2 mei 2017

Dinsdag 2 mei 2017. Ik heb de wekker om 7 uur gezet. Ben wel een paar keer wakker geweest vannacht maar zag op de wekker steeds dat het nog heerlijk vroeg was en kon me nog lekker omdraaien. Michelle gaat meteen naar beneden om koffie te zetten. Ik ga ook naar beneden voor mijn ochtendritueel. Michelle zegt nooit s'ochtends te eten en als ik het brood zie hoef ik ook niet meer. Ik pak wel een cakeje uit mijn noodrantsoen. Dan heb ik in iedergeval iets in mijn maag. Ik pruts een eind weg maar tegen 8.00 uur komt het met bakken uit de lucht. We zullen toch op weg moeten. In de miezerregen wagen we het er maar op. Ik ben het dorp nog niet uit of het water loopt via mijn sokken mijn schoenen in. Op zich loopt de miezerregen nog gelemaal niet zo verkeerd. Het pad is mooi, het loopt langs velden met verbrande planten. Het lijken wel tuinbonen die afgefikt zijn maar het zal wel door de vorst komen. Het ene na het andere veld trekt aan mij voorbij. Dat moet een flinke schadepost zijn! We komen geen dorpjes tegen dus ook geen mogelijkheid voor een broodje of zo. Michelle ben ik na een kwartier al kwijt. Zij heeft een veel langzamer tempo dan mij. Er lopen nog een stuk of 4 wandelaars, we halen elkaar in of lopen elkaar achterop. Een ieder verpakt in zijn regenkleding. Zelfs in ee regen is de route prachtig; mooie grote bossen, grote boerderijen en velden met allerlei groenten. Het is geen weer om foto's te maken maar eentje van een waterval lukt nog net. Overal hoor ik beekjes stromen maar ik zie ze nergens. De heuvels neem ik met gemak, de ondergrond is vooral zacht, soms zelfs spekglad. Na een stuk akkerland zijn de tekens wat verwarrend. Ik wacht op een stel dat niet ver achter mij loopt. Samen lopen we op en kletsen wat. Bij het kerkhif van Lectoure neem ik ff pauze. Het is het eerste bankje waar je kan zitten nu het droog is. Maar eigenlijk is het te koud. Mijn kleren zijn nat of in ieder geval vochtig. Dus maar weer door. Het komt me allemaal bekend voor. De kerk met daarnaast de VVV. Het presbyteraans klooster ligt recht tegenover de VVV. Das mooi. Ik mag er meteen mijn rugzak stallen en wat droogs aantrekken. Daarna ben ik om 15.00 uur weer welkom. Ik vind het prima. Eerst maar eens de kerk uit de 10e en 11e eeuw. Hij is prachtig. Vooral het glas in lood. Daarna op zoek naar een barretje voor een middagmaaltje maar niets ziet er aanlokkelijk uit. Ik ga een supermarktje binnen maar kom niet verder dan wat franse kaas. Dan koop ik er wel een stokbroodje bij. Voor ik het weet ben ik aan het eind van de steawt die dwars door het stadje loopt. Het eind bij een kasteelachtig gebouw met mooie kunst ervoor. Het blijkt in vorige eeuwen een hospitaal geweest te zijn.op het binnenplein staat allerlei kunst en in en op de galerij die in een carre-vorm loopt staat vanalles en nog wat wat valt onder antiek en brocante. De liefhebber kan zich hier helemaal uitleven maar alleen als je een gevulde portemonnee hebt. Mijn rugzak is helaas al vol. Maar mooi om te onthouden. Nu wordt get echt tijd voor wat te happen. En wie zit daar een broodje weg te werken? Michelle. Ik ren nog even snel naar een bakker en samen eten we de lunch in het zonnetje. De lucht klaart helemaal op. We hebben zin in koffie en gaan opzoek naar een rokersvriendelijk terrasje in de zon. Helaas zitten alle terrasjes aan de schaduwkant in de straat. De enige aan de zonzijde is gesloten. Een veetje achteraf zien we een groot restaurant met een grote binnenplaats. Het oogt wat sjiek maar dat maakt ons niet uit: we willen koffie. Het is een orachtig terras, midden in de zon en uit de wind. We moeten ons bijna uitkleden want met al die lagen kleding aan is het op dit plekje veel te warm. We maken foto's van elkaar en zullen die uitwisselen als we in de gite kunnen. We zitten er bijna 1 uur en vallen bijna in slaap, maar nog is het te vroeg om naar de gite te gaan . We bezoeken de kerk nog eens en zowaar lukt het de beste foto's tot nu toe van glas in lood te maken. Nog een sigaretje en we kunnen hetbkloster in. Er zijn 2 hospitaliseros: Monique en Michel. Zij wijzen ons de weg naar onze 4 persoonskamer waar we via een prachtige trap komen. Douchje en wasje en dan heerlijk op ved, onder de deken. We wisselen foto's uit via mssenger maar ze komen bij geen van ons terecht. Raar. Intussen krijgen we er een kamergenote bij. De naam is mij ff ontschoten. 32 jaar, 9 jaar engels gehad op school maar geen woord kunnen spreken. Er komen nog meer wandelaars. Ze willen allemaal douchen, vlakbij onze slaapkamer. Dat geeft veel kabaal.
Op het laatste moment krijg ik nog een buurman in de slaapzaal. Hij zet zijn rugzak bij mijn hoofdkussen neer en hangt daar zijn zweetsokken te drogen. Gelukkig komt hij erachter dat de hele kamer een tenenkaasimperium lijkt en hij besluit de sokken toch maar te wassen.
Om 19.00 uur wordt de huisklok geluid, simpel met een klok/bel die in het trappenhuis hangt en met een koord wordt bediend. De fransen laten op zich wachten