21 juni 2017

21 juni 2017. Zomer!! Van Trabadelo naar La Faba. Vannacht totaal de weg kwijtgeraakt. Ik moest naar de wc en dacht het wel zonder lampje te kunnen. Maar in de hal was het pikkedonker. Ik ben wrs half slapend een slag gedraaid want ik kon echt de weg niet meer vinden. Ik kwam bij de buitendeur uit maar die zat op slot. Ik maak een rondje langs de muur waarbij ik alles raak wat ik tegenkom en ik wilde juist zo zachtjes doen. Bij toeval raak ik een lichtknopje. Ppfff dat lucht op.
Ben vervolgens om 4 uur al wakker en kan de slaap niet vatten. Om kwart over 5 ga ik er maar uit en maak een kopje koffie boven in de keuken. Even genieten van de rust buiten. Een enkele vogel is al wakker. In de verte rijden vrachwagens over de snelweg. Voor de rest is het stil. Als ik terug kom in de slaapkamer is de litouwse ook wakker. Zij brengt haar spullen naar de gang. Ik volg haar voorbeeld. Ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgt maar binnen 5 minuten is ze vertrekklaar. Ze heeft gewoon in haar kleren geslapen. Ze doet een potje met uitjes en augurkjes in een zakje(?!) en weg is ze. Het is nog voor 6 uur en je kan geen hand voor ogen zien. Gister zei ze nog dat ze niet voor daglicht zou gaan lopen omdat ze een keer in het donker een uur de verkeerde kant op was gelopen. Laat gaan......
Om even na 6 uur sta ik ook buiten. Ik zie een pijlen, ook niet met mijn bril op naar gister liepen ze allemaal het dorp door en er is maar 1 weg. Een timmerman laadt met veel lawaai zijn aanhangwagen op. Het is een lang gerekt dorp net als vele andere dorpen in deze omgeving. Veel vervallen huizen en huizen in de meest vreemde kleuren. Ik kom weer uit kangs de oude snelweg. De nieuwe snelweg ligt telkens hoog boven mij. Het is heerlijk wandelen. Ik hoor zelfs koeien met bellen. Alles is groen en ik zie bergen. Ik wil proberen om vandaag zo dicht mogelijk bij O Cebreiro te komen zodat ik morgenvroeg eerst de hoogte in moet en daarna kan zien hoever ik nog ga lopen naar dan heb ik het moeilijkste van de dag in iedergeval aan het begin gehad.
De weg kronkelt met de rivier Rio Valcarce mee en de nwe snelweg probeert dat ook maar maakt grote bochten boven ons hoofd. Bij Portela de Valcarce raak ik het spoor een beetje kwijt want er zijn geen aanwijzingen meer en er is een hotel met vrachtwagenvoorzieningen. En een grote parkeerplaats. Ik zie 2 fietsers en die fietsen in de lengte over de parkeerpkasts dus volg ik hun maar. En plots zijn de pijlen erweer die ons het dorpje doorloodsen. Veel aankondigingen dat er voorzieningen zijn voor ontbijt maar nergens is iets open. Vreemd zo vroeg is het toch ook niet meer. In Ambasmestas heeft een vrouw haar zaakjes al wel op orde. Ze heeft een piepklein barretje met een winkeltje met spulletjes voor onderweg. Het ziet er allemaal erg schoon en verzorgd uit. Daar ga ik mijn ontbijtje doen. Het is nog geen half 8 en nog erg stil. Een paar wandelaars lopen langs. Een half uurtje later stap ik weer op. De dorpjes rijgen zich aan een en het verbaast me dat het zo snel gaat.
Vega de Valcarce is ook zo'n heel lang gerekt dorp. Het begint eigenlijk heel sjiek. De huizen zien er erg verzorgd uit en staan rondom in de bloemen. Mooi hoor. Verderop wordt het wat minder. Jammer. Grote plakkaten kondigen een supermarkt aan met alles wat je maar nodig zou kunnen hebben. Maar de supermarkt ziet er vervallen uit. Niemand die blijkbaar op het idee komt om die plakkaten weg te halen. De zijdeur van de kerk staat open maar is afgeschermd met een gordijn. Via het raam van de hoofdingang zie ik dat een vrouw de boel aan het stoffen is. Ik zal haar niet storen. Iets verderop staat een paars huis met een ijzeren afbeelding van Maria in filligrain, erg mooi.
De weg gaat heerlijk door het groen. Hier voel ik me goed. Zal het dan toch allemaal nog goed komen met mijn camino? Ik geniet eindelijk weer eens een keer. In Ruitelan staat zo'n zelfde vrachtwagentje als gister in Trabadelo. Grappig dat die hier nog worden gebruikt. Een hospitalier klopt dekbedden uit via het raam. Iets verderop een ogenschijnlijk vervallen kerkje maar het is verre van dat. Het is erg klein, er zit geen glas in de ramen maar gaas tegen vogels. Ik mag er zelf mijn stempel zetten. Zo leuk !
Het volgende dorpje is Las Herrerias. Een hippyachtige setting meteen over de brug. Overal briefjes met love & peace. Je kan er workshops volgen maar waarin is mij niet duidelijk. Een links en rechtom gedraaide groentetuin moet het plaatje kompleet maken. Las Herrerias faat over in Hospital. Daar worden oaarden klaargemaakt voor een ritje in de bergen denk ik. Een jong amerikaans stek heeft er wel oren naar.
Daarna is het klimmen geblazen en zweten. Maar gelukkig wel in een prachtig bos met onderin het dal een riviertje dat ik niet kan zien naar wel horen. Het is een pad met keien waardoor je de weg tig keer loopt om de keien te ontlopen. Zou dat morgen ook zijn? Aan het eind de bocht om en boven op de heuvel zie ik een kapelletje staan. Iets verderop de keus om door te lopen naar O Cebreiro of naar de herberg die naar rechts wijst, richting het kapelletje. Ik kies voor het laatste. En ik kom op een prachtige plek uit. Een kapelletje, zo mooi en een albergue er naast. De albergue gaat pas om 14.00 uur open maar om hier te kunen slapen, wacht ik graag 4 uur.
Het is nog geen 10 uur en heerlijk koel onder de bomen. Een vrouw is met de schoonmaak bezig en even later verschijnt er een hospitalier.
Hij is duits. hij adviseert om in het dorp wat te gaan drinken maar ik vermaak me eigenlijk prima onder de bomen. Beneden zie ik wandelaars het bos uitkomen, rood aangelopen en nat gezweet. De meesten lopen het dorp voorbij en zullen meteen de berg opgaan. Ik wacht lekker tot morgen, lekker vroeg in de koelte.
Tegen 11.00 uur loop ik naar het dorp. Het aangekondigde winkeltje is gesloten. De bakker die het brood komt brengen, komt ook voor niets. Het is druk in het kleine dorp. Overal zitten wandelaars hun voeten te verzorgen. Het enige terras, dat ik zie, heeft het druk. Ik kan nog net een plekje vinden.
Tegen 12.00 uur ben ik terug bij de albergue. De andere hospitalier is er nu ook. Hij heet iedereen welkom in La Faba dat hij zijn eigen Santiago noemt. Hij vertelt dat de duitse St Jakobsvereniging de vervallen kapel en grond heeft gekocht. Van de kapel stond alleen de torenwand met klokken nog overeind. Het huis van de pastoor en een vervallen schapenschuur. Ze hebben alles weer opgeknapt. Tijdens het opknappen hebben ze in de kapel heel veel botten van overleden pelgrims gevonden. Van eeuwen geleden. Ook buiten de kerk waren pelgrims begraven. Ze hebben alle overblijfselen verzameld en in een knekelgraf gelegd. Dat graf ligt naast de kerk. Hij legt uit dat eeuwen geleden heel veel pelgrims overleden tijdens hun reis door ziekte maar ook door moord en uitbuiting. Pelgrims waren soms jaren van huis omdat onderweg het geld opraakte waardoor ze moesten gaan werken om weer verder te kunnen. Ze werden vaak misbruikt. De voorzieningen waren erg slecht en hygiene nog onbekend. Dat is ook de reden dat er overal zoveel pelgrimshospitalen zijn.
De man, ik geloof dat hij Werner heet is aangenaam gezelschap. Hij vindt het een goed plan om morgenvroeg de berg op te gaan. Met anderhalf uur ben je boven en als je geluk hebt, zit je boven de wolken en hij laat prachtige foto's zien. Hij vertelt dat hij een paar dagen geleden 3 spaanse mannen hier had gehad om uit te rusten. Om 14.00 uur hadden ze het plan opgevat om alsnog naar boven te lopen. Hij had het hun ten zeerste afgeraden maar helaas, ze zijn in de middaghitte gegaan. 1 van hen heeft dit niet overleefd en is door oververhitting overleden. Dat geeft hem erg geraakt zegt hij. Hij probeert zoveel mogelijk goed te doen voor de pelgrims en dan hakt dit er wel in, zegt hij. Het verhaal komt de hele middag terug. Een amerikaans meisje komt haar rugzak halen omdat ze heeft gesloten om met haar vrienden de berg nog op te gaan. De Werner raadt het haar ten zeerste af en vertelt het verhaal van de spaanse man. Het meisje schrikt van de leeftijd van de man; hij is naar een jaar ouder dan zij. Even later komt ze met haar vrienden naar de herberg.
Om 14.00 uur word ik geroepen om me in te schrijven. Ik was immers de eerste en krijg een mooi rustig hoekje.Werner zal proberen om het bovenbed leeg te houden maar weet niet of dat gaat kukken. Even later ligt het amerikaanse meisje in het bovenbed. Werner vertelt dat hij juist de spaanse pelgrims het minst gemotiveerd zijn. Zij moeten de camino lopen als zij voor hogere functies in aanmerking willen komen. Zij zetten het ook op hun CV. Amerikanen denken volgens Werner dat ze op vakantie zijn. De jonge amerikanen vieren hun vakantie zoals jongeren dat doen: veel alcoholben overlast. Hij heeft het nog niet gezegd of bij de bron worden de grootste verhalen vertelt over gisteravond. Een groep neiden zit met hun voeten in de bron en raken niet uitgepraat over gisteravond. Het is zo te horen flink bal geweest wat is geeindigd met ruzies. Je zal ze maar in je herberg hebben.
Een nan komt met zijn dochter het terrein oplopen. De man loopt rechtstreeks naar de kapel. Even later hoor ik gem a capella 'stille nacht' zingen, zo mooi, gewoon kippevel. Ik bedank de man als hij buitenkomt. Hij zegt:" ik had het gevoel dat ik iets moest doen". Mooi he?
Ook Werner kan erg goed zingen. Plots klinkt er uit de kaoel een mannenstem die het ultreialied zingt. Ik glip snel naar binnen. Ik zie niemand zingen maar als het klaar is, komt Werner uit de zijkapel. Daar is de akoestiek zo goed dat het lijkt of hij via een microfoon zingt.
Het is erg druk op het terrein en het wordt ook steeds warmer. De bron is wek het middelpunt waar de jongeren zich verzamelen. Een paar italiaanse mannen drukken zich ertussen naar hun gebrek aan de engelse taal maakt dat er geen gesprek op gang wil komen tussen de amerikaanse meiden en hen.
Om 17.00 uur meldt zich de jongen die geen oordopjes had voor zijn telefoon. Hij wil de berg nog op. Om 18.00 uur is het hier de warmste tijd van de dag. En weer komt het verhaal van de spaanse man op tafel. De jongen blijkt uit Arnhem te komen. Hij woont in een soort alternatieve woonvorm. Het kost aardig wat moeite om de jongen van gedachten te laten veranderen. Ik denk dat de jongen zich op deze plek heel ongelukkig gaat voelen. Hij heeft zijn rugzak weggebracht en doet een kleine verkenning op het terrein en verdwijnt de poort weer uit.
Er zijn 2 mogelijkheden om te eten in het dorp. Voor de een moet je reserveren, de ander is beperkt in wat het bieden kan. Ik heb heel geen zin om in een restaurant te gaan zitten. Ik haal brood en tomaten, edammer kaas (hoe grappig) en daar doe ik het wel mee.
Het is zo druk op het terrein dat ik de rust van vanmorgen mis. Naast het terrein is een stuk land met in de hoek 2 picknick tafels. Daar werk ik heerlijk in de wind en schaduw aan mijn verslag net het geluid van het terrein op de achtergrond. Het lijkt wel een staande receptie.
Twee jongens hebben hangmatten opgehangen tussen bomen. Dat zal lekker slapen vannacht
Om half 6 moeders aan the phone. Zo leuk dat ze alles via het www kan volgen. De lucht is helemaal betrokken en af en toe steekt er een flinke wind op. Misschien krijgen ze ergens een onweersbui. Even later is de zon er weer volop maar bij vlagen ook de wind en dat is heerlijk. Op de achtergrond hoor ik koeien met bellen.
Dit is toch wel een goddelijke plek. Na mijn pensioen word ik hospitaliera of zoiets.
Ik maak nog een praatje met Werner.hij vertelt dat de albergue erg belangrijk is voor het dorp met zijn 11 inwoners. In de winter is er helemaal niets te doen. Van de 11 inwoners zijn er 2 kinderen. Hun ouders zijn een jaar of 40. De overige 9 zijn bejaard. Hij verwacht dat over een aantal jaar, de herberg alleen nog bestaat en het dorp uitgestorven zal zijn. In de winter is alleen de dorps albergue open.
Om kwart over 8 zoek ik mijn bedje op. De italianen en spanjaarden hebben alle ramen gesloten. Het stinkt er enorm en tegenover mij kigt sinds een uur of 4 al een man heel hard te snurken. De amerikaanse boven mij, hijst zich in een flanellen pyjama en kruipt dan ook nog in een dikke slaapzak. Ze ziuboververhit raken. Daarna komt ze nog tig keer het bed uit voor haar horloge, een creempje op haar gezicht en wat gerommel in een plastic zak. Buiten onder de ramen van de slaapkamer staan fransen een receptie te houden. Ze hebben de grootste lol. Das niet erg maar niet onder het slaapkamerraam. Iedereen vindt er blijkbaar wat van ( veel gezucht en gesteun en gekijk uit het raam) maar onderneemt niets. Dussss..... heb ik het probleemmaar weer opgelost. Even later komen de kaatsten de slaapkamer binnen. Ze doen ijskoud het grotenlicht aan, terwijl er toch zo'n 12 man proberen de slaap te vatten. Rugzakken worden luidruchtig in en uitgepakt en dit alles onder luidkeels commentaar van beiden. Om 23.00 uur hebben ze het grote licht nog niet uitgedaan maar liggen al wel in bed. Een andere doet het licht dan maar voor hen uit. Ik denk dat de rust nu wel toe zal slaan. Helaas.... mijn buurman aan de andere kant van het muurtje waar ik slaap snurkt zo hard dat het via de muur te voelen is. Anderen hebben er ook kast van want er wordt overdreven gekucht en gehoest alsof er een besmettelijke ziekte is uitgebroken. Natuurlijk helpt het niet want get gekuch komt amper boven het gesnurk uit.
Dussss..... het kost moeite om de man wakker te krijgen. Hij zegt dat hij het nuet kan helpen omdat hij oordopjes in heeft. Als ik hem vraag om niet op zijn rug wil gaan liggen zodat ik ook jan slapen, moppert hij wat en gaat weer liggen. Het heeft wel geholpen want daarna is het stil.