17 april 2017

Maandag 17 april 2017. Van Saint-Come-d'Olt naar Estaing.
De wekker op half 7 . Ik heb heerlijk geslapen, geen gesnurk gehoord behalve van mijzelf. Snel wat kleren aan en met mijn laatste zakje nep-moccona op naar de waterketel. Het is koud buiten maar het zonnetje komt net over de berg piepen. Heerlijk bakkie met peukkie. Om 7.00 uur is de ontbijtzaal open. Het vrijwilligers echtpaar van gister is er alweer. De mannelijke helft introduceerd me voor de halfvolle eetzaal, waarom weet ik ook niet. Alsof een wandelaar uit Pays-bas een bezienswaardigheid is. Raarrrr. Ik heb geen honger maar aangezien ik ook niet veel noodrantsoen heb gesluit ik toch wat naar binnen te proppen. Wegspoelen met koffie en klaar. Mijn kamergenoten hebben alles goed geordend ingepakt voor zij gingen ontbijten. Ieder zijn structuur in de ochtend. Het geeft mij de ruimte en rust om de rugzak klaar te maken voor La malle postale en mijn dagzak. Tuubetjes rond mijn tenen en klaar! Ik ben nog niet beneden of de man van La malle postale komt mijn rugzak al ophalen. Had ik het bijna gemist. In ze regel halen ze aan het eind van de ochtend de bagage op en leveren die voor 15.00 uur op het volgende adres weer af. Ik kijk nog ff met wat voor een vervoer ze zijn: een zilverkleurig passagiers busje. Je weet maar nooit als het fout gaat. Daarna op weg. Via de binnendoor route vanuit de kloostertuin naar het dorp. Daar ben ik meteen de richting al kwijt. Na een rondje dorp alsnog de brug over de Lot gevonden. Het is maar 3 graden boven nul en diverse mensen staan hun ruiten te krabben. We volgen een stuk weg langs de Lot. Heerlijk rustig. Een ouder echtpaar loopt voor me. Ze hebben het tempo er goed in. Ik vind het niet erg dan heb ik de ruimte voor mezelf. Sinds gister zie ik tekens langs de weg die ik de vorige keer volgens mij niet heb gezien: 2 poppetjes met wandelstokken en het pelgrimsteken (zonnetje met stralen). Met grote borden wordt er aandachtgevraagd voor wandelaars en pelgrims langs de weg . Ik geloof niet dat elke fransman die borden goed begrijpt. Na een halfuur laten we de Lot rechts liggen en buigen af naar een steile klim. Veel grote keien en dikke boomwortels die als een soort trap hun werk doen. Het is zwaar maar het is te doen. Het is een prachtig bos. Ergens in een steen staat een romaans kruis. Op een infobordje wordt het een mirakel genoemd. Hoe komt een dergelijk gave afbeelding in een miljoenen jaren oude steen? Ik weet het ook niet.
Wanneer we geheel bovenaan de berg zijn zie ik op niet al te grote afstand Saint-Come-d'Olt liggen. Nou ja dat hadden we ook in 20 minuten kunnen lopen ipv anderhalf uur maar dan hadden we het mooie bos gemist. Tussen prachtige huisjes door komen we weer voor een berg uit. Uit de uitleg op het infobord begrijp ik dat het een en ander is ontstaan door een vulkaan uitbarsting. En ja hoor na een korte steile klim komen we op een soort vlakte met een flinke krater die groen is uitgeslagen. Indrukwekkend. En meteen zie ik La Vierge de Vermus. In mijn beleving was het bijna een helse klim daar naar toe maar het valt mij reuze mee. Het zullen de rugzak en de hitte van toen wel zijn. Prachtig gezicht op Espalion. Ik zie het roze kerkje staan en het sportveld waar we zo langs gaan lopen. Eerst diep het dal in. Ik voel het aan mijn knieen maar het is heerlijk. De temperatuur is goed, wel een vestje maar de muts blijft in de tas. De rust, niets is er te horen alleen de vogels en het geritsel van hagedisjes op zoek naar een zonnig plekje. We komen uit bij het kerkje (eglise du Perse). 3 jaar geleden waren ze dit kerkje aan het restaureren en het is prachtig geworden. De schilderingen uit de 11e en 12e eeuw zijn weer boven gekomen. In diverse nisjes in de kerk hebben mensen allerlei briefjes, rozenkransjes etc neergelegd. Zo wordt het bijna een bedevaartsoord. Verder langs de rand van de stad waar in de zomer caravans het park hebben ingenomen en nu zondagse rust heerst. Langs de Lot waarin vissers tot hun oksels in het water staan. Ik had gehoopt ergens een bakkie koffie te kunnen doen maar alles lijkt gesloten. Ik vervolg mijn weg langs de Lot maar al snel blijkt dat een moderne architect zich heeft kunnen uitleven op het oude lommerrijke paadje en de camino nu is verlegd door de nieuwbouwwijk. Even verderop wordt een rondweg aangelegd. Voor pelgrims is uit veiligheidsoverwegingen een afgeschermd pad aangelegd. We lopen achter gaas. Raarrr. Maar dan is daar eindelijk het kerkje waarin bovenin een extra kerkje is gebouwd. Heel apart. Net als 3 jaar geleden slaat de klok net 12 uur. Ik ga de bovenkerk maar niet in. Er staan immers waarschuwingen dat het voor eigen veiligheid is en van de vorige keer weet ik nog dat het er wemelde van de vogels en daar heb ik het niet zo op. Dus luister ik buiten op een bankje naar get Angelus. Mooi hoor zo in de stilte. Even verder is een bar met een zonnig terras. Genoten van een grande cafe du lait en een heerlijke sandwich. Daarna wordt het weer flink klimmen.
een jong stel zegt dat het erg warm is. Ik vind het wel meevallen maar heb net een uur stil gezeten. Na 10 minuten is het inderdaad erg warm en ook erg vermoeiend. Voor mij lopen 2 oudere dames de een wat kwieker dan de ander. Ze roepen voortdurend naar elkaar. Ik denk dat ze elkaar aanmoedigen want het is me nogal een klim. Wanneer ik helemaal boven ven ontvouwd zich een landschap als een kadootje voor het zware klimwerk. De oudere dames zijn ook blij en roepenjig harder naar elkaar. Bij een paar grote schuren lopen/ liggen pasgeboren lammetjes in de wei. De dames maken er foto's van terwijl ze hun volume nog wat opschroeven. Ik weet niet welke taal ze spreken, voor mij is het onverstaanbaar. Ondertussen heb ik in de afdaling de kwiekste van het stel alleen nog maar voor mij lopen. De andere dame is zo'n 50 meter achterop geraakt maar het roepen houdt niet op. Ik stoor me er mateloos aan en hoop dat zij vij een infobord wat langer blijven staan. De rust is echter van korte duur want in de afsaling zitten ze me weer op de hielen. Ze zijn geen minuut stil. Totdat er ergens een klok 2 uur slaat en de dames naar elkaar roepen dat het 2 uur is. Dat doen ze niet 1x maar herhalen het 4x!!! Het zijn net een stel pubers. Na ruim een half uur ven ik er helemaal klaar mee en vraag waarom ze voortdurend zo hard en veel praten. De kwiekere herhaalt mijn vraag nig eens in haar eigen "taal" maar er komt geen antwoord. In een haarspeldbocht blijven ze achter. Ik vind het helemaal goed. Bij een toeristisch kerkje komen ze mij weer achterop. Ik meld hun nig even dat het kerkje gesloten is maar de toiletten wel te gebruiken zijn en loop weer verder. Ik heb ze niet meer teruggezien. De hele verdere weg naar Estaing heb ik heerlijk alleen gelopen. Vlak voor de laatste klim kom ik door een dorpje dat op de Unesco lijst staat. Het is prachtig gerenoveerd. Een houtzagerij op waterkracht en de openbare ovens. Het kasteel is nu prive bezit en niet te vezoeken. Het kapelletje wel en dat is adembenemend. Nog een stukje langs de openbare weg en de laatste klim en daar is Estaing. De voeten zijn moe maar het is me integenstelling tot 3 jaar geleden enorm meegevallen. Even pauze aan de Lot en opzoek naar het hospitalitee de Saint Jacques. Al vloggend (ja hoor) voor get thuisfront loop ik door de straten van dit sprookjesachtige stadje. Het gaat al erg op Conques lijken en dat is 2 etappes verder op. Ik heb de gite al snel gevonden. Er is niets veranderd, wel is het gerenoveerd en dus nog mooier geworden. Een hospita leidt mij samen met een jongeman rond. Makkel8jk want de man spreekt engels bijna zonder accent en daar geeft hij lang op gestudeerd, vertelt hij. Gewoon omdat hij dat leuk vond. De rondleiding is bekend. Er komen nog 2 hospitaliseros, beiden uit Quebec /Canada.Na douchje en wasje probeer ik uit te vogelen welke route ik het beste kan nemen. het is nu al 22.00 uur geweest en ik ben er nog niet achter. Morgenvroeg maar weer eens navragen. In de tuin zit intussen Christane uit Canada. Zij helpt mij de gite boeken en regelt mijn rugzakvervoer.
Ondertussen heb ik 2 kamergenoten gekregen. 1 van hen is een pelgrim/hospitaliseros zoals hij zich voorstelt. Hij doet niet anders dan door half Europa trekken, begrijp ik. Hij vindt alles mooi en prachtig wat ik vertel over mijn tocht vanuit Nederland. Het is heerlijk weer in de tuin, wel 20 graden. Langzaam loopt de gite vol. Na het eten is er een avond gebeuren in de huiskapel. Dan blijkt de andere hospitaliseros er ook te zijn. Hij zorgt voor het eten. En dat is heerlijk. Hij spreekt engels met een zwaar accent. Hij ziet er uit als 18 maar zegt al 41 te zijn. Tig jaren getrouwd en kinderen. Geloof hem echt niet maar het wordt door anderen beaamt. Hij doet er alles aan om het mij naar de zin te maken. Vertaalt aales voor me, ook als het niet nodig is. Kortom hij neemt zijn taak erg serieus. Om 21.00 uur is er dus iets in de kapel. De meesten zijn veel jonger dan mij maar bidden en zingen uit volle borst mee. Ik heb er nog nooit van gehoord en kan niet zingen. Aan het eind van het gebeuren wordt het tabernakel open gezet en verlicht door een waxinelichtje. Iedereen is diep in gebed. Maar als er 1 is opgestaan vibden er neer dat het genoeg geweest is. Nog even een sigaretje en lekker slapen.