18 juni 2017

18 juni 2017. Vaderdag. Van El Acebo naar Ponferrada.
Om 5 uur beweegt een van de italianen waar ik wakker van wordt. Hoewel ik gister alles vertrekklaar heb gelegd lukt het me amper om orde in mijn chaos te krijgen. De italianen hebben zelfs nog tijd om te eten. Maar klokslag half 6 staan we vertrekklaar. Opper italiaan voorop, moeders met de lamp, dan een moeder met dochter, dan ik en achter mij vader die al steunt en kreunt voordat hij is begonnen met lopen. Het is echt pikdonker en erg warm. De huizen stralen warmte uit, de weg is warm en de wind is warm. Toch loop ik lekker. We blijven op de weg maar als het enigszins lichter wordt gaan we over het pad dat erg rotsig is. Dat hadden we in het donker nooit kunnen doen. De opper italiaan zet de sokken er in en is al snel uit beeld.
Heel af en toe voel ik wat koelte, begrijp niet goed waar dat vandaan komt. Mijn knieen hebben het zwaar want we dalen alleen maar.
Het eerste dorp, Riego de Ambros, is nog in diepe slaap. Zelfs de albergues. De opper-italiaan is uit het zicht en nu loop ik voorop. Ik zie amper wat maar gelukkig ziet de italiaanse vrouw nog net een pijl. Wel een die neer als sier in een tuin staat en zomaar zou k7nnen verwijzen naar een herberg of kroeg. We dalen steeds verder af over gladde stenen. Ik twijfel hevig of we wel het goede pad hebben maar iedereen volgt dus het zal wel. Het is een mooi pad met schitterende uitzichten. Gelukkig is het al wat lichter anders had ik dit moois niet kunnen zien. Mijn knieen hebben het echt zwaar en ik ga dan ook niet zo snel. Ook de groep italianen verlagen hun tempo. Ik loop alsnog op hen uit. Dan hoor ik van beneden mij in het engels roepen dat we het andere pad moeten nemen. Ik zie een witte hoed tussen de bremstruiken. Ik neem het pad dat parallel ligt aan mijn pad. Het mag dan wel wat vlakker zijn, het is ook enorm smal en ik moet me door de bermstruiken worstelen. Terug naar mijn eigen pad. Voor mij loopt een groep amerikaanse jongeren. Een van hen kan amper lopen en de anderen yebben hun tempo aangepast. We bereiken Molinaseca. Het slaapt nog. Over een middeleeuwse brug met bogen kom ik bij de 2 herbergen die in de geschiedenis een rol hebben gespeeld. De linker herberg slaapt nog, de rechter is net wakker en zet zijn terrasspullen buiten. Ik heb wel trek in koffie en ik ben blijkbaar de eerste. Een aantal wandelaars zit er te ontbijten. Het terras grenst aan de rivier die door het dorp loopt. Aan de overkant zit een groepje jongens die blijkbaar terugkomen van een stapavond.
Ik zit net aan mijn ontbijtje als Howard aan komt lopen. Hij is vanmorgen meteen om 5.00 uur vertrokken omdat hij erge last van zijn voeten heeft. Hij schuift bij mij aan. Hij is over de 70 en loopt alleen. Hij wil lopen naar Ponferrada en daar de trein nemen naar Sarria voor de laatste 100 km. Zijn vrouw zal hem daar opwachten en dan knopen ze er nog een weekje Parijs aanvast. Zo leuk.
Ik laat Howard achter in Molinaseca en loop verder.
De aanwijzingen zijn niet heel duidelijk maar blijkbaar moeten we langs een drukke weg naar Ponferrada. Aan het eind van het dorp staat een vrouw te prutsen met haar telefoon. Ik maak nog een foto van een standbeeld maar de zon staat nog te laag en ik geb eigenlijk geen flauw idee waarvoor het beeld dient. Het is wel een ode ( of zo) voor de pelgrims. Dus ook een beetje voor mij. Ik volg de aanwijzingen maar. Intussen getooid met zonehoed want het is warm. De bomen langs de weg verliezen hun bast. Zou dat horen of zou het door de warmte komen? Het geeft wel mooie camouflage kleuren. Het is wel grappig, de vrouw achter mij houdt telkens zo'n 30 meter afstand en als ik stilsta, doet zij dat ook en draait ze haar rug naar mij. Ze wil duidelijk geen kontakt. De weg is druk en leidt ons met een boog naar Ponferrada. In een bocht wordt de route plots naar links geleidt. Ik volg braaf de aanwijzingen. Maar als ik een uur verder ben lopen we nog steeds met een flinke boog om de stad. Het route boek geeft aan dat we via het industrie terrein binnenkomen naar dat klopt dus niet. Als ik een sanitaire stop maak, heeft de vrouw achter mij een probleem. Naar ze blijft gewoon stilstaan op 30meter en als ik weer loop, loopt zij ook. Als ik achterom kijk, doet zij dat ook. We krijfen geen oogcontact.
