dag 15: van Roermond naar Thorn

Gisteravond om half 10 al in slaap. Leve het drankje van zuster Inge! Tegen middernacht even wakker, ik lig toch midden de stad te slapen dus ongewone geluiden genoeg. Om half 6 wakker. Ik rommel alles bij elkaar en maak een kop koffie met de oplos die in de herberg voor handen is. Met een ochtend sigaretje begeef ik me weer bovengronds. Het regent pijpestelen. Op de buienradar zie ik dat het om 7 uur droog zal zijn. Het is eigenlijk wel vreemd om onder een kerk te slapen. Het wat leuk geweest andere pelgrims te ontmoeten. Maar helaas was ik de enige. Ik schrijf in het gastenboek en dan loopt het tegen zevenen. Ik ga op weg naar het theaterhotel om de sleutel in te leveren en mijn credential terug te krijgen met een stempel. Het is inderdaad droog geworden. Op weg daar naar toe zie ik al waar ik straks heen moet lopen, das mooi handig. Ik krijg een prachtige stempel en ben helemaal klaar voor de komende dag. De stad ontwaakt langzaam. De Hema is druk met brood uitpakken en ook bakker Bart is al druk in de weer. Helaas gaan ze pas om 8.00 uur open. Dan onderweg maar broodjes kopen. Roermond is een prachtige stad. Veel oude gebouwen en veel Jacobus-dingen. Een echte Jacobusstad. Volgens mij heb ik de vaart er redelijk goed in. De buienradar gaf aan dat het rond de middag weer zou gaan regenen. Alle kilometers voor die tijd zijn mooi meegenomen. Al snel ben ik in Merum. Het kan zijn dat ik iets gemist heb maar volgens mij is dit het eerste Limburgse dorp zonder kerk. Ik moet in de bebouwde kom naar links maar welke weg wordt er niet bij verteld. Een man in een auto stopt en biedt hulp. Hij weet waar ik links moet maar waarschuwt me al dat het pontje vandaag niet vaart. De moed zakt me in de schoenen. Ik dacht dat de alternatieve route alleen gelopen moest worden als het hoogwater was. En daar is geen sprake van en ff snel lezend kom ik ook geen mededeling tegen dat ik een pont zou moeten nemen. Ik zie wel en volg de aanwijzingen van de man en kom op een dijk langs de Maas uit. Als ik mezelf naar boven heb gepuft is het uitzicht adembenemend. De Maas is prachtig. Terwijl ik even sta te genieten komt een vrouw met hond van de andere kant lopen. En tegelijk zeggen we: "mooi hé? ". De vrouw is trots op de schoonheid van de plek waar ze dagelijks loopt. Ze voelt zich rijk door op zo'n mooie plek te mogen wonen. Ik kan het me helemaal voorstellen. Ze vraagt waar ik naar toe ga. Ik vertel en dan zegt ze dat ik verkeerd loop. Ze loopt met me mee naar een bouwhek waar ik doorheen moet. Had helemaal de sticker over het hoofd gezien. Vriendelijk bedankt nemen we afscheid en ze wenst me een mooie reis. Ik loop dan wel bijna op het randje van de Maas maar het pad is zo smal en glibberig dat er geen 2 voeten naast elkaar kunnen staan. De brandnetels staan zo hoog dat ik mijn armen in de lucht moet doen om ze niet aan te raken. En alles is drijfnat en ik dus ook. Tot mijn heupen dringt het water binnen. Door het smalle pad is er totaal geen ruimte om de gamaschen aan te doen zonder in de brandnetels te komen. Dus verder met een natte broek. Ik ben blij als ik van het pad af mag. Als er gemaaid was had ik van de Maas kunnen genieten maar nu moet ik alle aandacht bij het paadje en de brandnetels houden. Wanneer ik onder een tunnel van blad uitkom sta ik midden op een industrieterrein in aanbouw. Grote machines met teer gieten hun inhoud op wat wrs ooit een mooi stuk weiland aan de rand van het dorpje Heel was. Ik zoek zelf een alternatieve route en belandt midden in het dorp waar een vrouw druk aan het vegen is. Ze wijst voor zich uit: die kant moet je op. Wanneer ik haar passeer vraagt ze waar de reis naar toegaat. Haar man is ooit met een vriend naar Lourdes gefietst. Hij zou nog graag naar Banneux willen fietsen maar dat zal er wrs niet meer inzitten met zijn gezondheid. De vrouw biedt een rustmoment aan voor koffie. Ik sla het vriendelijk af, gezien de komende regen. Ik vind het wel heel lief van haar. Ze zegt dat als ik ooit nog eens in Heel kom ik altijd op de koffie mag komen. Zo lief!
Ze moet zo direct nog naar Maaseik, ik mag wel met haar meerijden. Maar zegt zelf al dat dat niet eerlijk is. Het trekt me ook helemaal niet om mee te liften, lopen dat zit in mijn hoofd. In mijn voeten wat minder. Mijn linkervoet doet raar, het lijkt wel kramp tussen de middenvoetsbeentjes en de kleine teen voelt ook heel niet fijn. Ik doe snel de lunchboodschappen in een supermarkt en een stukje verder eet ik zoveel mogelijk op. Dat scheelt gewicht. Tegenover mijn lunchplekje is een zwembad maar ik bespeur er geen leven. Iets verderop zijn een man of 10 van de groenvoorziening aan het werk. Zij hebben een mobiel toilet voor zichzelf. Gelukkig gaat een vrouw het hek van het zwembad door, das mooi dan kan ik daar vast wel even naar het toilet. En dat is inderdaad geen probleem. Daarna weer verder op de route Door het natuurgebied De Linne. Ik zie weinig natuur. Wel heel veel laagstam fruitbomen, duizenden op lange rijen. Er zitten al vruchtjes aan maar ik kan niet herkennen tot welke vrucht ze zullen uitgroeien. Ik loop even verkeerd maar een vriendelijke huisschilder wijst me de juiste weg naar de sluizen/stuwen en nog meer waterblokkeerdingen. Het zijn er zoveel dat ik de route helemaal fout interpreteer. Wanneer ik wat sta te googelen breekt de hemel open en komt het met bakken tegelijk uit de lucht. Ik probeer zo snel mogelijk mijn cape aan te krijgen maar het regent zo hard dat ik zowel onder als boven de cape al drijfnat ben als alles weer een beetje goed op mijn rug zit. De gamaschen zitten ergens onder in de rugzak, die laat ik maar zitten. De broek was net weer droog van het brandnetelpad. Dan kom ik weer over een sluis. Er ligt een boot te schutten als ik de sluis oploop. Ineens een loeiende sirene. Ik schrik er zo hard van dat ik terugren. Ik zie niet waarom ik niet door mocht lopen. Er gaat ook geen ding omhoog of zo waardoor ik halverwege een brug zou blijven hangen of zo. Dus sta ik daar te wachten in de stromende regen met een zere voet. Stilstaan is sowieso niet prettig, het lijkt wel of ik op mijn botten sta ipv op voetzolen. Dit kan allemaal wel heel lang gaan duren, bedenk ik. Als ik moet wachten tot de sluis helemaal vol of leeggelopen is, kom ik nooit in Maaseik vandaag en ik lig nog wel mooi op schema denk ik, hoewel ik geen flauw idee heb. Boven in de uitkijktoren van de sluis zie ik niemand zitten. Het glas is bruin maar wrs zit er wel iemand. Wie laat anders die sirene afgaan? Zouden ze een grapje uitgehaald hebben om mij te laten schrikken? En lachen ze zich nu helemaal te barsten om die quasimodo in de stromende regen die ze op commando terug kunnen laten rennen? Dan komt er een auto aan en die rijdt gewoon over de sluis......... Dat kan ik ook! Ook al gaan er tig sirenes af, ik wil naar de overkant, ik sta hier drijfnat te worden en heb het ook nog koud. Ik loop over de sluis en er gebeurd niets. Er komt juist een nieuw schip de sluis in gevaren als ik allang over de sluis ben. En daar is die sirene weer. Maar nu snap ik het: de sirene is er om aan te geven dat de sluisdeuren dichtgaan. Tuuuuuuurlijk! Verkleumd loop ik verder. Het ziet er niet naar uit dat het voorlopig droog gaat worden. En mijn kleren worden alleen maar natter. Zo ook mijn schoenen.
