12 mei 2017

12 mei 2017. Ik heb heerlijk geslapen. De beide dames ook. Wat heerlijk is dat om gewoon eens een nacht te kunnen SLAPEN aan 1 stuk door. om 7.00 uur breekt de drukte beneden ook door. De dochter des huizes assisteert bij het ontbijt. Haar vader komt volgens mij ook net uit bed en heeft nog geen koe gezien. Achter het woonhuis met gite ligt hun boerderij en op de reclame affiches wordt ook melding gemaakt dat ze al het eten van hun eigen boerderij betrekken. Er staan dan ook veel verschillende soorten jam op tafel met hele vruchten erin. Er staat ook een pot met iets wat op dunne pindakaas lijkt. Ook dit is zelfgemaakt door telkens melk met suiker opnieuw te koken. Het smaakt mierzoet en er zitten wat zwarte stukjes in. Alsof de suiker is gecarameliseerd en er melk bij geroerd is of zo. Het grote gezelschap is er lyrisch over en eet het met lepels vol uit de pot. Ik moet er even niet aan denken en verkies mijn koffie in de rust buiten op te drinken. Patricia verschijnt uit het niets met lekkende haren en schreeuwt en commandeert naar haar dochter die iets moet hebben voor school. Even later rent de dochter naar de schoolbus. Ik hoop dat ze nog op tijd is. Ik ga als eerste op pad. Ik twijfel hevig of ik de goede kant wel opga maar daar zijn leblancetlerouge alweer. Het loopt heerlijk in de ochtend frisheid. De klok van de abdij slaat juist 8.00 uur. De vorige keer kon ik de toren zien maar ik kan hem nu niet ontdekken.
In een bocht in de weg staat een landrover. Het portier van de bestuurderszijde staat wagenwijd open. Er is niemand in de omgeving te bekennen. Vreemd. Even later crosst hij mij voorbij.
Het eerste plaatsje is Uzan. De kerk staat een beetje buiten het dorp maar is prachtig. Het zonlicht valt zo mooi door een rood en geel glas in loodraam dat het lijkt of er extra lampen branden. Het lukt niet om het op de foto te krijgen. Om half 9 begint de zon te branden. Hier en daar stapt een boer op een fiets om naar zijn boerderij te fietsen of om zijn land te inspecteren. Ik heb voortdurend een prachtig gezicht op de bergen de sneeuw glinstert in de zon. Om kwart over 9 zie ik een bankje onder een boom in de zon en geniet even van al dat moois.
Het valt me op dat het net lijkt of dit stuk Frankrijk wat netter oogt. De huizen en tuinen zien er opgeruimder uit of zo, verzorgder.
De volgende plaats is Pomp. Wanneer ik uit een bosrijk paadje kom stuit ik op een sprookjesachtig huisje. Vlakbij staat een bankje. Ik stuur een email naar de gite in Arthez-de-Bearn. Nooit meer wat van teruggehoord. Iets verderop wordt reclame gemaakt voor een epicerie met van alles en nog wat. En Patricia van de gite in Lareulle zei nog dat er onderweg geen mogelijkheden waren tot eten of drinken. De epicerie ligt 500 meter van de route en is gevestigd in een mooi verbouwde schuur van een boerderij. De eigenaresse komt net naar buiten als ik aan kom lopen. Ik zie dat een flinke steen de ruit van de winkel geeft geraakt. In de schuur is van alles te koop: vlees(waren), heel veel kaas, patees, fruit en je kan er ook koffie en zo krijgen. Ik wil wel een sandwich fromage en kan kiezen uit tig soorten kaas. Wat een heerlijkheid. Ik wacht op het terrasje de vrouw brengt me een half stokbrood een een heel erg dikke plak kaas. Heerlijk en ik eet het hele stuk op. Dat wordt vast dorst krijgen vanmiddag. En daar komt een deel van de groep uit de gite aanlopen. 1 man reageert nogal verbolgen: Patricia had toch gezegd dat er onderweg niets te krijgen was? Een andere man informeert naar de schade aan de winkelruit. De vrouw vertelt dat het een actie uit jaloezie was van andere gite eigenaren die door de epicerie geen lunchpaketten meer verkochten. Ik weet niet wat ik hoor en heb met de oude vrouw te doen. Is dit ook de camino? Een van de eilandbewoners beaamt het en zegt dat hij meerdere mensen had gesproken en dat er werkelijk een soort oorlog gaande is om de meeste inkomsten. Vreselijk toch?
Ik stap maar weer eens op. Op naar Castillon. Het dorpje in de hoogte met kerk en verder eigenlijk niks. Maar wel een mooie kerk. En ik hou maar steeds het uitzicht op de bergen. Het lukt me maar niet om contact te krijgen met La Maison des Pellerins voor een slaapplek. Ik gok er maar op.
