17 mei 2017

Woensdag 17 mei 2017. Van Ostabat-Asme naar Saint-Jean-Pied-de-Port. Moeders is jarig. Alsof er een wekker is afgegaan staat iedereen om half 7 op. Als eerste ben ik buiten en wat een prachtige zonsopgang. De mist hangt in de grote en kleine valleien. Hoe zet je zo iets mooi op de foto? Terwijl ik er druk mee bezig ben komen ook anderen naar buiten en iedereen is even verrast. Op naar het ontbijt. De oude baas groet iedereen, de dochter handelt de financien en de stempels af. We krijgen er een nieuw hoesje met logo bij. Le merchandise du camino. Als ik mijn rugzak ophaal zegt de belg van het stopcontact van gisteravond op een heel zeikerige toon " bon camino". Ik groet netjes terug. Ieder zijn camino. De oude baas gaat met iedereen op de camino. Het lijkt allemaal niet meer zo plichtmatig als 3 jaar geleden. Een duitser wil wel foto's van mij en de oude baas maken. Terwijl hij er wat lang over doet, zingt de ouwe baas het camino lied. Het zit fewoon in het bloed dat kan jiet anders. Zijn vader was deze gite al gestart dus hij is er mee opgegroeid. En hoe oud zal die nu zijn? Ik denk al wel over de 80. Hij roept nog dat iedereen hem kan vinden op youtube: the singing bask.
Ik zwaai nog een paar keer naar hem en hij zegt: tot de 3e keer! Tegen mijn achteropvolgers zegt hij dat ze mij maar moeten volgen want ik zou de weg wel weten. Ik ben daar niet meer zo zeker van. Het eerste stuk ken ik nog, het smalle paadje met de afslag naar een dorpje. Het stuk met de rozenstruik. Daarna ben ik het even kwijt. Veel bos, veel groen. De gulle duitser van gisteravond en zijn maatje dwarrelen voortdurend om mij heen. Dan voor me en dan weer achter me. Heuvel op en heuvel af. Langs een boom waar hars wordt getapt, ik had het nog nooit gezien. Even verderop de boerderij waar je midden over het erf loopt en een kijkje kan nemen in een stal met melkschapen. De meeste boeren zijn nog aan het melken of net klaar en spuiten met een hoge drukspuit de melkkamer schoon.
Een prachtig baskisch huis staat op een muur. In de muur zitten kleine uitsparingen waarin heel creatief sfeermomentjes in zijn gemaakt. Ik verheug me op een bakkie koffie in het eerste kleine dorpje bij de kerk. Vlak voor het dorpje is een soort partytent opgezet met engelse uitnodigingen maar het ziet er doods uit. Ik wacht liever tot het dorpje. Maar ook nu weer helaas: het is er niet meer. Het dorpje (naam staat ook nu weer in het routeboek bij tante post) lijkt een grote bouwput. Niets is er te krijgen behalve aan de fabriek waar ze de melk verwerken. Daar zit geen koffie bij. Dan maar weer verder. Het natuurgebied in. Ik kan me niet herinneren dat de heuvels zo steil waren. Ik loop er nu heel anders bij dan 3 jaar geleden. Toen kon de weg niet lang genoeg duren want het was mijn laatste loopdag. Nu is het niet mijn laatste loopdag en dat loopt toch heel anders. Het is broeierig warm, ik zweet zoveel dat ik er niet tegenop kan drinken. En dat loopt niet lekker. De natuur blijft mooi, de kleine witte dorpjes ook maar het is anders. Na het hoogste punt in het natuurgebied begint natuurlijk het dalen en mijn linkerknie protesteert hevig. Donkere wolken komen vanaf de berg mijn kant op en een flinke wind steekt op. Overal stof, zand en stro. Ik word compleet gezandstraald. En net zo snel als de wind komt, gaat ie ook weer liggen. Nog langs een mooi kasteel, over een mooi watertje met brug, een paar slingers in de weg en ik ben in de buitenwijk van Saint-Jean-pied-de-Port-Vieille. De kerk staat in zijn geheel in de steigers, de toren wordt vernieuwd. Een bezoek is niet mogelijk. Ik zak neer op het eerste terras dat ik zie. Lekker koffie met een sandwich. Het is 12.00 uur maar het uurwerk in de toren is stilgezet. De bouwlui gaan schaft houden. De cementmolen blijft gewoon doordraaien. Het kan wat lijden denk ik. Het terras is aan een drukke driesprong en is prachtig te observeren wat en hoe er allemaal langs komt; een stel in een camper stuit op de verkeersborden op de driesprong en besluit die uitgebreid te gaan bestuderen. Een jongeman achter hen kent de borden blijkbaar al uit zijn hoofd want hij begint meteen te toeteren, inclusief dikke middelvinger en wrs veel gescheld maar dat kan ik niet horen. Zijn geduld is op en hij scheurt langs de camper met piepende banden. Wat een ongeduld...... Het is erg druk in het restaurant, alles wat eten kan en pauze heeft schuift daar aan. Ik denkbwel meer dan 100 man. Ik zie er geen vrouwen tussen. En ondertussen blijft de betonmolen rondjes draaien. De duitsers wandelen langs maar verkiezen een terras iets verderop. Het id hun laatste wandeldag. Ook Maite komt langsgeschuifeld. Ook zij gaat verderop zitten. Ze mompelt iets over "te duur" en wil weten wat ik voor de lunch betaal. Ik weet het niet, ik heb nog geen rekening gehad. Tegen 13.00 uur stap ik maar weer eens op. Ik kan geen routeteken meer vinden. Een vrouw op straat weet het niet en verwijst me naar de bakker. Ik moet gewoon de weg blijven volgen. Maar nergens de tekens. Ik moet door de berm van de doorgaande weg. Dit kan toch niet goed zijn? Het routeboekje geeft een andere lijn aan. Die komt uiteindelijk wel uit bij waar ik de afslag moet hebben maar toch. Nog maar eens vragen: nee ik ga goed, na de rotonde moet ik links. Ik blijf het raar vinden. Er hebben ook nog niet veel mensen door de berm gelopen. Maar ik loop maar door. Et voila daar is de afslag naar Madeleine. Ben ik toch verkeerd gelopen en tot 3x toe verkeerd gewezen. Maar nu ben ik weer op de bekende weg. Het kapelletje van Madeleine aan de snelstromende beek; het blijft prachtig.
Daarna is het nog een flinke klim naar SJPdP. Drijfnat kom ik boven maar dasr is dan toch de poort. Ik vraag een man of hij wat foto's wil maken en dat doet hij graag. Daarna op weg naar het pelgrimsburo. Er staan wat mensen te wachten tot 2 uur. Klokslag gaat hij open en omdat ik het eerst bij de deur ben ga ik ook het eerst naar binnen. Gemopper in de groep met mensen die trager zijn dan ik. Ik kan het ook niet helpen. Wanneer ik aan de bali sta ontdek ik dat dit niet het pelgrimsburo is maar de gemeentelijke gite waar je voor 10 euro kan slapen. Ik krijg nog wel een stempel en wil eigenlijk zsm weer naar buiten. Maar ja zoals dransen altijd doen: de hele deur is gebarricadeerd en niemand gast aan de kant want dan koeten er mensen achteruit en dat kennen fransen niet. Gelukkig staan er ook engelsen en amerikanen in de rij. Opbweg naar het pelgrimsburo. Ook daar ben ik de eerste die binnen is, ditmaal zonder gemopper. Ik krijg een stapel met informatie vertaald naar het Nederlands. De man legt mij de 2 mogelijkheden uit om in Ronxevalle/Ronceveaux te komen. De ene route is erg zwaar en he miet een erg goede conditie hebben. De tweede route is lager gelegen en vergt fysiek veel minder. Hij lijkt sowieso voorstanser te zijn van de lagere route want als ik vrasg of de kagere route niet gevaarlijk is vanwege het vrachtverkeer veegt hij dat resoluut van tafel. Er is geen sprake van gevaar. Dat geldt wel voor de hoge Napoleonroute. Reserveren voor Roncevalle is niet nodig, daar zijn bedden genoeg. Ik krijg voor 2 euro een nieuw credential. Een 2e of 3e heb ik niet nodig want het is onzin dat je de laatste 100 km elke dag 2 stempels moet halen.
Een beetje gedesillusioneerd sta ik weer buiten voordat ik het weet. Geen Napoleonroute voor mij? Geen reservering nodig? Geen dubbele stempels de laatste 100 km?. Mijn gevoel zegt meteen dat ik de hoge Napoleonroute niet moet faan lopen. Imhoog zou nog wel willen maar naar beneden is voor mijn knie niet te doen. Een gewone trap gaat al moeizaam. Dusss ..... ik laat het ff en loop eerst de kerk binnen. Bij het Mariabeeld stast een man huilend zijn verhaal te doen. Hij is ook zojuist aangekomen. Ik weet niet waar hij het over geeft maar zijn verdriet is intens. Het maakt hem niet uit dat zijn verdriet de toeristen afschrikt. Deze man is kapot van verdriet en laat zich helemaal gaan. Ik loop op hem af en biedt hem mijn schouder. Hij vertelt dat hij zijn zoon is verloren bij een ongeluk. Samen huilen we onze tranen. Hij bedankt mij en gaat weer zijn weg. Ik weet niet waar ik deze man heb gezien maar dit is niet de eerste keer. Ik heb hem ook niet meer teruggezien. Langzaam naderen de toeristen weer het Mariabeeld en de zee van licht. Alsof er niets is gebeurd.
Ik zoek de gite op en die is makkelijk te vinden. Naast een chocoladewinkel is een deur. Daarachter een lange gang die eindigt in een soort kantoortje waarin een prachtige trap leidt naar een trappenhuis dat je eerder in een Parijs gebouw zou verwachten. Ik zie dat mijn rugzak al is gebracht en ook mijn pakket is er bij. Een berichtje van Simone dat het 10 euro kost maar dat de man van Claudinebagage het gratis mee wilde nemen. Om kwart over 4 is de gite eigenaar aanwezig dus loop ik een rondje door het dorp tussen toeristen en wandelaars. Op een terras bestel ik een koffie. 2 euro voor een papieren bekertje met machine koffie. Ook dat is de camino. Op tijd ben ik in de gite. De eigenaar, Eric, is net zo joviaal als dat hij in de mails overkomt. Hij is de gite een jaar geleden overgenomen en toen begon het gelukkigste moment van zijn leven, zoals hij zegt. Hij adviseert om alles wat ik tot nu toe heb meegemaakt op de camino want de camino in Spanje is totaal anders.
Hij begeleidt mij helemaal naar achter door een joekel van een eetzaal naar buiten. Via een brandtrap maar boven waar een 6 tal boxen zijn gemaakt. Een aantal met 1 stapelbed en een paar met 2 stapelbedden. De ruimte is onwijs klein. Geen stoel niks waar je iets op kan leggen. de douches en wc's daarentegen zijn oke. Eric zegt zijn best te doen om zijn gasten kwijt te kunnen maar als hij het bed nodig heeft zal er iemand boven mij komen slapen. Ik hoop het niet. Hij kan nog niet aangeven of er gekookt gaat worden vanavond. Wasje douchje. En het begint te regenen. Gelukkig wordt er gekookt. Er wordt voor veel meer mensen gedekt dan dat er om half9 aan tafel komen. Maite is ook gearriveerd. Zij ligt in de box naast mij en heeft een enorm krakend bed. Zij zegt dat Eric het alleen maar voor het geld doet en hele mooie praatjes heeft. Ze was liever buiten de deur gaan eten. Vlak voor half 9 komt ze hijgend binnen want ze is naar de pelgrimsmis geweest en die heeft ze mooi gevonden. Ik wist niet van een pelgrimsmis. Jammer. Dan morgen maar. Uiteindelijk zitten we met 6 man aan tafel. Het eten is echt minimaal: koude couscous met wat rozijnen, daarna rijst met rundvlees dat zo gaar is dat het van de vork valt in een jus met reepjes paprika en als toetje vruchtencocktail uit een blik. Na het eten doet Eric een mededeling dat de Napoleonroute morgen op last van de overheid gesloten is. Er wordt sneeuw verwacht en het is te gevaarlijk. Uitgebreid wordt er stil gestaan bij de gevaren van het verkeer op de lagere route. Als de Napoleonroute gesloten is, heb ik geen keus en dat maakt het allemaal wat makkelijker. Morgen blijf ik een dagje. Na het eten lekker naar bed. Nog even op de straat kijken maar het is er doodstil. Eric komt ook even kijken en zegt dat het ongehoord is dat het zo stil is op straat, vooral nu de laatste trein aangekomen is. Het regent nog steeds......