20 april 2017

Donderdag 20 april 2017. Om 5.00 uur wakker. Ik probeer de blinden open te doen maar dat maakt zoveel kabaal dat ik denk het hele klooster wakker te maken. Daarom doezel ik maar door. Om kwart voor 7 is het mooi geweest. De priester van gisteravond komt telefonerend en met wapperend wit gewaad het klooster uitgestormd alsof hij bijna te laat is voor de ochtendmis en even met god belt dat het wat later wordt.
Ik schuif aan in de refter voor het ontbijt. Ook hier mooie glas-in-lood ramen.
Het is een flinke ochtendgymnastiek om alle trappen te nemen om de rugzak in de bagageruimte te krijgen. Maar het lukt me zowaar. Dan op zoek naar le blancetrouge tekens maar ik vind ze niet. Ik ben al aan het eind van het dorp waar de schoolbus wacht op de schoolkinderen. Dan maar terug het dorp in. Een mevr wil mij de weg wel wijzen. Ik heb het idd over het hoofd gezien. Dan komt het me allemaal bekend voor. Over het bruggetje en al snel de hoogte in. Het is zwaar op de vroege morgen. Ik heb het klokje van de kapel in het bos nog niet horen luiden. Misschien ben ik vanmorgen wel de eerste. Ik ben ongeveer halverwege tot er een jongen passeert op het smalle pad. Hij is duits en gaat als een klimgeit omhoog. Weer verloren van Duitsland. Hij is het eerst bij de kapel. Ik ben dappere 2e en laat de klok flink horen tussen de bergen. Mooi hoor! Dan verder de berg op. Langzaam gaat het bos over in een soort heide achtige vlakte. In een boom hangt een soort nest. Vreemd gezicht. Later op de dag zal ik nog meer van dit soort nesten zien hangen. Wespen? Of toch wat anders? Na de klimpartij kom ik voor de keus tussen de oude GR65 of de GR6. Ik neem de oude route, die is 1,5 uur korter. Het is dus niet de route die ik in 2014 liep. En ergens is het jammer. De oude route loopt grotendeels tussen weilanden over verharde wegen. Daar waait de wind zo hard dat het moeilijk is om in een rechte lijn te lopen. Een check zegt dat het maar 3 graden is. De wind voelt als op de Mount Everest zegt Duitse Christan die ik achterop loop terwijl hij zich helemaal aan het inpakken is. Ik loop dapper door tot in Noulhac. Een klein dorpje met een mooi kerkje. Even uit de koude wind om te schuilen. Duitse Christian zit even verder op de plaatselijke pelgrimsvoorziening. Ik vind 10.00 uur wat te vroeg en loop dapper door. Mijn tshirt is nog nat van de klim naar de kapel. Dat maakt het alleen maar kouder. De muts diep over mijn oren, handdoek als sjaal en het komt helemaal goed. Na Noulhac volgt er een pad over een boerenerf. Om de paar meter staat er een kruis tot een kapel van Sint Roche. En hier zie ik qua kleur toch wel de mooiste glas in lood ramen die ik ooit gezien heb.
Bij de kapel is een ecotoilet voor pelgrims. Het is zelfs aangepast voor invaliden. En hup maar weer verder. Deze route is lang niet zo mooi dan de variant maar ik kan moeilijk teruglopen. Deze is wat saai, veel weilanden, aparte paden voor wandelaars langs de verharde wegen. Sommigen zijn spiksplinter nieuw. Er is een laag grof grind opgegooid. Her en der liggen nog flinke hopen van dat grind. Misschien hopen ze dat de wandelaars een schep ter hand nemen..... je weet het niet.
Hoe later op de ochtend hoe meer kracht de zon krijgt dus ook meer plekken waar ik even kan warmen uit de wind. Maar niet voor lang. Ik heb de vaart er goed in om warm te blijven maar met deze snelheid over verharde wegen is vragen om voetproblemen. Tegen 12.00 uur ben ik in een voorwijk van Decazeville. Dat heb ik snel gedaan! Ik wil de stad niet in en de route loopt er mooi omheen maar steil, steil naar beneden. mijn tenen zijn er wel klaar mee en op het eerste het beste bankje eet ik mijn lunch en doe de tjuubjes weer goed om mijn tenen. Al snel krijg ik het weer koud dus vooruit maar weer. Verder steil dalend naar beneden. Er komt geen eind aan. Het Rother-boekje beschrijft Decazeville als "ein wenig charmanten Bergbaustadt" . Ik vind de naam al niets en Rother bevestigt het nog eens. Dus verder naar beneden door de buitenwijken. ik voel de blaren opkomen. Een andere duitse jongen loopt mij voorbij alsof hij net begonnen is. Ik doe toch iets niet goed denk ik. Maar ff uitpuffen op een bankje. Max doet nu examen en ik duim voor hem. Klasse gedaan jonge!! Ben trots op je! De eerste palmboom is ook gesignaleerd evenals groene takjes aan de wijnranken.
Wat kunnen buitenwijken groot zijn en wegen steil. Ondertussen loop ik in tshirt en is het telkens zoeken naar de wegwijzers. Totdat me duidelijk wordt dat ze hier wel hele mooie aanwijzingen hebben: licht met donkerblauwe tegeltjes. Echt heel mooi. Vergeten om er een foto van te maken. En ook hier is een kapel voor Sint Roche. Aan de muur in de kapel een kaart van Europa waar Nederland maar voor een deel opstaat. Op de landkaart hebben mensen wensen of gebeden geprikt op het land/de stad waar ze vandaan komen.
Dan zie ik door de struiken heen plots Linvinhac du Haut liggen en denk er bijna te zijn maar dan is het nog 3 km afdalend. Ver voorbij het stadje en weer terug. Ik vind het niet leuk meer en ben niet eens blij als ik de nwe brug over de Lot kan oversteken. De oude brug hebben ze weggehaald maar de beide poorten op de oevers staan er nog. Het zijn nu een soort van panorama plekken over de Lot. Het is nog even zoeken naar de gite. De witrode aanwijzingen volgend word ik de halve stad doorgesluist. Het zit soms niet mee. Maar dan ben ik er ook. De Duitse uit Le Puy zit aan de tafel in de zonnige tuin. Nathalie de gastvrouw is druk in de weer met de was van de gite. Er hangen wel 20 lakens aan de lijn. Haar man helpt telkens dapper de boel opvouwen. Het gaat hem goed af. Het lijkt me net zo iets als samen voor het eerst een tent opzetten op vakantie. Voor dit stel is het een dagelijkse bezigheid. De gite is groot en erg netjes. Nathalie een lieve vrouw die meedenkt hoe ik morgen het makkelijkst zo dicht mogelijk bij Varaire kan komen. Ze belt voor me rond zonder dat ik het hoef te vragen. De soldaat van het oorlogsmonument staat er wat zielig bij. We krijgen de kamer aan de voorzijde van het gebouw, bijna onder de kerktoren. Zou die snachts ook zo hard slaan? Ik heb geen zin in wasjes en douchjes. Een heel gedoe met rondbellen voor de juiste gite maar nu is alles goed geregeld. Morgen word ik om 14 15 uur opgehaald en in Limogne-on-Quercy afgezet. Dan hoef ik zaterdag niet zo ver te lopen. Ik probeer een maaltijd bijeen te scharrelen want er wordt hier niet voor je gekookt. Iets verderop zit een soort tabakszaak die een plank met de meest hoognodige pelgrimsetenswaren heeft en ook nog tegen pelgrimsprijzen. Hij wijst mij op de pizzeria iets verderop waar je afhaalsalades kan halen. Daar heb ik voor 1,50 euro een bak met salade uit de saladebar waar een heel weeshuis van kan eten. Ik geniet er met volle teugen van . De buurman van de gite is druk aan het verbouwen. Volgens mij is het de gite waar ik 3 jaar geleden heb geslapen. Die italiaanse eigenaar die een stempel in mijn credential zette met zijn kleine teen. Verhip het is hem ook nog. Ik heb hem gister gebeld voor een slaapplek maar toen zei hij dat hij gesloten was. Ik zie nu waarom. Even praatje gemaakt. Hij wil er een thee achtig iets van maken en dan gaat de gite weer open. Met zijn italiaanse charme vertelt hij dat als hij had geweten dat we in de gite zelf voor ons eten moesten zorgen dan had hij voor mij gekookt. Ik geloof hem meteen. Het wordt fris buiten dus tik ik verder op mijn bed aan dit dagverslag. Heen en weer geapp met het thuisfront terwijl het inmiddels bijna 21.00 uur is. Mijn kamergenoten liggen filmpjes te kijken of de bijbel te lezen. Zo doet ieder wat tot ze in slaap vallen. Ik dus ook. Wel te rusten, bonne nuit!!