Het wordt steeds warmer om te lopen. Ook kom ik de moeder met dochter en zus weer tegen. Zij lopen vandaag hun laatste etappe. Vanavond worden ze opgehaald. Het blijft een raar stel.
Vlak voor Arthez-de-Bearn staat een kapel. Deze is al heel erg oud maar erg mooi gerestaureerd. Het kerkhof is nog volop in gebruik. Het wordt Caubin genoemd maar het ligt bijna in Arthez-de-Bearn. Het Mariabeeld aan de overkant van de weg is wat meer beschermt met een hek en allerlei pelgrimsprullaria liggen er ook niet meer. Maar de kapel blijft prachtig. En dan nog het laatste stuk door het langerekte stadje Arthez-de-Bearn. Op een vreemdsoortig kruispunt sta ik even te zoeken naar wat orientatie punten als ik in de arm genomen wordt door een oudere vrouw. Ze zet me aan de overkant van de weg en ongevraagd legt ze me uit hoe ik bij het pelgrimshuis moet komen. ik heb voortdurend de bergen aan mijn linkerhand. Af en toe even onzichtbaar omdat er huizen staan. Ook de kerk belemmerd het uitzicht.
Dan de kerk maar in. En daar liggen me mooie tegels, echt prachtig. Als ik de kerk weer uitkom zie ik een klein parkje met bankjes en een heel.mooi panorama van de bergen. Dit is genieten ten top. De gite ligt een stukje verder. Er lijkt niemand te zijn. Er is niets veranderd. De schoenen moeten nog steeds in hetzelfde rek en er is nog steeds plaats voor ezels in de prachtige tuin. Dan blijkt er wel een man te zijn. Hij vertelt dat hij al 4 dagen in de gite is omdat hij ziek is. Hij zegt al 6 kilo te zijn afgevallen. Of het is een echte man die ziek is of hij is echt heel ziek. Hij kreunt en steunt aan een stuk door terwijl hij met zijn voeten in een bak met water zit. Ik denk dat het allemaal wel meevalt want even later zit hij zijn teennagels te knippen. Ik probeer het mobiele nummer dat op het prikbord hangt maar eens te bellen. Natuurlijk kan ik blijven slapen en ik mag alvast gaan douchen en een bed uitkiezen. Hup douche wasje en klaar. De 2 franse dames uit de gite van gisteren zijn ook gearriveerd. Zij willen vanavond een pizza gaan eten. Ik wil gewoon een salade of zo. Ik maak een rondje door het dorp. Even langs de pharmacie en op het vreemde kruispunt staat een colonne poltiemensen met honden.
Geen flauw idee wat er aan de hand is maar het wordt koud en regen dreigt. Maar snel naar de kleine supermarkt. Wat sla tomaten en nog wat smaakmakers, schapenkaas en ik kom de avond wel door. Ik maak de salade meteen maar klaar en wat te veel is laat ik achter voor de volgende slapers. Ik lummel wat in de gite. Het wordt drukker en ik heb 2 medeslapers op mijn kamer. De beheerster is ook gekomen. Ze kijkt me wat vreemd aan maar als ze mijn stempel zet vraagt ze of ik hier eerder ben geweest. Als ik dat beaam, zegt ze dat ze al zo'n idee had. Ze herkent me. Ik haar niet. Toen was er een jonge vrouw, erg mager. Dit is een vrouw van mijn leeftijd en behoorlijk maatjemeer. Maakt niet uit. Om 19.00 uur gaat 1van de franse dames hun pizza's halen en kunnen we eten. De zieke man haalt ook een prakkie uit de koelkast en begint te vertellen dat hij 40 km per dag liep tot hij ziek werd. Ik kan hem niet helemaal volgen vanwege zijn accent maar hij loopt vaak en veel. De franse dames leggen hem uit dat 40 km op een dag veel te veel is maar de man wil er niets van weten en begint op te sommen wat hij allemaal al gelopen heeft. De dames zijn het verhaal al snel een beetje zat: mannen maken overal een wedstrijd van. Ze praten ook alleen maar over hoeveel kilometer ze lopen en dat moet altijd meer zijn dan 30. Ook de franse dames houden hier niet van.
Nog een sigaretje en ik ga naar bed. Tegen 22.00 uur komen mijn kamergenoten binnen. De vrouw wil meteen weten hoelaat ik opsta. Maar ook haar versta ik niet. Pas wanneer ze aangeeft dat ze meestal pas tegen 9.00 uur opstaan, begrijp ik haar verhaal. Al snel vallen we in slaap.