7 mei 2017

7 mei 2017. Van Le Haget naar Lanne Soubiran. We hebben gister met gastvrouw Stefanie afgesproken dat we het vandaag kalm aan doen. Het is immers zondag. De fransman is vanmorgen al vroeg op pad gegaan. Ik heb hem amper gehoord. Ik kan de vaart er vanmorgen maar niet in krijgen. Misschien had ik al die drankjes gister niet uit moeten proberen. We zitten heerlijk in de zon en schuiven onze stoelen telkens een stukje mee terwijl we de broodnodige diepergaande gesprekken hebben. Want dat is wel een gemis als je de taal niet eigen bent. Elmira is om 9.30 uur vertrek klaar. Ik volg om 10.00 uur. Even tante aan de lijn en de zon tegemoet. Het is heerlijk wandelweer, meteen maar in tshirt. Nog even het oude hospitaalkerkje in en op naar Nogaro, begeleidt door het geluid van jankende motoren vanaf het circuit. De wandeling door het bos is prachtig. Hier en daar nog flinke modderkolken waardoor ikzelf paadjes moet maken of zoeken naar een tak om me aan vast te houden. Als ik het bos uitkom zijn er weer de wijnvelden. Ik ben daar wel klaar mee maar ja ik kan ze ook niet aan de kant schuiven. En dan zie ik ineens de man van Le Haget in zijn wijngaard. Hij is bezig om de wijnranken op te knopen. Dat hebben ze er ook nog bij. Vandaar dat het gisteravond op een wijnproeverij leek. Ik begrijp het ineens.
Hagedisjes schieten voor mijn voeten weg op zoek naar een ander zonnig plekje.
Op weg naar Nogaro. De jankende motoren worden steeds duidelijker hoorbaar maar ik kan het circuit nog steeds niet zien. Het is doodstil overal. Hier en daar is een wijnboer met een giga grote of stokoude auto naar zijn wijngaard gereden om het werk van afgelopen week te bekijken. Een pad komt uit bij een redelijk moderne maar giga grote villa. De tuin is voorzien van veel beelden die met wijn, wijnplukkers en materiaal voor wijn te maken hebben. Hier moet een wijnboer wonen.
Als pelgrim en zeker als vrouw heb je op een dergelijke zondagmorgen een groot probleem als je naar de wc moet. Er zijn namelijk geen gelegenheden en als ze er al zijn dan zijn ze op zondagmorgen allemaal gesloten. Eigenlijk is heel Frankrijk een groot toilet. Bij een dergelijke onderneming ben ik mijn groene handdoekje verloren. Mijn vaste maatje, tutteldoek, zakdoek en 1000 en 1 dingendoekje. Zomaar kwijt. Ik kan het hele stuk teruglopen maar geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt. Ik moet op zoek naar een nieuw maatje waar ik tijdens het lopen mijn hand in kan rollen of het zweet van mijn hoofd kan vegen. Ik die nooit wat kwijt ben........ ik moet er nog even aan wennen.
Plots zie ik het circuit van Nogaro liggen. Het is eigenlijk heel erg groot en voor zover ik het kan zien is er ook veel publiek. Het ligt nog wel een eind buiten de stad maar ik zou hier niet kunnen wonen met dat lawaai.
In Nogaro zie ik voor het eerst weer een stierenvechtarena. Vol afschuw loop ik tegen een poster aan die de komende gevechten aankondigd. Een foto met een "knappe" toreador in zijn carnavals pakkie, een stier met pijlen in zijn nek. Ik begrijp deze folklore niet.
Even verder zie ik Elmira en we zoeken een terrasje voor wat drinken. Nogaro is echt een motorstad. Hele clubs strijken neer om een lunch te gaan gebruiken.
Wij willen iets kleins eten en moeten van de ober op een daarvoor bestemd deel van het terras gaan zitten. Dat willen wij niet en dan blijkt dat het helemaal geen probleem is. Rare fransen. Binnen in het cafe hangt een enorm tv-scherm die blijkbaar de races van het circuit laat zien. Mensen staan er met open mond naar te kijken.
Wanneer we lang genoeg gelunchd hebben pakken we de boel weer op voor de laatste km. . We moeten eerst over en industrieterrein dat overgaat in een paadje langs de drukke weg. Gelukkig mogen we afbuigen en komen op een stil en groen weggetje op de splitsing zien we een kerkje met een toren die op een ananas lijkt. Daar moeten we vast zijn. Maar nee hoor we lopen nog ruim een uur door lommerrijke bossen om uiteindelijk tot de ontdekking te komen dat we een giga omweg hebben gelopen om uiteindelijk op het zelfde punt uit te komen. We smachten naar koffie maar dat zal er voorlopig wel niet inzitten. We komen een vakwerkhuis tegen en warempel het is Labarbe in Lanne Soubirou. En het is me mooi! Een oude boerderij, prachtig verbouwd en de schuren staan in carre-vorm. Twee daarvan zijn verbouwd tot gite. Het uitzicht is prachtig. Zie je wel: hoe meer moeite je moet doen, des te mooier is het einddoel. De gites hebben een soort cottage-stijl het is allemaal wat petiterig maar alles is er en alles werkt. Het is wel koud in het huisje. Fransen verwarmen bijna alles met elektrische kacheltjes. Het franse koppel heeft hier ook geboekt. We slapen samen op de zolder van het huisje. Snel douche en wasje en heerlijk in de zon. En weer verbrand ik. Dat gaat zo razend snel. We eten in het hoofdhuis van het complex waar de eigenaren ook wonen. De man kookt de vrouw vertelt dat haar man de gites is begonnen maar dat het langzamerhand zo druk werd dat zij veel bij moest springen. Het eten is heerlijk en ondertussen volgen we de bekendmaking van de presidentsverkiezingen die verloopt zoals we de afgelopen weken vaak hebben gehoord. Le Pen doet haar woordje en we staan in een boogje om de tv de opkomst van Macron af te wachten. Ondertussen gaan gossipbladen van hand tot hand want Macron doet het met zijn vroegere schooljuf. O, o wat een ding. Na het eten wil ik wel naar bed. En dat doe ik ook maar. De overloop kraakt enorm en de vrouw van het franse koppel praat in haar slaap. We zullen zien.