Ondertussen is het al flink heet en mijn pcm voorraad slinkt snel maar tot nu toe gaat het goed. Ik klim Ponferrada binnen en kom uit bij het grote kasteel. Een groep toeristen wordt juist rondgeleid. Ik word door de pijlen de stad doorgeleid en kom uit op het plein bij de kerk. Een jongen staat te bedelen bij de kerkdeur. Buiten maken vrouwen een bloemen mozaiek. Misschien is hier ook wel een processie maar ik zie nergens informatie hierover. Het is net 10.00 uur en ik twijfel of ik doorloop of zal blijven. Ik besluit dat eerste te doen en via een trap verlaat ik de stad. Wel grappig dat op het centrale plein de meest mooie caminotekens zijn opgehangen maar zo gauw je het plein verlaat je echt moet zoeken naar de tekens. Het is voor mij niet echt een wijk waar ik graag loop maar al snel kom ik in de nieuwbouw en via de rivier en het park gaan we de stad uit. Een heel klein steil klimmetje en dan blijkt hoe warm het eigenlijk al is. Ik kom de groep italianen weer achterop. Ik voel aan mijn hoofd dat ik snel een slaapplek moet zoeken. Het volgende dorpje ligt een kwartier verder mawr dihtbij moet een Novotel zijn. Het is dan wel niet des pelgrims maar dat maakt mij niet uit, ik moet uit de hitte. Via het parkeerterrein voor vrachtwagens kom ik bij de receptie. Het is er heerlijk koel. Voor een pelgrimsprijs heb ik mijn eigen kamer, badkamer en airco. Op mijn kamer is het niet zo koel maar de airco loeit om het hardst. Eerst maar even douchen en een dutje. Mooi de tijd voor het reorganiseren van de rugzak. Maar eerst koffie op het half afgesloten terras van het bijbehorende restaurant. Op de parkeerplaats staan eigenlijk alleen maar vrachtwagens uit de stad en een paar personenauto's. Het is wrs zo warm dat nuemand zich buiten waagt. Zit ik daar in mijn uppie een stuk cake weg te werken ter grootte van een kwart taart. Er was niets anders. Nou ja dat was er wel maar daar was volgens mij zoveel ei in verwerkt dat het bijna kakelde. Daarna heb ik weer een pakketje voor een postkantoor als ik dat nog tegen kom. De tv geeft afleiding tot 20.00 uur want dan kan je pas in het restaurant terecht. In de lift is een flinke aankondiging van een soort feestmaaltijd in het weekend. Om 10 over 8 meld ik me bij een jongen van een jaar of 17 met afzakbroek. Hij spreekt geen woord over de grens maar duwt mij een gekopieerd kassabonnetje onder de neus waarop een aantal gerechten in het engels. Waaronder ook een schnitzel met aardappelen en salade. Daarna zet hij dec2 frote tv schermen aan met het geluid op 10 want er staan ook nog 6 grote koelkasten te ronken. Op het journaal zie ik de enorme bisbranden in Portugal en dat een torador in L'Air sur Adour doidgeprikt is door een stier. Hoelang geleden was ik daar nog? Samen met Elvira.
Ik weet niet wat voor keuken ze er hebben maar binnen 10 minuten heb ik een bord met de afmetingen van 40 bij 20 cm met aan de ene kant een klein beetje sla, aan de andere kant een beetje parat en de rest wordt opgevuld door een karbonade met heel veel bot. Het is zwart geblakerd de rest is rauw, behalve de vetranden. De moed zakt me in de schoenen. Hoe stuur je zo'n ding terug naar de keuken? Ik zoek een plaatje van een flinke schnitzel en roep de afzakbroek. Ik laat hem de foto zien. Hij denkt dat ik kip bedoel. Dan zijn we nog verder van huis. Ik stuur de boel terug naar de keuken en vraag om patat met sla, je moet toch wat. Ik gad er eigenlijk een foto van moeten maken. Ik ben al halverwege de "maaltijd" als mijn wijn er nog niet is. Een stel komt binnen en krijgen zonder dat ze iets bestellen komt er een enorme schaal op tafel met iets dat veel lijkt op bowl. Dat had ik ook wel gelust. Een dessertkaart is er niet. Er is alleen "flan". Dat staat blijkbaar klaar in een van de 6 ronkende koelkasten. Het is meer vocht dan flan. Fauw wegwezen hier. De hitte slaat me tegemoet als ik buitenkom. Het meisje achter de receptie zit er nog steeds zo fris en fruitig bij als vanmiddag. Hoe doet ze dat? Volgens mij ben ik de enige gast. Ze moet zich kapot vervelen.
Ik drink mijn waterlimiet nog even en val dan heerlijk in slaap. Wel heet want je kan niet alles hebben.