23 juni 2017

23 juni 2017. Van Alto de Poio naar Samos. Ben al ruim voor de wekker wakker en om half 6 zit ik buiten op het terras. Wel opvallend dat de honden niet reageren als er iemand met een klein lampje over het terrein scharrelt. Eigenlijk ben ik klaar voor vertrek maar vind het nog wel heel erg donker. In de slaapzaal wordt door iemand gerommeld en zowaar brandt er licht in het restaurant. Een man loopt er in de keuken. Gister zei het meisje dat er om 6.00 uur ontbeten kon worden maar ik waag de gok en ik kan heus al wel een kop koffie krijgen. Lekker alleen buiten, sigaretje en een kop koffie.
En dan komt er al iemand naar boven lopen. Die is vroeg vertrokken! Het is een amerikaans meisje. Ze heeft in de herberg geslapen waar voor mij gister geen plek was. Ze moet nog wel ontbijten en doet wat inkopen en loopt weer door. Ook een oudere vrouw vertrekt zonder ontbijt. Wel sneu voor de man in de keuken want die is uitgebreid de tafel aan het dekken.
Ik stap ook maar op. De temperatuur is heerlijk maar het is nog wel een beetje donker. Af en toe wat bijschijnen met mijn hoofdlampje, heb ik die in ieder geval niet voor niets gekocht.
Wanneer het lichter wordt zie ik dat de nevel tussen de bergen hangt en dat is zo mooi om te zien!
In Galicie gebruiken ze wegwijzers waar ook het nog te lopen aantal kilometers op wordt vermeldt. Om de zoveel meter staat zo'n paaltje. 1x heb ik uitgerekend om de hoeveel meter ze staan en kwam uit op 473 meter. Vaak is het plaatje met de kilometers er al uitgesloopt. Jammer!
Ik geniet van de wandeling. Ver van de bewoonde wereld met alleen het geluid van de vogels, hier en daar wat koeien in een wei, prachtige uitzichten van de wolken tussen de bergen. Soms loop ik hoger dan de wolken. Helaas lopen er 2 Spanjaarden, maar dat kunnen ook italianen zijn, achter mij. Hun mond staat geen seconde stil. Ze horen niet eens hoe mooi stil het hier is.
Na een kleine 10 km is het tijd voor een ontbijtje in Filloval (de spanjaarden zeggen en schrijven "Fillobal").
Daarna gaat het mooie pad door. Een weiland op een helling waar koeien hun eigen looppaden hebben gemaakt die als geulen in het land liggen. Een gat in een wolk waar heel helder een bergtop zichtbaar is.
Ramil met zijn prachtige honderd jaar oude kastanje. Ramil gaat over in Tricastela. Even langs de drogist en koop meteen maar een gewone zonnebril.
In de kerk van Tricastela zit een meisje om een stempel te zetten. Ze is nog jong. Ik vraag me af hoeveel mensen zij zal zien vandaag.
Aan het eind van het dorp is er de splitsing van de route. Rechtsaf is de korte mooie route en linksaf de langere langs de weg. Ik ga dus rechts af. En inderdaad het is een pracht van een route. Af en toe een steil heuveltje maar de moeite zeker waard. Hele kleine gehuchtjes van 2 huizen en een kerk, een kerkje zomaar in the middle of nowhere dat is overgenomen door een kunstenaarscollectief. Een vervallen dorpje waar nog 1 huis er bewoond uitziet maar of het ook bewoonbaar is.....? En dat allemaal heerlijk in de schaduw begeleidt door een liefelijk beekje/riviertje.
Na een klim vol zweet moet ik even bijkomen. Een jongen op een boomstam doet hetzelfde. Hij gaat naar Sarria en zegt dat als ik naar Samos wil, ik het andere pad had moeten hemen. Ik leg de routes nog eens naast elkaar. En verrek hij heeft gelijk! Ik ga terug, ondanks dat dit een prachtig pad is, wil ik het klooster van Samos niet missen. De duitse jongen vindt het raar maar ik ga toch terug. De terugweg is sneller dan de heenweg maar al met al toch een uur verloren.
Terug in Tricastela de andere route dus. Die loopt eerst langs de gewone weg. Maar het is niet storend. Roofvogels cirkelen boven mijn hoofd en ik bedenk me dat ik al een poosje geen ooievaars meer heb gezien op kerktorens.
Vlak voor het eerste dorpje volgen we een mooi paadje dat door een heel oud vervallen dorp loopt. Niets is er heel of schoon. Zelfs de kerk staat op instorten. Op de hoek van een huis zit een oude vrouw kersen te eten. Ze reageert niet als ik groet. Het is onvoorstelbaar dat hier nog mensen wonen. Ook nu volgt het pad een riviertje. Het is wederom heerlijk lopen. Het valt wel op dat er soms aan 1 kant van het pad over honderden meters een muur staat. Waarom? Dan zou het ooit een gebouw geweest moeten zijn maar dan hebben er wel heel veel hele grote gebouwen gestaan. Het ene na het andere gehuchtje volgt elkaar op. Het ene nog armoeiiger dan het andere. Maar altijd met een kerk. Qua grootte zouden wij het een kapelletje noemen. Helaas zijn ze allemaal gesloten. Na San Martino de Real (op het naambordje staat alleen San Martino) is het mooie pad afgelopen en steken we de weg over naar Samos. We krijgen via de struiken al een klein doorkijkje op het prachtige kloostercomplex. 2 meisjes hebben zich bij mij gevoegd. Ook zij willen in het klooster slapen. We worden heel Samos doorgeleid; de relingen van bruggen en dergelijke hebben allemaal ijzeren schelpen als versiering in het smeedwerk. Het is even zoeken naar de albergue die bij het kloostercomplex hoort maar daardoor kunnen we al wel mooi zien hoe de buitenkant van het klooster eruit ziet. Het is prachtig. Dat kan ik niet zeggen van de albergue. Dat is gewoon een ruimte die ze overhadden en die ze volgestouwd hebben met stapelbedden. Om het wat op te fleuren hebben ze schilderingen op de muren gemaakt. Er hangen diverse gedenkplakaten van jubilea van vrijwilligers. Een van de hospitaliers is een gepensioneerde arts. De ander is een oudere italiaan met adhd.
Mijn stokken moeten persee van mijn rugzak af, gedoe.
Het is een donativo voorziening. Je betaald dus geen vast bedrag maar je geeft wat je kan missen waarmee je mensen die het met minder moeten doen ook de kans hebben om een bed te kunnen krijgen.
Gelukkig heb ik wel een onderbed. Nu maar hopen dat er weinig mensen bij komen en op een rustige nacht.
Er zijn diverse rondleidingen in de kerk en vanavond is er een mis.
Douchje en wasje. De laatste moeten we aan de overkant van de weg laten drogen. Das wel een beetje raar. De alberge ligt aan de achterkant van het klooster en us eigenlijk aan alle kanten ingesloten door doorgaande wegen van het dorp. Op nog geen 10 meter van de poort zit een benzinestation. Als er getankt wordt dan hoor ik het suizen als ik in bed lig. Er is geen brandmeldsysteem in de alberge en geen vluchtweg.
De waslijn is op een verhoging aan de overkant. Het is een stukje gras dat te klein is om er terrasstoelen van het bijbehorende bar/restaurant neer te zetten. De hospitaliers zitten de hele dag op een tuinstoel bij de poort dus die kunnen de was mooi in de gaten houden. De weg oversteken is ondanks een zebrapad, een hachelijke onderneming.
Er wordt schuwhard gereden, ondanks bebouwde kom en er moet dus vaak erg hard geremd worden. Dan is er ook nog de uitrit van het benzinestation. Ik denk dat een dergelijke situatie in Nederland onmogelijk is. Maar ja ook dit is de EU.
Eerst maar eens een lunch op het terras aan de overkant. 2 meisjes naast me plannen hun verblijf in Santiago. Ze willen er 3 dagen blijven en iets doen wat op mij overkomt als " a real good party-time". Ieder zijn camino.
