28 juni 2017

28 juni 2017. Van Arzua naar Lavacolla.
Ik weet niet hoe ik het heb gehad maar ik heb me verslapen. Om half 7 word ik pas wakker. Weer te laat voor een mooie lange ruk lopen. En het regent pijpestelen.
Snel haal ik een bakkie koffie en pak mijn spullen. Als ik wegga is het droog en warm maar nog voordat ik halverwege de stad ben moet ik echt de jas aan en dat wordt zweten zodat ik binnen de kortste keren zowel van binnen in de jas als aan de buitenkant drijfnat ben. Het is gruwelijk druk in Melide met wandelaars die overal waar ze willen oversteken waardoor het verkeer in de ochtendspits vastloopt. De drukte wordt veroorzaakt doordat er 2 camino's in Melide samenkomen. Waar je ook kijkt, overal zijn wandelaars. Je zal hier wonen zeg! Ze gaan plots stilstaan op de stoep om hun regenkleding aan te doen, zonder te kijken of er misschien mensen achter hen lopen. De meeste bars en cafees hebben pelgrims binnen zitten die nog aan hun ontbijt zitten. Het gaat steeds harder regenen en alsof we de 4 daagse van Nijmegen lopen, gaan we in een luidruchtige kolonne Melide uit. Ik wil zo snel mogelijk weg van deze heksenketel waarin je voortdurend tegen mensen opbotst omdat ze plots stil gaan staan of die je vreemd aankijken als je vraagt of je mag passeren omdat ze met tig man naast elkaar lopen, zonder op te letten of er mensen achter hen lopen en dat je moet opletten voor rondzwaaiende wandelstokken. Groepen katholieke jongeren zingen liedjes alsof ze op vakantie zijn, maken opmerkingen als een wandelaar de bosjes induikt, Spanje is immers 1 groot toilet. Drie giebelende meisjes die voorbij komende wandelaars na doen op de minst flatteuse wijze. Een groepje jongens die hun telefoon gebruiken om dierengeluiden na te doen, schreeuwende mensen. Het is zo niet mijn camino. Het is goed dat ik morgen aankom het liefst was ik ook morgenavond al naar huis gegaan ik ben er helemaal klaar mee. En ondertussen sjok ik maar door, drijfnat en ondertussen ook koud.
In Boavista doe ik mijn ontbijtje. De katholieke jongerengroep zit er ook. Een van de leiders zegt dat ze gaan vertrekken maar de jongeren zijn nog druk aan het eten. De leider is erg boos en en plein public worden de jongeren aangesproken.
En Hans uut Twente is er ook. We praten wat bij en spreken af dat we vanmiddag contact hebben zo gauw een van ons een slaapplek heeft gevonden. Daarna ga ik weer op stap maar de loop is er uit en ik krijg mezelf niet meer op de rit. Ik wil graag na O Pedrouzo een hotel zoeken. De ene regenbui volgt de andere op en het zal de komende uren niet beter worden. We naderen de stad en vlak daarvoor is een splitsing. Je kan de stad in of je loopt er omheen. Ik kies ervoor om er omheen te lopen ondanks dat ik de enige blijk te zijn. Aan het eind van het bos staat een klein cafeetje. Helaas kan je daar niet eten. Ik sms Hans uut Twente. Hij blijkt de stad al in te zijn en staat bij San Anton. Ik heb geen flauw idee hoever dat is. De cafebaas zegt dat het maar een paar honderd meter is maar ik wil geen meter meer lopen. Ik wil een taxi. De cafebaas besteld een taxi. Die pikt halverwege Hans ook op en de taxichauffeur weet nog een goed hotelletje. Het is maar 8 km verderop maar mij maakt het helemaal niks meer uit. Het hotel is vrij groot en staat in Lavacolla wat voetwassing betekent. Ik kies voor een eigen kamer. Het is een hele donkere kamer maar dat maakt me zelfs niets meer uit. Het hotel is goed en ik slaap als een roos terwijl het buiten met bakken uit de lucht komt vallen.