17 juni 2017

17 juni Van Rabanal del Camino naar El Acebo. Om 4.00 uur wakker. Beide mannen zijn druk aan het pakken. Ik was er al bang voor. Even later hoor ik beide poorten open en dichtgaan. En ik kan niet meer slapen. Voor 5.00 uur sta ik in bibliotheek mij om te kleden. Ik sneak stiekum de poort uit voor een sigaretje. Het ontbijtje dat ik klaar had gelegd in de bieb is verdwenen. Ik zorg dat de poort niet dicht kan vallen. Het waait flink onder de boom naar de wind is warm. Ik wil wel op weg gaan naar het is veel te donker. De beide franse dames heb ik nog niet gezien. Wel de canadese van de kritische uitlatingen.
Plots zie ik iemand langs de kerk lopen. Daar kan ik mooi bij aanhaken. Maar de man loopt zo intzettend snel op zijn spillebeentjes en giga rugzak dat ik hem helemaal niet bij haal. Aan het eind van het dorp sraat een grouw te wachten. Ze zegt dat ze op andere wandelaars wacht want ze durft niet alleen het donker in. Intussen is de canadese ook aangehaakt en die is zo slim om haar hoofdkamp te gebruiken. Die can mij zitcetgens in ee rugsak. Tegen de tijd dat ik die gevonden heb, is tie niet meer nodig.
De snelle man komt bij een kruising ons weer tegemoet lopen. Hij wijst ons oo de twee mogelijkheden: via de weg of via de groene route en weg is tie weer. Ondertussen steentjes leggend op alles waar maar een steen op wil liggen.
De canadese biedt haar excuses aan voor haar opmerkingen van gister. Ik vind dat niet nodig, iedereen heeft zijn eigen blik en ervaringen.
Ik probeer wat langzamer te lopen, dat moet ook wel want we stijgen op stenige grond met veel losse keien. De canadese hijgt in mijn nek. Im vind dat niet orettig lopen en biedt gaar aan om voir mij te gaan lopen maar zij wil juist langzamer lopen want anders krijgt ze een shinsplit (erg populaire blessure onder engelstaligen. Je lijkt er bijna een soort van status van te krijgen. Net als van een stressfracture, vreemd).
De weg loopt pal langs het pad en halverwege houden wij de weg aan inplaats van het rotsige pad. De andere vrouw en de snelle man blijven het rotspad volgen. De man wast zich in een watertrog voor koeien en zegt tegen de vrouw dat het water je eeuwig jong zou houden. Die spoort niet.
We komen in Foncebadon. Vlak daarvoor zie ik voor het eerst in Spanje een hele grote kudde koeien met bellen. We lopen al flink in de bergen.
Foncebadon is een erg vervallen dorp maar er wordt aan gewerkt. Er zijn een aantal herbergen en een 3tal huuzen zijn opnieuw gebouwd. De rest is gewoon ingestort. In een van de eerste albergues halen we koffie. Ik haal er ook 2 cakejes maar heb geen honger en bewaar ze. Mijn hoofd knalt bijna uit elkaar, ik had ook gewoon pcm moeten nemen bij het opstaan. Nu naar hopen dat het snel begint te werken. Ik ga alleen verder. Het is een mooi pad met mooie vergezichten over de bergen. Maar ik kan alleen maar janken van de pijn en teleurstelling. Zo had ik mijn camino niet voorgesteld. Ik wil naar huis. Voordat om bij het Cruz de Ferro ben heb ik al een halve blister pcm leeg maar het werkt niet. Toch is de aanblik van het simpele kruis bovenop de berg met stenen, erg indrukwekkend. De meesten leggen er hun steen, sommigen verdrietig, voor anderen een vrolijk fotomoment. Het geeft een vreemd gevoel om op deze plek te zijn. Mensen vallen elkaar huilend in de armen of kopen samen de berg op om een steen neer te leggen terwijl ik op een afstandje vanaf een picknick tafel toekijk, huilend van pijn, verdriet, teleurstelling en alles wat niet in ern steen te vatten is. Vanaf daar is er een makkelijker pad maar het fast al snel weer over op rotsig. Het is wel heerlijk groen en het heeft schaduw. Wanneer we de weg over moeten steken, neem ik de weg. Dat loopt makkelijker en ik loop er alleen.
