schuif aan. Mijn maag keert bijna om van stokbrood met mierzoete zelfgemaakte jam. Maar ik kan het de hospitaliseros niet aan doen om niets te eten. Gelukkig is er ook jus dus dat spoelt gemakkelijk weg. Een giga soepkom met thee doet de rest. Aan de andere tafel doet een vrouw veel moeite om zich verstaanbaar te maken. Ze is duidelijk geen francaise. De hospitaliseros doet op zijn beurt moeite om langzaam en duidelijk frans terug te praten. Helaas nemen de anderen het niet over en de vrouw zit er verloren bij. Het is voor mij zo herkenbaar: ooit vertelde een fransman mij dat fransen sociaal erg zwak zijn, zij kunnen zich moeilijk aan nwe situaties aanpassen en zullen niet snel een gesprek met iemand voeren die over de grens praat. Zo jammer! Snel wast eenieder zijn eigen vaat en neemt afscheid. Nu weet ik het zeker: ik word ook hospita nogwat als ik dat met mijn lijf nog kan na mijn 67e. Het immers hard werken om zo'n giga gebouw schoon te houden, de was elke dag te doen etc. En dat allemaal op vrijwillige basis.
Met een paar anderen loop ik naar de kathedraal. Steil omhoog. Waar in Nederland kan je zulke steile hobbelstraatjes trainen? Hijgend en puffend kom ik in de kathedraal aan. Het zweet staat me nu al blank op de rug. In de zijkapel is het nog warmer. Ik ben de enige in tshirt, de rest zit met dassen en dikke wandeljassen. Een non bereidt de mis voor terwijl ze zachtjes super mooi zingt, onverstaanbaar maar zo mooi. Langzaam vult zich de kapel en we zijn al een kwartier verder in de mis terwijl er aan de stroom wandelaars geen einde lijkt te komen. Na de mis verzamelen we bij het beeld van Saint-Jacques. We zijn met velen, ik ben niet goed in schatten maar ik denk meer dan 70 mensen. De pastoor vraagt waar we vandaan komen en ik ben de enige uit Nederland. Alles wordt keurig genoteerd door de non. We krijgen de pelgrimszegen maar het maakt niet zo veel indruk op mij als de vorige keer. We eindigen met een Salve Regina. En dan wachten tot de grote trap open gaat. Ik lijk de enige te zijn die wacht. Ik vraag de pastoor maar eens (nu snap ik waarom hij zijn bril zo scheef opheeft, er zit maar 1 pootje aan). De trap gaat alleen maar in de zomer open omdat het anders te koud wordt in de kerk. Daarom werd de mis ook gehouden in de kleine zijkapel. Dat vind ik nu zo jammer. De vorige keer ging het hele speciale al de mist in omdat het zo hard regende dat we van de trappen afspoelden. Dit keer omdat het anders te koud wordt in de kerk. Het zij zo. Via de zijingang verlaten we de kerk en dalen we het laatste deel van de trap af. Ik hobbel achter een 3-tal rugzakken aan die er de pas flink in hebben zitten. Ik heb de pech dat ik tekens voor het rode licht moet wachten waardoor ze verder op me vooruit lopen. Ben nog niet gewend om de aanwijzingen te volgen. Bij een groot verkeersplein komen we samen want ze kunnen het teken niet vinden. Ik ook niet maar met een paar fransen om me heen wordt het wel een stuk makkelijker. En jawel een aanwijzing brengt ons richting het kerkhof maar dan wel heuvel op. Nou nou en dat op de eerste dag! Nog ff en ik kan alvast een plekje reserveren aan de andere kant van de muur. Een man heeft vast erg veel getraind want binnen no time is hij uit het zicht. Een ouder echtpaar zucht en steunt met mij mee. Het is geen makkelijk pad, veel losse keien en het is voor mij dan ook een genot om weer horiontaal te kunnen lopen. Na 2 uur lopen heb ik wel een pauze verdient en daarna is de rest van het groepje uit mijn zicht. De aanwijzingen zijn goed te vinden dus ik red me wel vandaag. Niets kan ik me van de weg herinneren van de vorige keer want toen liepen we met een grote groep diep verscholen in capes waardoor ik niets van de omgeving heb gezien. Hoe anders is het nu: het is al 26 graden en mijn drinkfles is bijna bij de bodem. Ik klim en klauter en loop steil naar beneden, ik schiet bijna door de neus van mijn schoenen maar het klimmen over rotsen is voor mij toch wel een crime. Ik tel telkens 50 passen voordat ik rechtop mag gaan staan om bij te komen. Ik lijk de enige loper want ik zie verder niemand. Ik zie een straatje wat mogelijk naar le chapel de Roche leidt maar ik kan het me niet herinneren. Ik loop maar verder en heb eigelijk geen flauw idee waar ik ongeveer loop. Om 12.00 loop ik na veel klauterwerk over een boeren erf. De boer is in een schuur aan het werk. Hij zal toch wel weten waar ik ongeveer ben? Hij zegt dat ik helemaal verkeerd ben!! Ik denk dat de boer het niet goed geeft want op zijn schuur staat het witrode teken van de route. Hij blijft volhouden dat ik 20km verwijderd ben van Saint Christophe-sur-Dolaison. En dat is maar 8,5 km vanaf Le Puy. De man weet het ook niet en ik nog veel minder dus ik besluit om de witrode tekens maar te blijven volgen. Na een kwartier kom ik bij de oude N88 uit, een superdrukke weg. En geen witrode tekens meer. In de verte zie ik een dorp van betekenis dat zal vast Montbonnet zijn. Naar hoe kom ik daar. Er stopt een auto de man wil mij het veld aan de overkant insturen om op die manier veilig 20km te gaan lopen om alsnog in Saint-Christoph te komen. Ik doe het ook nog maar na een kwartier zegt mijn gevoel dat ik het niet moet doen en ik draai om, terug naar de kruising met de N88. Dan zie ik dat ik redelijk aan de linkerkant van de weg kan lopen. En dat ga ik dan ook maar doen. Al snel kom ik bij een paar huizen en bij de 2e staat de deur open. Ik klop en word binnen gevraagd. Er hangt een vreemd luchtje en er staan allemaal koperen ketels. Een jongen van een haar of 25-30 is bezig om etiketten op volle flessen te plakken. Hij brouwt zijn eigen franse wiskey. Hij is erg vriendelijk en behulpzaam. Hij biedt me van alles aan. Belt een taxi voor mij en regelt en passant ook mijn slaapplaats voor vanavond. Ik hoop dat ik als tegen prestatie een klein flesje wiskey van hem kan kopen naar hij heeft alleen maar liter flessen en geeft mij er gratis 1. Hij wil van geen betalen weten. Dan is tie voor mijn gastheer vanavond! Ik kan niet met een extra liter gaan sjouwen. We kletsen gezellig over zijn onderneming terwijl we wachten op de taxi. Het is warm. Wel 26 graden. Ik hoop dat de taxi mij naar Monbonnet kan brengen maar als ik eenmaal in de taxi zit besluit ik dat het wel genoeg is voor vandaag. Ik laat me gewoon naar Saint-Privat brengen. Ik heb mijn kilometers al wel gemaakt vandaag. Gelukkig geen blarengevoel, geloof ik. Morgen zal ik beter mijn best doen! Ik laat me afzetten in het centrum en het is inderdaad meer dan 20 km. Ik begrijp niet hoe dit kan. Er moeten dus meerdere routes zijn die dezelfde tekens gebruiken want tot op het laatste moment heb ik ze gevolgd en plots hielden ze op. Ik strijk neer op een terrasje in het centrumpje. Vandaar is het nog een kwartier lopen. Onder het genot van grote cafees au laits schrijf ik alvast mijn verslag. Diverse wandelaars komen ook wat drinken en groeten mij als hun collegawandelaar..... Ze moesten eens weten......
Tegen 16.00 uur stap ik maar eens op. Eerst nog even het kerkje uit de 12e eeuw bekijken. Het glas in lood is magnifiek, helaas kan ik het niet mooi op de foto krijgen. Daarna naar Combriau. Hetzelfde paadje, alleen wat minder groen en aan het eind daarvan het houten vlondertje om geen natte voeten te krijgen. En dan weet ik het niet meer. Ik kan me de kruising niet meer herinneren en probeer via de phone wat duidelijkheid te krijgen maar in deze wildernis is natuurlijk geen internet. Op de gok neem ik een paadje en het is nog goed ook. Ervin staat me al op te wachten. Zo gauw hij me ziet kan hij zich mij weer herinneren. De ontvangst is allerhartelijkst en voor we het weten zetten we de gesprekken van 3 jaar geleden voort. Ervin is erg blij met de fles wiskey maar zijn vrouw nog veel meer en dat blijkt ook als ze van haar werk terug komt. we brengen de avond etend en pratend door en eindigen voor de open haard. het is Ervin opgevallen dat meer dan anders, wandelaars verdwalen. hij wijt het aan de vernieuwde tekens. Ze zijn niet alleen opnieuw geverfd maar ze hebben tegelijkertijd de route in omgekeerde richting aan gegeven dat is mogelijk de reden ook van mijn verdwalen. Ervij vindt het een ramp omdat veel wandelaars lopen op de tekens en alleen maar in het boekje kijken als ze er niet meer uitkomen. hij vraagt of ik dit wil melden in Nederland en dat zal ik doen. Het is erg gezellig maar tegen 22.00 uur en de nodige wijntjes is het tijd voor mijn bed. Het regent, het tikt gezellig op het dakraam. Wel terusten!
-
11 April 2017 - 20:45
Gerry :
En dan mogen we weer meegenieten van de mooie foto's.
Slaap lekker Helma. -
11 April 2017 - 22:24
Elisabeth:
Hoi Helma,
Wat een verhaal en gezondigd niks hoor. Het gaat zoals het gaat en het komt zoals het komt!
Groot gelijk om een taxi te nemen!
Leuk om over deze route te lezen, ik liep via Nevers, was bang dat over le Puy te moeilijk zou zijn!
Bon Chemin !
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley