20 mei 2017
Blijf op de hoogte en volg helma
20 Mei 2017 | Frankrijk, Roncevaux
En dan staan we ineens op een giga winkelplein. Werkelijk alles is er te koop. Maar markeringen staan niet in het zicht. Een behulpzame oudere dame helpt ons weer op weg. En dan zijn we ineens zomaar se grens over. De douanegebouwen staan er vervallen bij. Een politieburo heeft er zijn intrek in genomen. Een politie auto voor de deur. We moeten nu een kilometer of 10 langs een drukke autoweg. Er is geen loopruimte dus heel erg oppassen. Gelukkig is het zaterdag dus geen vrachtwagens en de rest van Spanje slaapt nog. We hebben dan ook weinig last van de auto's die over het algemeen goed uitwijken en langzaam rijden. Had de man van het pelgrimsburo toch gelijk! De Ierse vrouw heet Marie en lijkt zich zorgen te maken over haar dochter. Ze heeft geen telefoonbereik en lijkt steeds harder te gaan lopen. We migen een olifantenpad gaan volgen en dat is werkelijk prachtig. Ik vind dat deze route veel te weinig aandacht krijgt tov de Napoleonroute. Hij is werkelijk prachtig en ik ben blij dat ik hem gekozen heb. Mijn knie protesteert af en toe hevig, vooral bij het afdalen.Het klimmen daarentegen gaat erg goed qua knieen dan, het zal nooit mijn favoriete bezigheid worden. Marie zegt steeds vaker dat we er bijna zijn maar het laatste stuk is een enorme berg. Wel 2 uur stijgen we, soms via een verradelijk vals plat dan weer steil omhoog. Ik ben er eerlijk gezegd wel klaar mee. Ook omdat er voortdurend amerikaanse meiden rondom ons heen lopen te schreeuwen en voortdurend Buen Camino roepen. Ze hebben naar de verkeerde film gekeken en zoals altijd zijn amerikanen goed in overdrijven. Eindelijk bereiken we Col d'Ibaneta. Deze is 1040 meter hoog. Vanaf nu is het afdalen naar het klooster van Roncevalles/Ronceveaux. Dat ligt dan weer op 925 meter hoogte. Plots zie ik het dak van het klooster. Ik herken het van foto's. Voor de ingang zitten wandelaars op bankjes en hun was hangt te drogen. Marie heeft haar dochter al snel gevonden. Zij was om half 12 al in het klooster. Heeft de Napoleonroute zonder pauzes gelopen ondanks alle instructies en adviezen vooraf. Als we onder de poort doorlopen worden we ontvangen door geuniformeerde hospitaleros/hospitalera. Ik begin in het engels(dat spreek ik al de hele dag) en ven dan ook blij verrast om in het Nederlands antwoord te krijgen. Ik mag mijn rugzak parkeren en op de binnenplaats achteraansluiten om me in te schrijven. Er staat een rij van zo'n 25 meter en als ik aansluit komt de man uit Alphen aan de Rijn ook net binnen. Hij heeft ook de lage rout gelopen maar meer over de verharde weg vanwege zijn karretje. Ook hij sluit aan naar dan wat verder op. De rij krimpt langzaam. Hospitalerossen checken voortdurend of het goed gaatmet iedereen, we staan immers in de zon. Ik vraag me af wat er allemaal te registreren valt want ik sta al met al een uur in de rij. Ik hoef alleen mijn gegevens in te vullen, aan te geven wat ik wil eten (diner cq ontbijt en krijg daar een toegangspasje voor) en af te rekenen. Ik krijg een soort lotnummer waar mijn bednummer op staat. Na mij komen 2 groepen met Koreanen, ze spreken geen woord over de grens. Het vraagt veel geduld van de vrijwilligers. ik word netjes naar mijn bed gebracht. Een bovenbed onder in de kelder. Onder de gewelven van het klooster. Het is er een kakafonie van allerlei talen. Onder mij ligt een japans meisje zielig te wezen. Haar vriend komt met van alles aandragen naar madam wil niks. Hoe kom ik in hemelsnaam in dit bed? Er zijn geen treedjes om te klimmen. Dan maar een trapje opgescharreld bij de vrijwilliger die de was doet. Iedereen kan zijn was katen doen voor een gabbekrats en dat wordt keurig in een kratje schoon en droog weer klaargezet. De douches en wc's zijn in een noodvoorziening buiten. Na deze korte rondleiding zit ik daar bovenop mijn bed, niet te weten waar te beginnen, niemand rondom mij spreekt engels, alleen spaans, noors,japans en koreaans. Ik voel me hopeloos verloren maar dit zal dan wel het echte pelgrimeren zijn. Naar mate er meer kleding wordt uitgetrokken en tassen worden geopend, gaat het harder stinken. Ik probeer alles wat ik nodig heb bij elkaar in een tas te doen om te douchen. Maar ook kostbare spullen wil ik niet achterlaten. Voor ik het weet heb ik een tas vol dus op naar de douche. Een aantal koreaanse meiden hebben net gedouched en begrijpen blijkbaar het gebruik van een douchegordijn niet. Werkelijk alles staat blank en het is er spekglad. Ik probeer met de warertrekker de boel nog een beetje in het gareel te krijgen maar de koreaanse dames schijnen ook dat niet te begrijpen. Een engels sprekende mevr vraagt hoe ze haar kostbaarheden kan beschermen want dat kan onmogelijk mee onder de douche. Ik laat mijn douchegordijn maar half open zodat ik zicht op mijn tas hou. Snel inzepen en afspoelen en dat moet het dan naar zijn. mijn was laat ik voor wat het is, ik moet weg uit deze kelder dus loop ik het terrein rond. Het is een giga complex voor zover ik het begrijp en ook bij toeristen in trek. De kerk is prachtig. Om 18.00 uur is de mis met aansluitend de pelgrimszegen en als je wil kan je ook nog uitleg over de kerk en de beelden krijgen. Dat laatste doe ik voor de helft. Het Mariabeeld is het belangrijkste. Het is overgoten met zilver en erg belangrijk in de ruime omgeving van Ronceveaux.
Na de mis kom ik Marie en haar dochter tegen. Ze komen het van hun maaltijd af en zijn daar niet zo tevreden over. Er was voor hun een kippepoot waar amper vlees aanzat dus ik hou mijn hart vast. Ik loop een rondje en probeer wat te rusten op mijn bed maar de grote tl-balk en het gewelf wat voor mijn gevoel tegen mijn hoofd aanzit, de enorme stank en kakafonie aan geluiden van talen die ik niet ken maken dat ik al snel weer buiten ben. Daar is het inmiddels steenkoud geworden en er waait een harde wind. veel te vroeg ben ik in het restaurant. Maar ik ben niet de enige met trek en zeker niet de enige die het koud heeft. Om half 9 zouden we aan tafel kunnen. Ik had beter kunnen aangeven dat ik om 7 uur wilde eten dan had ik al lekker in bed kunnen liggen. Tom uit Maastricht meldt zich ook voor het eten. Hij heeft la tourette maar heeft het met medicatie goed onder controle. om tien over half 9 wordt er begonnen met het dekken van de tafel. Even later mogen we tegen inlevering van het pasje aan tafel. Er is soep, al behoorlijk afgekoeld, en pasta als vooraf. Het hoofdgerecht kunnen we kiezen: kippepoot of vis. Beiden worden geserveerd met een paar patatjes. Ook hier geen groente. Als toetje een yoghurtje in zo'n kinderverpakking. Naar believen mag je hier suiker in doen. Ik ben tevreden want geen kip. Snel terug naar de kelder en slapen. Ik bedenk me dat ik gewoon mijn kleren aanhou dat geeft morgenochtend minder gedoe. Wanneer ik bij mijn bed kom, is mijn trapje weg. Ik vind hem terug bij de koreanen in de volgende koepel van de kelder. Ttssss. Dus trap terug en in de slaapzak. Bijna iedereen ligt al op bed, naast mij koeten nog 3 bedden slaapklaar gemaakt worden met zaklantaarns etc. Een spaanse vrouw gooit mijn schoenen van de trap en wil deze meenemen. Ja ook leuk, hoe moet dat vannacht dan? Maar ja ik spreek geen spaans. Haar zoon bemoeit zich er ook tegenaan maar ik hou de trap gewoon voor mezelf. Ze hadden zelf ook iets kunnen regelen. De vrouw trekt een paar keer gekke bekken naar mij en vertekt het verhaal aan nog een vrouw en samen moeten ze heel erg lachen. De koreaanse man aan mijn voeteneind ligt enorm te snurken. Ik maak hem wakker. Ik ben bang dat hij jiet meer heeft kunnen slapen want ik heb hem de rest van de nacht alleen maar bezig gezien met zijn laptop, telefoon en tablet. Alles moest natuurlijk ook weer opgeladen worden en daarboor wurmde hij zich diverse keren tussen mijn bed en dat van hem om bij het stopkintakt te kunnen. Eigenlijk was hij daarvoor te dik. Arme spaanse man die onder de koreaan sliep, die heeft wrs ook geen oog dicht gedaan door de klimpartijen van de koreaan. Even voor 22.00 uur wordt er gemeld dat de tl-balk zo uitgaat. En klokslag 22.00 is het donker en stil, op snurkers na.
-
22 Mei 2017 - 23:31
Elisabeth:
Hola Helma, Wat een verhaal! Ik moet er niet aan denken om zo te moeten slapen. Ik vond het ook een grote fabriek hoor 2 jaar terug. Maar ik lag boven in de nieuwbouw in een soort van Chambrette 2x2 en ik had om een onderbed verzocht en gekregen er waren ook kastjes die je af kon sluiten. Verder heb ik steeds zoveel mogelijk in de prive albergues geslapen eerst duurder maar vaak ook eigen kamers met sanitair, lakens en handdoeken, dat was genieten dan! Maar een paar keer in wat grotere met bedbunks het ergste vond ik dat je dan om 22.00uur moest gaan slapen :) Ik kan je de privé albergues aanbevelen...maar ik kan natuurlijk niet in je portemonnaie kijken.
Ik wens je verder een geweldige tocht met veel mooie momenten en ik blijf graag meegenieten!
Dank ook daarvoor!
Buen Camino -
23 Mei 2017 - 14:29
Helma Onderweg:
Je mag me adressen sturen als je wil. Ik kan dan altijd nog kijken. Dank je wel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley