22 juni 2017
Blijf op de hoogte en volg helma
22 Juni 2017 | Spanje, Trabadelo
Om half 6 schrik ik wakker. De 4 mannen aan de overkant, zijn druk aan het pakken. Hun hebben wrs goed geslapen maar mij hebben ze wakker gehouden met hun gesnurk. Snel schiet ik in mijn kleren en maak een kop koffie in de keuken waar het druk is met ontbijters.
Buiten op het bankje in de schemer van de lampen zie ik hoe anderen hun ochtendritueel houden en dat is zeer divers. Sommigen doen een hele batterij oefeningen voor spieren en botten. Anderen wachten gelaten tot hun wandelgenoot klaar is, sommigen maken foto's met veel geflits. Waterzakken en flessen worden gevuld met water uit de bron. Er worden pleisters geplakt, steunkousen aangetrokken en heej daar sneakt een meisje langs. Ze probeert het onopvallend te doen maar daarom valt het juist op. Ze is in uitgaanskleding, hetzelfde jurkje waarin ze gisteravond naar het dorp ging.....
De eersten vertrekken onder veel Buen Camino's.
Werner is ook wakker. Zijn collega opent de kapel.
Ik zoek mijn spulletjes ook maar eens bij elkaar en tegen 10 voor 7 ben ik vertrek klaar. Warm afscheid van Werner en dan begint de klimpartij. Ik ben het dorp nog niet eens uit of het zweet gutst waar het nog nooit gegutst heeft. Als het zo de hele weg omhoog gaat, dan krijg ik nog een harde dobber. Het is steil en erg rotsig wat het lopen nog moeilijk maakt. De omgeving is wel prachtig, zo in de bergen. We lopen bijna in collonnes. Veel amerikanen dragen hun steunkousen en kniebandjes niet meer. Hun benen zijn nu voorzien van witte vlakken waar ze eerder wel allerlei ondersteuningsmateriaal droegen. Het eerste dorpje is La Laguna. Het is ook het laatste dorpje voor de provincie Galicie. 2 mannen, overduidelijk 2 broers, halen hun koeien naar de stal. we moeten daar even op wachten. Ontbijten in La Laguna. Zuchtend en steunend komen mensen naar boven. Iedereen is nat bezweet en de ochtendwind maakt het koud als je even gaat zitten. Daarna het laatste stuk naar de top. En dat valt me reuze mee. Het is niet meer zo warm en kang niet zo steil als het eerste stuk. We lopen over de provincie grens van Galicie. Gemarkeerd met een mooie grenspaal. Helaas zit deze helemaal onder teksten geschreven, niets laten ze ook ongemoeid. Vanaf hier wordt teljens middels palen de afstand naar Santiago aangegeven, tot op de centimeter, voor wat het waard is.
De uitzichten zijn adembenemend ondanks dat het niet telemaal helder is.
Ik ben al boven voor dat ik het eigenlijk in de gaten heb. O Cebreiro is een museumdorpje met souvenirswinkeltjes en barretjes. Er staan specifieke huisjes, deze zijn ovaal en rietgedekt. Het dak reikt bijna tot aan de grond. In deze huisjes woonden de mensen met hun dieren tot eind jaren 60. Nu zijn deze huisjes alleen nog in musea te zien. Mijn koelkast krijgt er weer wat magneetjes bij en omdat ik uit Holland kom, krijg ik er een gratis speldje bij.
Intussen is de kerk ook opengegaan. Het is een heel sober gebouw. Mannen zitten er te huilen, vrouwen vallen op hun knieen. Als dat hier zo gaat, hoe gaat het dan straks in Santiago?
Nadat ik meer dan 10 minuten in een bar heb gewacht tot een van de 3 personeelsleden mij komt helpen, vertrek ik zonder iets genuttigd te hebben. Het interesseert ze gewoon niets.
Snel het pad weer op. De nevel hangt tussen de bergen en in het eerst volgende dorp ga ik eens bekijken hoever ik ga lopen. Het pad is heuvelig en af en toe lekker in de schaduw. In Linares is een herberg en tijd voor koffie. Een herder brengt zijn geiten naar de wei. Blijft mooi om te zien. Op het kerkhof wordt met piepschuim een graf gestut en in het kerkje mag ik zelf een stempel zetten. Het pad daarna is warm en soms steiler dan me lief is. Daar staat ook het beeld van de pelgrim die vecht tegen de wind. Ik vraag een meisje om een foto van mij te maken. Ze doet haar best maar door de zon zijn het geen mooie foto's. Jammer.
Het volgende dorp is Hopital da Condesa. De albergue municipal ligt meteen aan het begin van het dorp. Mijn gevoel zegt dat ik daar niet moet gaan slapen. Er is ook nog een prive-herberg. Maar de eigenaresse kijkt erg moeilijk en zegt dat ze nog nasr 1 kamer heeft. Ze bladert quasi nonchalant in haar agenda maar kijkt er niet eens in. Ondertussen probeert ze iemand te bellen en ze zegt dat de volgende herberg maar 2 km verder op is. Er klopt iets niet. Het zou mij niet verbazen als zij in deze herberg werkt en thuis ook nog een herberg heeft die mij nu probeert aan te prijzen. Wegwezen hier. Onderweg kom ik idd een reclamebord tegen van een alberge maar die ligt anderhalve km van de route. En dat van die 2 km klopt dus ook niet. Ik loop maar weer verder. Met mij een italiaans stel. We stoppen even omdat een boer 2 koeien het dorp door leidt. De italiaanse jongen denkt grappig te doen en groet de koeien in het italiaans. Ik sta het tafereeltje te filmen en hoor de boer iets zeggen. Als ik kijk zie ik dat hij heel erg boos is op de italiaan en iets zegt over het italiaans spreken. Wat precies is mij onduidelijk maar dat hij laaiend is, is overduidelijk. Ik schrik er eigenlijk van en heb eigenlijk niet meer door dat ik nog aan het filmen ben. En dan krijgt hij mij in zijn vizier. Nou als blikken konden doden......
Rare man. En maar weer verder. De weg is erg steil en het wordt me echt te warm. Ik moet in de volgende plaats een slaapplek vinden. Na een heel steil stuk kom ik uit bij een auberge. Aan de overkant staat er ook een maar dat oogt wat minder.
Ik vraag naar een kamer maar moet wachten op een meisje dat een verbaal gevecht houdt met een oudere vrouw over een boxershort. Ook hier zijn ze niet echt blij met me. Er wordt me toegeblaft dat ik mijn paspoort moet geven. Ondertussen doet ze honderd andere dingen. De oudere vrouw heeft als taak om mij naar mijn kamer te brengen. Het is in een apart gebouw met alleen maar slaapkamers op de 1e verdieping. De begane grond lijkt mij een garage maar er huizen ook kippen zo te ruiken. Het gebouw ruikt muf en vochtig, schoon is het ook niet. De badkamer is tig keer verbouwd maar alle leidingen hebben ze gewoon afgeplakt. De vrouw haalt nog even snel een bezem door mijn kamer. Dat is ook wel nodig want er liggen veel dode vliegen. Maar ik heb de kamer voor mezelf. Douchje en wasje. Het wasrek ligt op een soort balkon helemaal in de kreukels. Ik ondersteun het wat met de beschikbare tuinstoelen en de was kan drogen. Eerst maar eens lunchen. Een ander meisje is erg vriendelijk en behulpzaam. Ze brengt de lunch zelfs voor me naar het terras. Het is een komen en gaan van mensen die de laatste klim toch wel heel zwaar hebben gevonden. Nadat ze even op het terras hebben gezeten, lopen de meesten door naar Triacastela.
In het restaurant zit een oudere vrouw in een stiel ze reageert op geen enkele begroeting. Af en toe loopt ze met haar stok naar buiten en na 5 minuten loopt ze weer naar binnen. Zo vult ze blijkbaar haar dag.
De herberg geeft ook een dortoir maar daar slapen maar een handvol mensen. Terwijl ik zit te eten, lopen de kippen en de honden over het terras. De honden stinken enorm en zijn erg groot.
Ik doe daarba een dutje want vannacht heb ik ook niet veel geslapen. Na een half uurtje ben ik al weer wakker. Mijn jamer kijkt uit op het terras. Het blijft een komen en gaan van mensen. Die hebben dus in de warmte de berg opgelopen. Het is een beetje vreemd weer want toen ik tegen kwart voor 1 zat te eten, trok de mist op zodat ik de bergtoppen niet meer kon zien maar de zon bleef wel schijnen. De mist hqngt nog bij vlagen in het dal maar hierboven schijnt gewoon de zon.
Na mijn dutje zoek ik het terras weer op. Verse jus kan ik niet krijgen want het apparaat wordt schoongemaakt. Buiten is idd iemand bezig het apparaat weer in elkaar te zetten. Wanneer dat klaar is, vraag ik nogmaals om een verse jus maar vandaag kan dat niet meer. Morgen is er weer verse jus zegt het meisje dat mij vanmiddag inschreef. Wat een service. Het avondeten is vanaf 5 tot uiterlijk half 7. Dat zijn voor spaanse begrippen gelachelijke tijden.
Ik bestel dan naar mijn avondeten. Groentesoep, tonijntaart en yoghurt.
De soep lijkt mij gemaakt te zijn van kippebouillon en de groente is zo grif gesneden dat je er eigenlijk een jes en vork bij nodig hebt. Ik ben nog maar net aan mijn soep begonnen of de tonijntaart wordt over tafel naar me toe geschoven. Die is dus koud als ik er aan wil beginnen. Het is ook geen taart, het zijn 2 dikke plakken brood met een minuscuul laagje saus dat wat wegheeft van iets dat op tonijn lijkt. Het brood is oud en dus erg taai. Ondertussen heb ik ook mijn toetje al toegeschoven gekregen. Het lijkt werkelijk nergens op. Nou misschien opdat de serveerster snel naar huis wil. Om half 8 doet ze alle parasols dicht en daar zit iedereen dan. Te vroeg om naar bed te gaan, de zon is nog fel en er valt niets meer te krijgen. Dat noemt zich dan restaurant, bar en aubergue. Er huist ook een man in het huis waar ik slaap. Hij heeft zijn werkoverall op het balkon hangen. Hij is meteen gaan slapen toen hij "thuis" kwam. Om half 9 melden zich nog 2 mannen. Ook zij krijgen een kamer in het huis. Ik heb een mooi plekje gevonden om over het dal uit te kijken. Boeren zijn druk met hooibalen binnenhalen, koeienbellen rinkelen, honden blaffen. Langzaam kruipt een soort buurtbus omhoog. Het is een prachtig gezicht. Om half 9 zoek ik mijn bedje op. In Nederland wachten ze op het voorspelde onweer met heel veel regen. waarschijnlijk komt er niet veel van terecht. Ik val al snel in slaap. Tot kwart over 1. Een auto komt aangesjeesd en glijdt door op het grind. De honden slaan aan. Het zijn de 2 mannen die in het huis zijn komen slapen. Vervolgens blojven de honden zo ongeveer om het uur aanslaan. Waarom weet ik niet maar het slaapt niet lekker.
-
24 Juni 2017 - 17:29
Henk Uut Raolte:
Nou Helma dat was weer een heftig dagje. Veel klimmen en erg warm. Dan had je toch een frisse kamer verdiend i.p.v. een muf hok. En dan lunchen met kippen en stinkende honden.
Jij slaat je overal doorheen.
Wel lachen hoe jij je avondeten omschrijft. Het begin klinkt goed. Groentesoep, tonijntaart en yoghurt.
Maar als je uiteenzet waar het echt uit bestaat dan komt het geserveerde niet echt overeen met de menukaart.
Zeker de taart komt niet overeen met onze voorstelling van taart.
Na halfacht geen kop koffie meer te krijgen maar gelukkig heb je nog even kunnen genieten van het mooie uitzicht over het dal.
Ik ga eens kijken wat Aly op het menu heeft staan en wens je wederom een fijne tocht.
Hoop niet dat ze vanavond de keuken om halfacht sluit :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley