16 april 2017

Zondag 16 april. Goed geslapen. Wel veel wakker geweest want ik kon mijn slaapshirt niet vinden en er werd veelvuldig gebruik gemaakt van het toilet dat aan mijn kamer grensde. Ik kon letterlijk horen wat er in de pot viel en dat sliep niet lekker. Toch redelijk uitgerust op. Buiten is het fris maar de zon komt al op. Het beloofd een mooie dag te worden. Het ontbijt is simpel: koffie/ thee en geroosterd brood met jam. Met een grote bak koffie geniet ik van de buitenlucht. De motorvrienden zitten ook liidruchtig aan het onbijt. Het afscheid is allervriendelijkst. Mooie stop op weg naar Salles Curan bedenk ik me. Lekker op stap. Ik volg voor de zekerheid maar even de route terug zodat ik zeker weet dat ik het juiste pad volg. In het dorp nog even naar de bakker. En dat op paaszondag! Tweede paasdag zijn ze wel gesloten. Dat dan weer wel. Een ouder echtpaar is op zoek naar de ingang van de kerk. De man van het stel vertelt dat iemand alle kerken van de omgeving langs gaat om a capella te zingen vanwege pasen. Op het moment dat we de kerkdeur open doen hoor ik hem. Kippenvel! Helaas is hij al klaar met zijn gezang als we via het portaal de kerk binnenkomen. Zo jammer. Dan maar op pad. Bij de pelgrimsbrug staat een grote groep bijeen en met veel oohs en aahs bekijken ze het dorpje in het ochtend licht. Het is ook erg mooi om te zien. Voor lange tijd lopen we in ganzepas over het smalle steile pad omhoog. En het uitzicht wordt steeds mooier. Het is heerlijk wandelweer, de bosgrond is lekker voor mijn voeten. Prachtige grote bossen lopen we door, veel watervalletjes en beken. Soms komt de wind krachtig over een berg heen zetten en ik maak dankbaar gebruik van mijn muts. En dan plots op een boerenerf staat er zomaar iemand koffie te schenken voor pelgrims. Grappig. Op de Camino is wildplassen een must. Maar hoe doe je dat als er alleen maar kale boomstammen of een ravijn naast zij liggen. Eerst hou ik mijn pas wat in maar dan komen de achteroplopende wandelaars te dichtbij. De pas versnellen heeft ook geen zin. Het is de enige keer dat ik de fransen dankbaar ben dat ze voortdurend praten en met hun ijzeren wandelstokpunten driftig op de grond tikken. Gelukt! 500 meter verderop blijkt een openbaar toilet te staan. Een keurig tuinhuisje met kapstok waar je alles op kan hangen wat je op het toilet niet nodig hebt. Helaas het toilet is op slot maar voor de fransen is het ook een curiositeit want iedereen die langskomt moet met hen op de foto voor het toilet/tuinhuisje. Ik dus ook. Het lopen gaat goed, de vergezichten prachtig en steeds een koekoek op de achtergrond. Wat is de wereld toch mooi. Onderhand krijg ik trek. Voor mij een stuk erg steil omhoog en dat gaat hongerklop worden. Dus ga ik op een midden in het bos verdwaalde trekkerband zitten. In het zonnetje. Ik hoef niet ver meer maar het eten kan niet wachten. Ik probeer wat selfies uit maar mijn armen zijn te kort. Nu heb ik wel zo'n stick maar die zit nu net in de rugzak. De jongens maar eens vragen volgende week. Die hebben daar veel meer gevoel voor.
Nog een uurtje lopen, nou ja stuiteren over een hobbelig landweggetje. Dwars over grote boerenerven waar het ene schuurtje tegen het andere aangebouwd is en ingevallen schuurtjes gewoon blijven staan waar ze staan. Elk jaar zullen er wel wat stenen afvallen tot er niets meer over is. En dan is plits Saint-Come-d'Olt in zicht. Het ligt mooi in een dalletje met zijn vreemde gedraaide kerktoren. Eerder heb ik geleerd dat het een tijdje mode is geweest om torens in een draai te bouwen. Het pad loopt half om het dorp heen. De seringen staan volop in bloei en overal zoemen bijen opzoek naar nectar. Wat een zomers gevoel als de wind niet zo koud was. Ik loop langs het klooster waar ik ga slapen en hoop stiekum op een cafe au lait in het dorp. Maar ik had het kunnen weten..... niets is er open. Gelukkig is er wel een pinautomaat. De kerk is wel open en wederom wordt ik verrast door de zon die het priesterkoor dwars door het glas-in-lood in brand lijkt te zetten.
in het dorp lopen plukjes wandelaars/pelgrims op zoek naar hun slaapplek. Keus te over. Ik wandel kalm naar het klooster. Onderweg heeft iemand zijn schoenen aan de " wilgen" gehangen.
Ook nu zijn er in het klooster vrijwilligers die pelgrims opvangen. Een koreaanse non (ze lijkt een haar of 15) zeult rond met een lawaai makend apparaat voor de vloeren. Ik wil inchecken masr de vrijwilligers willen dat ik eerst wat ga drinken. Ik spreek in mijn beste frans maar de man verbetert mij op alle vervoegingen die hij maar kan vinden. Het irriteert me. Ik doe in ieder geval mijn best . Ttttssss. Ik krijg een 3 persoons kamer op de 2e verdieping. Heerlijk die eeuwen oude trappen af, de krakende treden en overlopen. Het blijft een schitterend
gebouw. Mijn rugzak is weer keurig afgeleverd, het is toch wel een prachtige service. En dat voor 8 euro wil ik geen ellende hebben. Wasje, douchje en verslagje. De was kan in de droger dus alles weer lekker schoon. Ik wandel wat door de tuin. Uit de wind is het heerlijk. De seringen geuren om het hardst, de paardebloemen zijn al pluizebollen. De geiten komen nieuwsgierig aan het hek. Wat een heerlijke plek is dit.
De rugzak service en slaapplek voor morgen zijn geregeld. Het lukt me prima met mijn verkeerde vervoegde franse zinnen. Morgen naar Estaing. Ik ga nog ff in het zonnetje zitten buiten in de tuin. Een van de nonnen (ik weet zeker dat ze er 3 jaar geleden ook was) staat te praten met de vrijwilligers en informeert naar de voortgang van de pelgrims. Daarna loopt ze moeizaam terug naar het gebouw met de zusterverblijven. Als ze in de buurt van de geiten komt springen die van enthousiasme bijna over het hek. Met een aai van de zuster zijn ze weer gerustgesteld. Hoe simpel kan het zijn? Om half 7 zouden de zusters hun gebed doen was mij gezegd maar ik zit keurig om half 7 in de kapel.... komt er niemand opdagen. De vrijwilliger vertelt desgevraagd dat de zusters hun eigen kleine kapel hebben omdat het in de grote kapel veel te koud is. Deze wordt alleen gebruikt op zondagmorgen als er veel mensen uit het dorp komen. Een zuster komt met de auto aancrossen. Zij is bij een medezuster op ziekenbezoek geweest in het ziekenhuis in Rodez. De medezuster is 84 jaar, wat wil je dan nog, aldus de vrijwilliger
Om kwart over 7 wordt de bel geluid voor het avond eten. Ik mag als eerste naar binnen. Er staat KIP op het menu. Gelukkig zijn er ook heerlijk gepofte aardappelen, wortels en courgettes en fruitsalade uit de boomgaard van de zusters. Ik zit alleen aan een tafel, de fransen kiezen per fezelschap hun eigen tafel, ieder voor zich. Maar ik heb lekker een kan wijn dat eigenlijk voor 6 personen is bedoelt. Als het slapen nu nog niet lukt ...
Boven gekomen heb ik 2 kanergenoten gekregen. De man lijkt mij een flinke snurker. Zij beginnen vandaag aan hun vilgende etappe in hun camino. Ze lopen 5 dagen en gaan voor ze gaan slapen nog ff een blokje lopen. Ze zijn vriendelijk en als ze niet snurken, blijven ze dat voor mij ook. Welterusten!