Vlakbij is een kapel met de hoogste cypressenboom van Europa. Hier is ook een kapel aangewijd. Daar zijn de spanjaarden erg creatief in; bedenk een thema en hup he hebt weer een reden voor een kapel die je vervolgens niet onderhoudt zodat die al snel weer op een ruine lijkt. Om kwart voor 4 is er een rondleiding bij de boom en kapel. Het is kwart voor 4 geweest maar er is niemand te zien. Ik heb ook geen zin om stom te gaan zitten wachten, veel zal ik wrs niet aan de info hebben. Dan maar naar het klooster voor een rondleiding. Er lijkt een bruiloft op komst te zijn. Een paar flink opgetuigde dames staan boven aan de trap te wachten en een bloemist is met bloemen en aanverwanten bezig.
Een hele dikke pater doet de poort open voor de rondleiding. We worden het winkeltje binnengeleid waar we moeten wachten. Das een handige taktiek. De pater geeft mij een zakje net chocolaatjes mee die ik kan delen tijdens de rondleiding. Op de wikkeltjes stast een afbeelding van het klooster. De rondleiding wordt gedaan door een vrouw. De beloofde engelse vertaling is er vanwege tijdsgebrek dit keer niet. Ik snap het tijdsgebrek niet want elke rondleidibg duurt een uur en is altijd 2 talig. We zijn net 10 minuten onderweg als zich nog een schoolklas met 29 pubers bij ons voegt. zij hebben 4 begeleiders bij zich. Die hadden net zo goed thuis kunnen blijven of een rondleiding in hun eigen tijd kunnen doen.
Het klooster is daarentegen prachtig. Vooral de enorme schilderingen op alke muren. Een foto-galerij laat de geschiedenis zien. De kerk is in de 50-er jaren afgebrand en daarna weer opgebouwd. Ook prinses Irene en haar man Hugo hebben het klooster ooit gezocht, zo is op de foto's te zien.
De kerk is mooi maar kunnen we maar voor een deel zien vanwege de komende trouwerij.
Ik loop samen met een moeder en dochter uit Brazilie het klooster uit. Wij willen die spaanse trouwerij wel eens zien. En het lange wachten wordt beloond. De bruidegom wordt door zijn moeder in een motor met zijspan naar de kerk gebracht. Daarna volgt een modeshow over het pad baar de kerk en is het wachten op de bruid. Dat duurt bijna 1 uur! Er komt een hele grote cadillac aan met de bruid in een wolk van tule. Daarna wordt er 20 minuten aan de jurk geplukt door iedereen die nog jier in ee kerk zit en een hand vrijheeft. De bruid neemt aan de arm van pa de 10 treden van de trap waarop 2 dames de giga rok op hun schouders nemen zodat die nuet over het oad sleept. Boven aan de trap voor de kerk begint het gepluk dan nog een keer. Arme bruidegom, die staat al anderhalf uur in de kerk te wachten.
Om half 8 houden de broeders Benedictijnen een mis. Er staan een heleboel mensen te wachten om de kerk in te kunnen maar de trouwerij is nog gaande. Het lijkt erop dat de receptie op de trappen van de kerk plaatsvindt.
We moeten ons in ons pelgrimskloffie tussen de fotografen en feestgangers doorwurmen. Terwijl de mis begint gaat de bloemist doodleuk door met het aftuigen van hetgeen ze nog geen 3 uur geleden heeft opgetuigd.
Het is jammer dat Benedictijner monniken niet mooier kunnen zingen.
Eigenlijk zou ik na de mis nog moeten gaan eten maar ik heb totaal geen trek. Voor mijn gevoel heb ik net mijn lunch op. Ik eet wel een paar mueslierepen als het nodig is. Ik maak nog een rondje door het dorp maar er is niets te beleven. Het is ook flink kouder geworden en er waait een stevige wind. Tegen 21.00 uur zoek ik mijn bed op. De hospitalier roept tegen 22.00 uur dat het licht uitgaat maar de helft van de slapers is nog niet weer binnen. Klokslag 22.00 komen ze aksnog maar het licht gaat uit. En dan heb je dus hetzelfde ritueel als s'morgens: iedereen in de weer met dingen waar ze de hele middag tijd voor gehad hebben en allemaal met een koplamp op. Dat ze daarmee anderen lastigvallen interesseert ze niet. Er wordt er lustig op losgeboerd of scheten gelaten als ze door het gangpad lopen. Ik hoor hier niet.