14 juni 2017

14 juni 2017. Rustdag in Hospital de Orbigo. Een aantal mensen zijn al weg als ik wakker wordt. De meesten zijn druk aan het pakken. Ik zet mijn bakkie en probeer de lopers te volgen op de route die Mincho gisteravond heeft uitgelegd. Rond 9.00 uur hebben Christien en ik de herberg voor onszelf. We zijn onze rugzakken aan het reorganiseren zodat we vanmiddag naar het postkantoor kunnen. Ik kan er niet echt de vaart inkrijgen. Christien vertelt dat ze 3x is opgenomen vanwege zware depressies maar dat het nu weer goed gaat. Ze laat me een boterhamzakje zien waar ze as van haar vader in heeft gedaan. Hij is vorig jaar overleden. Dit wil ze in Finisterre uitstrooien. Tegen 10.00 uur laat de eerste vrijwilliger zich zien en begint meteen met het doen van de was. Ik heb gister de slaapkamer voor 2 personen besproken zodat ik lekker kan slapen. Het is vandaag examenuitslagen dag dus druk geapp met thuis. Mijn postpakketje is klaar en tegen half 12 gaan we het dorp in. Christien loopt echt slecht en gaat naar de dokter. Ik doe mijn boodschapjes en we spreken af op het terras bij de brug. Ik geniet van mijn terrasmoment alleen. Het is er warm, ze laten water over tet zonnescherm lopen maar ik heb niet het idee dat het wat helpt. Tegen half 2 ben ik wel klaar op het terras en schiet het me te binnen dat ik nog naar het postkantoor moet. Maar daar hangt een papiertje dat ze vandaag helemaal niet opengaan ivm technische dingen. Tttsss
Christien zit nog steeds in de wachtkamer. Nu samen met een amerikaans meisje waarvoor ze gaat tolken. Beiden krijgen een verbandje en rust en koeladvies. Christien wil het dorp nog in maar ik ben wel klaar in de hitte. In de albergue kan ik mijn kamer in en ik help bij het vouwen van de lakens die al droog zijn. Ik mag op de kledingzolder donativo kleding uitzoeken. Ik kies voor een zomerjurkje dat altijd kan. Lekker van katoen. Daarna moet ik mijn verslagen bij werken. Eerst nog ff een lekkere douche, jurkje aan en in de tuin. Maar tegen 3 uur begint het dicht te trekken en is het plots even heel heet. Wanneer de wind wat aantrekt, breekt de lucht weer open en is het nog wel heet maar aangenamer. Ik tuttel wat heen en weer tussen kamer en tuin, wachtend tot de yogaklas begint.
Nou ik weet ook wat een yogaklas inhoud. Het is niks voor mij. De te dikke knieeen zitten in de weg en dat ik de wolken de grond kan laten raken konden ze me op de kleuterschool misschien nog wijsmaken. Daarnaast is het veel te warm voor dit soort activiteiten. Maar dat heb ik dan ook weer eens meegemaakt.
De maaltijd doen we buiten. Mincho en zijn crew komen gitaarspelend en zingend de trap af. Het eten is weer overheerlijk. Er zijn wat amerikanen en australiers aangekomen. Ze zijn lyrisch over "the magic" van de camino. Hele familie-ellendes komen op tafel en alle ellende is genezen op de camino. Ik hoor het allemaal aan maar de "amazing"- factor ontbreekt geheel bij mij. Alle verhalen vervelen mij al snel en ben opgelucht als we van tafel kunnen. Een ieder zoekt zijn plekje in de tuin voor verslagen of een telefoontje naar huis. Tegen 22.00 uur ga ik naar bed en leg alles al zoveel mogelijk klaar voor morgen. Het is erg warm in de kamer en ik kan de slaap niet vatten. 23.00 uur zie ik nog op de klok en om 01.00 uur ben ik wakker met een knallende koppijn. Met wat pc val ik weer in slaap tot 04.00 uur. Daarna is het wachten tot de wekker van 5.15 uur gaat.