8 mei 2017

Maandag 8 mei 2017. Ik heb geloof ik wel goed geslapen. Het franse koppel is al vroeg op en zitten aan het ontbijt als ik met een bakkie terugtrek in de tuin. Het gras is flink nat maar het belooft een mooie dag te worden. Het is al een soort van warm. Ik ga eerder weg dan Elmira en loop lekker alleen. Al snel kom ik bij de kerk met een soort van ananas op de toren. Daar aan vast zit een gite van de presbyteriaanse kerk. Daar staan ook wandelaars op het punt om te vertrekken. Ik herken dit punt. Drie jaar geleden was het hier bloedheet en konden we gelukkig water halen op het kerkhof.
Daarna door een heerlijk bos dat uitkomt op wijnvelden waar druk gewerkt wordt. Ook wordt er flink met chemicalien gesproeid. Een vrouw staat er foto's van te maken, denk ik maar als ik goed kijk zie ik BERGEN. De Pyreneen, dat brengt een glimlach op mijn gezicht. Het staat overal beschreven dat wanneer pelgrims de Pyreneen zien, het iets met hen doet. En dat is ook zo. Het is prachtig en zo machtig, ik voel me zo nietig. Na elke bocht zie ik de bergen in de zon. Er ligt vooral veel sneeuw. Zo mooi! Een fransman haalt mij in en benadrukt nog eens dat het de Pyreneen zijn: magnifque!.
Ik kom langs de afslag van de gite van 3 jaar geleden, la grange a Dubarry. De schoorsteen rookt er lustig op los. Ik kon het me niet meer herinneren maar het is nog een flinke tippel omhoog en omlaag naar Lelin-Lapujolle. Een man laat in alle rust zijn hond uit. De kerk is open. Het is een mooi kerkje, een houten plafond, dat zie ik steeds meer. Iets verderop staat het schooltje. Daar is nu een barretje. Ik strijk er neer. 3 jonge jongens heten me welkom. Je kan er koffie en brood krijgen. Hier wacht ik op Elmira. Het is prachtig weer. Warm om te lopen maar heerlijk om ff uit te puffen. Een van de jongens is 14 dagen geleden met het barretje begonnen. Hij zat vroeger op deze school. 2 vrienden uit Lourdes zijn op bezoek. De rest van de school is verbouwd tot 2 appartementen en een kantoor. Weg school uit een mooi klein dorpje. Hetzelfde probleem als in de buurtdorpen van Wijhe. Hier maken ze er op een leuke manier gebruik van. De kinderen gaan met de bus naar school.
Elmira komt aangewandeld. Fris en fruitig als een echte francaise met zonnehoed. Dat heeft allure.
De bar heeft geen toilet. Daarvoor moet je naar de openbare toiletten in het gemeentehuis dat gewoon altijd open is. Ook op deze feestdag als ze een soort van bevrijdingsdag vieren. Bij de kerk hebben zich een grote groep mensen verzameld. Ze zoenen alles en iedereen. 1 man draagt een vaandel. Ik kan niet zien wat voor. Achter in de auto's staan bloemen met linten in de blauw, wit en rode kleuren. Het is een bijeenkomst van oudgediende, voor zover die nog leven en afgevaardigden van diverse verenigingen en zo. Zij zullen vandaag samen een borreldrinken op de vrijheid. De flessen staan al klaar in een zaaltje in het gemeentehuis.
Elmira blijft nog zitten maar ik stap op. De route loopt binnendoor, veel in de brandende zon, lopen van boom naar boom om even in de schaduw te kunnen staan. En dan weer iets bekends: de spoorlijn die ik 6 km ga volgen. Ongeveer halverwege is een zitje gemaakt waar aandacht gevraagd wordt voor de schoonheid van de natuur en om die schoonheid in ieder geval te respecteren. Wanneer ik aankom, vertrekt juist een groep van 3 fransen. Zij wijzen mij op de mogelijkheid om iets in het "Gouden boek" te schrijven en zelf een stempel te zetten. Ik kan niets bedenken om in het boek te zetten. Ben wat dat betreft een beetje leeg. Een stempel zetten lukt wel. Terwijl ik drukdoende ben komt een oudere vrouw met hond aanlopen. Ze checkt de prullenbak en constateert dat die nog wel even meekan en is meteen ook weer vertrokken. Zomaar weg uit het niets. ik gegrijp er niets van.
Voor mij ligt het oude spoor dat al jaren niet meer in gebruik is. In de verte zie ik de hoed van Elmira aankomen. Ik wacht nog even op haar. Maar dan ga ik toch weer alleen verder. Ik vind dat fijner. Op naar Barcelone du Gers. Het is nog een flink stuk maar vlak voor het dorpje wordt ik onthaalt door een giga kikkerkoor in een sloot. Het moeten er 10-tallen zijn maar ik kan er naar 1 ontdekken en die is groen. Aan het begin van het dorpje is een gerestaureerde wasplaats en een picknicktafel. Ik maak er dankbaar gebruik van. Het lijkt wel of het sneeuwt. Een dikke deken van boompluis heeft de grasmat in een witte deken veranderd.
Een vader met 2 hele kleine jochies komt in een bestelautootje aanracen. Zij gaan vissen in de kikkersloot. Mooi om te zien.
Elmira sluit ook weer aan en samen lopen we door het stadje. En het is me er doods bijna bij het enge af. Het heeft ook niets moois of opvallends. Het zou zo in een cowboy film kunnen. Een leeg plein waar een krantepagina door de wind wordt meegenomen. Zelfs de kerk is dicht. volgens het boekje sluiten Barcelone du Gers naadloos aan op Aire sur l'Adour. Dat is ook wel zo maar zo'n saaie aansluiting heb ik niet eerder gezien. We worden nog een