Nu eerst even eten dan tik ik straks verder. Daar ben ik weer.
Ik banjer door maar het gast erg moeizaam. In Westen ben ik er klaar mee. Ik wil ergens zitten en warm worden. Ik dacht dat Limburg bekend stond om zijn kroegen. Ja die zijn er wel maar gaan pas later op de dag open. Ook nergens een bushokje of jongeren hangplek. Dan maar in een kapel bij het kerkhof van Wessem. Zittend op de grond probeer ik mijn tenen te bewegen in mijn schoenen maar dat gaat niet, doet te veel pijn. Het is nog 3 uur lopen naar Maaseik. Dat wil ik halen en daar dan slapen bij de nonnen. Ik zou daar dan rond 17.00 uur zijn. Ik ga het gewoon proberen. Met moeite kom ik op gang, de voet wil gewoon niet. Hij klapt gewoon op het asfalt. Maar als de gang er eenmaal inzit, kom ik in ieder geval vooruit. Maar in dit tempo ga ik Maaseik niet halen. Met Thorn in zicht besluit ik dat ik er klaar mee ben. Doorlopen is onzin dan loop ik me stuk en kan ik morgen ook niet verder. Dan lijkt het droog te worden en gaat de cape weer uit. Ik heb hem net uit of het begint Na een paar meter weer opnieuw te regen. De cape laat ik voor wat het is, ik ben toch al doorweekt. Als ik Thorn binnenloop ga ik impulsief de eerste herberg binnen die er is. Het voelt als opgeven maar ik moet mezelf voorhouden dat dit niet zo is. Ik kan gewoon niet verder. Een hotelkamer met een bad tegen een zeer redelijke prijs. Het gevoel van opgeven knaagt. En ik moet het loslaten. Ik loop dat stuk heus wel. Alleen niet vandaag. Eerst maar eens uitgebreid in bad. Het water doet pijn aan mijn voeten maar door de warmte gaat het bewegen makkelijker. Ik doe meteen maar de wasmachine terwijl ik in bad zit. Met de kamer vol wat en mijn eigen schone lijf is het voor de zo'n tijd om zich te laten zien. Het opgeefgevoel steekt de kop weer op maar opluchting als blijkt dat het nog wel steeds regent. Het is bijna half 5 en ik besluit nog even een stempel te scoren. De kerk is nog even mooi als Al die andere keren dat ik hier was. Maar vooral die keer met pa en ma op de terugweg uit Frankrijk kan ik me nog goed herinneren. De pastoor is met een medewerkster het depot aan het leeghalen. Diverse oude wandkleden liggen uitgespreid over de kerkbanken. Ze zien er prachtig uit. De pastoor geeft aan dat de laatste 40 jaar het depot niet open is geweest en dat het nu maar eens moest gebeuren. Ze leggen alles op Gelukkige foto's vast. De kerk weet niet half welke schatten ze allemaal in huis hebben. Ik kan er geen weg mee: al is het nog zo klein, je kan het altijd delen. Ik scoor een mooi stempeltje bij de dame van de receptie die er tegenwoordig zit. En als ik de kerk uitkom schijnt de zon. Ik kan nog snel even naar de vvv voor een wandelkaart ter ondersteuning van hertrouwt boekje. Helaas is juist de kaart die ik nodig heb niet meer voor handen. Ik vind het sneu voor de bejaarde vvv-meneer. Hij doet zo zijn best om de juiste kaart voor mij te vinden. Ik zou bijna een boekje kopen alleen boor hem. Gelukkig bedenk ik me op tijd: het is weer extra gewicht in de rugzak. En boekjes weggooien is als vloeken in de kerk. Terug begin ik met het schrijven van het dagverslag. En kijk nog even jaloers naar de verslagen van medepelgrim Petra. Zij schrijft zo mooi en haar lukt het wel om foto's bij haar verslag te plaatsen. Wie weet gaat het mij ook nog eens een keer lukken, ooit.