27 juni 2017

27 juni 2017. Van Casa Familia in O Coto naar Melide en door naar Arzua. Ik kom niet goed op gang. Het hele gebeuren van vannacht en weer een gebroken nacht, eist zijn tol. Ik voel me bedonderd en belazerd door Mien met haar mooie praatjes en alternatieve gelul. O wat heeft ze zich mooi voor gedaan en wat een naar mens is het eigenlijk. Ik zal hier niet verrellen wat Jan mij allemaal heeft verteld naar als ik dit van te voren had geweten dan had ik ze nooit meegevraagd. Ik heb nog nooit een dronken vrouw zo in en in gemeen agressief gezien. Dat heeft nog wel de meeste indruk gemaakt en de beelden laten mij niet los en de schoppen en dreigende klappen zitten op mijn netvlies. Waarom komt zo iemand op mijn pad?
Niet eerder dan in Melide zie ik weer wat mooie dingen die een foto waard zijn. Ik probeer wat rust te vinden in de kerk van Melide maar daar is het ook daar veel te druk voor met alle stempelaars.
Snel wil ik de stad weer uit en als het kan wil ik ook Arzua nog voorbij.
Ik doe een soort van ontbijtje aan het eind van Melide denk ik maar er komt nog een groot stuk stad achteraan. Een stevige regenbui maakt mijn stemming compleet.
Ik weet nog weinig van de wandeling. Ik moet het terughalen van de foto's. Zials het veeld van Jacobus dat in Boente in de kerk staat en bijzonder zou zijn. Of het oude vrouwtje dat tijdens een wandelingetje begeleid wordt. De donkere wolken die zich telkens boven ons vormen.
Ik ben dan ook blij als ik in Arzua aankom. Het was te ver vandaag terwijl het qua kilometers enorm mee viel. Direct na het gemeente bordje is een hotel en ondanjs dat ik denk dat het wrs al vokgeboekt is, is er toch een plek. De wat oudere receptionist is erg vriendelijk en geduldig. Ik heb een prachtige rustige kamer en kan mijn was laten doen.
Dat moet ik mezelf dan naar kado doen. Wanneer ik een sigaretje ga roken zie ik een groep duitsers op het terras zitten. Ze zitten weer aan de schnapps en 3x raden wie daar ook zit? De duitser van 2 nachten geleden, die met zijn vuist uit wilde halen toen ik hem vroeg om op te houeen net snurken na een drankgelag. Ik hoop toch echt dat hij minstens aan de andere kant van het hotel slaapt. Als ik een paar uur later ga eten, zitten ze nog steeds te pimpelen. Dat is blijkbaar ook een manier om de camino te doen.
Het eten is heerlijk (zalm met aardappels en sla, hoe hollands wil ik het?) En het personeel erg vriendelijk. Daar kan menigeen in Spanje een voorbeeld aannemen. Mijn was wordt keurig gevouwen en vacuum verpakt aan mijn tafeltje afgeleverd.
Broertje boekt mijn terugvlucht. Zondagavond ben ik, hoop ik weer thuis. Het is genoeg geweest. Morgen nog een flinke ruk maken en dan donderdag nog een klein stukje om op tijd in Santiago aan te komen voordat de grote meute arriveert. wel terusten.