24 juni 2017

24 juni van Samos naar Brabadelo O Mosteiro Vilei. Laat ik het maar niet hebben over afgelopen nacht. Om 4.00 uur begint het getrek alweer. Ik word wakker met een stijve nek en knallende koppijn. Het is bloedheet want natuurlijk moeten alle ramen dicht. Ik ga eerst maar een luchtje scheppen. Misschien dat het helpt. Indonesische man voegt zich bij mij. Hij begon zich om 4.00 uur helemaal in te smeren wat net veel gekreun en gesteun gepaard ging. Nu staat hij naast me een grote tomaat naar binnen te slobberen, gatverdamme. Een terrasje iets verderop is vanaf 6.00 uur open. Snel pak ik mijn spullen. Je kan je telefoon ook helemaal niet opladen zonder hem uit het zicht te verliezen. Iets over 6 meld ik me bij de kroegbaas voor koffie. Hij groet niet terug. De tv staat al op zijn hardst. Het is nog erg stil als ik van mijn koffie geniet. Een van de hospitaliseros begeleidt een groep fietsers uit Slovenie naar de fietsenopslag. Het wordt snel wat lichter dus ga ik op pad. Ik breng mijn kopje basr binnen en groet de kroegbaas. Hij is verdiept in zijn krant en kijkt niet op of om en groet niet terug. Wat ben ik klaar met dit volk. Snel dit dorp uit. Aan het eind van het dorp nu ook eens een vrouwelijk pelgrimsbeeld. In mijn beleving lopen er veel meer vrouwen dan nannen op de camino en werken er ook veel meer vrouwen in het hele camino gebeuren, dus een keer een beeld van een vrouw mag ook wel eens.
Het is heerlijk wandelweer naar mijn hoofdpijn wil niet weg ondanks een halve apotheek. Ook het pad is prachtig naar ik kan er niet van genieten. We lopen van dorpje naar dorpje maar ik kan me geen dorpje herinneren. Alleen een taxi die wildwest over de droge zandweg raced . Hij remt niet eens af als hij ons in het vizier geeft; alles zit onder zand en stof, de aso.
Tegen 10.00 uur nader ik Sarria. Ik vind het een stad van niks en ik wil er zo snel mogelijk weer weg. Maar eerst moet ik koffie en ontbijt. De stad moet geloof ik nog ontwaken. Een vrouw gangt rode velourse kleden over haar balkon met tekens erop. En dan plots uit het niets enorme knallen. Alsof er met een enorme carbidbus wordt geschoten. Er lijkt geen eind aan te komen en de stad trilt gewoon. De kroegbaas legt uit dat ze het feest van San Juan vieren. Nog meer redenen om door te lopen en niet hier een albergue te zoeken. Aan het eind van Sarria is het klooster van Magdalena. Ik glip er even haar binnen. Een klooster heeft toch altijd iets. Bijvoorveeld een hele mooie ingelegde vloer. Op de parkeerplaats maakt een familie zich op voor hun camino. Er gaat een hele foto sessie aan vooraf. Moeders schreeuwt wel tig keer dat ze nog een credential moeten hebben. Zou dit zo'n gezelschap zijn dat alleen de laatste 100 km loopt?
Dat doen namelijk veel spanjaarden. De drukte zou bij Sarria weer toenemen door dit soort gezelschappen. Na Sarria worden er plots ook weer veel credentials aangeboden.
Ik loop door en kom bij een soort vakantiepark maar na een vlugge blik in het grote boek kan de ober al zuen dat er geen plek is. Hij stuurt mij naar 50 meter verderop. Daar komt net de beheerder met de was naar buiten. Hij zegt dat hij ook geen plek heeft. Hij gaat nog wat bellen maar kan niets voor mijn regelen. Hij stuurt mij naar een souvenirshop aan de overkant van de straat. Daar is een erg behulpzame jongen. Hij belt in het rond en vraagt dan of mij een kamer is aangeboden voor 4 personen. Want in de 2e albergue is een kamer voor 4 personen. Dasrvis niets over gezegd. Het maakt mij ook niet uit als ik naar kan liggen. De 4 persoonskamer zou mij 35 euro moeten kosten. Heel vreemd want een 2 persoonskamer kost ook 35 euro.
Ik neem de 4 persoonskamer. Binnen notime is de beheerder terug om het geld te innen.
Ik kruip meteen in bed en slaap tot 14.00 uur. Nog weinig fit loop ik terug naar het vacantieark want daar is een restaurant.
Broertje is op onderzoek naar een retourticket want het einde komt nu wel in zicht. Voor morgen is er veel onweer voorspeld en dan kan er niet gelopen worden. Dat scheelt zo weer een dag. Het zou mooi zijn als ik donderdag of vrijdag in Santiago aankom. Dan kan ik vrijdagavond de butafumero zien zwaaien. Dat is het enige moment waarvan ik terug kan vinden dat hij gezwaaid wordt. Het zou jammer zijn als ik dat misliep. En als het dan verder allemaal meezit, kan ik zondag terugvliegen.
Op de bovenverdieping zijn ook gasten gekomen. De ene helft is wandelaar en doet erg zachtjes. De andere helft is wrs naar de San Juan feesten in Sarria geweest want die komen met veel kabaal om 1.15 uur binnen. Wel terusten.