De pijn zakt weg en ik heb er weer lol in. Een paar kilometer verder kom ik weer op het pad uit. Ik weet niet of ik omgelopen heb, dat maakt ook niet uit. Ik voel me goed, het pad is moeilijk met die rotsen naar er staat een flinke wind die mij af en toe met rugzak en al meeneemt. We gaan behoorlijk steil naar beneden. We komen in Manjarin. Dat moet het kleinste dorp van Spanje zijn, er staat immers maar 1 "huis". Het is het soort "huis" dat heel goed in het programma "de stoel" had gekund van Rick Felderhof. Je kan er blijkbaar iets eten of drinken maar niemand waagt zich eraan. Op een wegwijzer heeft iemand geschilderd dat het nog 222 km naar Santiago is. Mijn boekje geeft aan dat het nog ruim 239 km is. Wat maakt het uit. Ik heb grote koffiebehoefte maar het duurt langer dan ik had gedacht voordat we de mogelijkheid krijgen. Het maakt niet uit, het pad is heerlijk. Om 10.00 uur ben ik in El Acebo. Dat ook geheel op pelgrims is gericht. Fietsers, wandelaars en motormuizen zakken neer op de 2 terrassen waarmee de middenstand iedereen verwelkomt. Ik bekijk de route en het is maar 3,5 kilometer maar dat betekent dat het zoveel graden warmer is dan nu en ruim over 11 uur. Dat lijkt me geen goed plan en besluit te blijven. Het terras grenst aan een soort hotel. Op de muur hangt een enorm plakkaat dat er 1 persoonskamers zijn voor pelgrimsprijs. Dat lijkt me wel wat. Lekker op het terras wandelaars en andere toeristen bekijken en mijn verslagen bijwerken. Maar de vrouw achter de bar lijkt niet geinteresserd in klanten en zegt dat blijven slapen niet mogelijk is. Raar. Ik loop wat verder en zie wel iets heel aanlokkelijks maar google vertelt mijndat het 50 euro kost. Toch maar even verder. En zie daar de parochiale albergue, die zijn vaak wel goed en je kan er jiet reserveren. Dus is er plaats voor mij want ik ben nr 2. Een italiaan zit op het bankje te wachten. In de zon, de hitte is niet te harden. Hij zegt dat de albergue pas om 12.00 uur open gaat dus moeten we 1 uur wachten. Dat is nog te overzien. Hij vertelt dat het donativo is en dat er voor je wordt gekookt. Dat is mooi geregeld. Mooi even de tijd om wat foto's te maken. Vlak na 11.00 uur komt een man die er niet heel spaans uitziet, met boodschappen aanlopen. Hij is de hospitalier.
We schuiven telkens een stukje met de schaduw mee. Zwaluwen onder het balkon stellen onze verhuizingen niet echt op prijs. Ruim voor 12.00 uur mogen we binnenkomen want het is volgens de hospitalier geen weer om buiten te zijn. Binnen is het heerlijk koel. De man spreekt prima engels. Hij blijkt amerikaan te zijn. Hij wil geen paspoorten zien, hij is niet van de overheid, zegt hij.
Ik krijg bed nr 2, lekker een benedenbed. Helaas zijn er geen stopcontacten boven. Er zijn maar 2 douches en 1 toilet voor de dames. Das wel heel erg krap. Dus snel douche en wasje. Als ik terugkom heb ik een zwetende italiaan zuchtend en steunend bij mijn bed staan. Hij vindt blijkbaar dat mijn spullen hem in de weg staan maar hij zegt niets dus doe ik gewoon mijn ding wat nog meer gejammer van zijn kant oplevert. Het is bet zo'n verwend snotjong. Ik heb geen flauw idee hoe oud hij is maar het is net een klein kind. Als ik klaar ben knoop ik een gesprekje met de hospitalier aan. Hij is met pensioen en heeft zojuist Amerika verlaten om naar Spanje te verhuizen. Hij is altijd leraar geweest. Hij heeft een appartement gevonden en wacht nu op zijn vrouw die bezig is om hun huis te verkopen en hun hond deze kant op te krijgen. Hij is lid van een vereniging en heeft 8 jaar als vrijwillig hospitalier in Ponferrada gewerkt en heeft gevraagd om eens op een andere plek te kunnen werken en dat is gelukt.
Ik breng de middag in de eetzaal door want daar staat een ventilator. Ik werk mijn verslagen bij en drink weer lekkere koffie die ik gister op de kop heb getikt.
Morgenvroeg mogen we pas om half 7 de deur uit. De italianen zijn daar niet blij mee. De hospitalier zegt dat we tijdens de maaltijd het er maar over moeten hebben maar dat we het eerste stuk morgen beter over de weg kunnen lopen in het donker vanwege het rotsige pad. Dat is in het donker te gevaarlijk. We zullen zien morgen hoever ik kom en hoe.
De hospitalier vraagt of de dames de salades willen maken (hoe rol bevestigend). Maar we storten ons toch maar op de zware taak. Ik mag de paprika's hakken en dat gaat meteen al fout: dikke snee in mijn duim. Ik word van mijn taak ontheven.
De maaltijd is lekker; heerlijke pasta en een verse salade.
We komen overeen dat we morgen om 5.00 uur op kunnen staan en om half 6 vertrekken. Iedereen hangt een beetje rond en en om het gebouw want er is geen tuin. Ik zie dames bij het kerkje bezig met bloemstukken. Ik vraag of ik de kerk in mag en natuurlijk mag dat. Het is een prachtige kerk, niet te en heel erg oud. 2 biechtstoelen mooi beschilderd. De vrouwen treffen voorbereidingen voor het feest van sinte ?? . Morgen wordt haar beeld door het dorp gedragen en de kerk wordt mooi versierd met groen en verse bloemen. Jammer dat het feest pas om 12.00 uur begint. Ik vertel in de herberg dat de kerk open is waarop iedereen de kerk bezoekt. De dames van de bloemen voelen zich vereerd en zijn trots op hun kerk.
Daarna neem ik afscheid van de hospitalier want hij zal morgenvroeg nog niet wakker zijn.
We slapen boven waar de plankenvloer enorm kraakt. De italiaan is verhuisd naar het bed voor invaliden dat nog harder kraakt dan de houten vloer. Iedereen ligt te puffen in zijn bed. Het is nog steeds 38 graden. Ik lig op mijn slaapzak en heb binnen de kortste een silhouet gezweet. De italianen hebben alle luiken opengezet zodat er een beetje wind waait maar daarmee hebben ze ook de warmte binnengehaald en ze puffen self om het hardst.
Een grote forse duitser heeft voor de albergue zitten tekenen. Hij strompelt de trap op en begint vervolfens zijn hele rugzak, een enorm ding, te reorganiseren. De vloer kraakt onder elke beweging die hij maakt. Na 3kwartier plastic gekbetter en gerits gaat hij ook eindelijk in bed liggen. De groep italianen hebben allemaal hun telefoon op een flinke trilsrand staan. Het lijkt wel of ze met elkaar aan het appen zijn.
Maar gelukkig val ik toch in slaap. Tot 23.00 uur dan gaat de tekefoon van de hospitalier en voert hij wel een half uur een gesprek met zijn vrouw dat iedereen uitgebreid mee kan luisteren. Wel terusten