dag 25: Saint Severin-en-Condroz naar Hoei (Huy)

Vannacht rond 2 uur al door mijn eerste slaap heen. Het is ook helemaal niet mijn ritme, slaapdrankje ten spijt. Ik blijf klungelen tot de wekker van half 7. Chaotisch pak ik heen en weer en ben met 10 dingen tegelijk bezig. Mevr. Marie staat al op me te wachten. Er gaat niets boven George Clooney koffie in de ochtend. Ze wil graag dat ik altijd gegevens in haar schriftje schrijf. Ze vertelt van haar kook en bak activiteiten die ze met meerdere vrouwen onderneemt die iets vervelend hebben meegemaakt. Een soort van kook-en baktherapie. Ze vertelt dat ze zo de kerk open gaat doen en dat ze dat al jaren doet. Een non die ook op het complex woont komt goed gedag zeggen. Marie vertelt alles wat ze van me weet aan de non en die vraagt weer aan mij of ik voor haar wil bidden.Ik zeg maar ja, ik weet ook niet waarom. Nonnen bidden toch al de hele dag wat kan ik daar nu aan bijdragen? We nemen zo hartelijk afscheid dat we er alle 2 van moeten huilen. Huilen en lachen te gelijk. Gelijk het leven, volgens Marie. Ik ga nog even baar de kerk naar het speciale Camino hoekje. Wat een tegenstelling: ik met mijn dure hypermoderne spullen en voorheen liep men met een knapzak en een stok. De vooruitgang. Het been loopt gelijk al niet lekker. De route gelukkig wel. Een paar ezels lijken van mij te schrikken maar met een paar lekkende geluidjes komen ze alsnog naar mij toe. Mooie beestjes. Het koud vandaag en er staat een harde wind die veel vat op mijn rugzak heeft. Ik lijk soms als een dronkeman heen en weer te waggelen. In de verte achter een geuvel spygen schoorstenen witte pluimen omhooggevallen. A ha, daaronder dus de wolken gemaakt. Ik heb voor het eerst in de afgelopen dagen mijn jas aan en heb het echt niet warm. Hadden wel een trui met lange mouwen aan kunnen doen. In Villers-le-Temple lig ik ook eens een keer voor op schema en beloon mezelf met 2 heerlijke eclairs van de kleine warme bakker. Het lijkt wel of deze vanuit zijn magazijn verkoopt want alles staat in kratten en er is maar 1 kleine vitrine met gebak. Wel is het er razend druk. De bakkersvrouw neemt voor iedereen uitgebreid de tijd of de winkel ju vol staat of niet. Ook voor mij. Ze vraagt of ik een stempel wil. Natuurlijk wil ik dat! Helemaal blij en met eclairs en een stempel, kom ik vreselijk aan het dwalen zodat ik de gewonnen tijd alweer verlies. Maar gelukkig vind ik de stickers terug en probeer er wat vaart in te krijgen. Gewoon omdat het kan en ik het er wel lekker warm van krijg. Maar niet voor lang want ik kan een bedoeld weggetje niet vinden. Gelukkig is daar een vrouw die de voorkeur heeft om Engels te spreken. Zij wijst de weg waardoor ik een heel stuk terug moet lopen. Ik kan het een stuk volgen maar dan klopt het weer niet. Een stel mountainbikers is een route aan het uitzetten en geven aan dat net van Outrelouxhe komen dus ik hoef de weg die zij hebben uitgezet maar terug te volgen dan komt het helemaal goed. Dat komt het ook als de weg niet te steil wat voor mijn been. Ik kom amper vooruit en ben nu al 1 uur achter op schema. Niet dat dat wat uitmaakt maar het geeft enigszins mijn tempo aan. Ik besluit naar het klooster van de Tibetanen te gaan. Een suggestie van Joke van andere Erp. Dat zou nog voor Hoei/Huy liggen dus dat komt mooi uit. In het bos opwegen naar het kasteel van La Motte leggen ze een weg aan, dat klopt ook met het boekje. Wat niet klopt met het boekje is dat ze de route hebben aangepast. Met behulp van googlemaps en de elektriciteitsmasten neem ik het linkerpad. En dan gaat het hopeloos mis. Ik kom er niet meer uit. Iedereen die ik tegenkom heeft nog nooit van La Motte gehoord. Uit wanhoop bel ik bij een willekeurig huis aan. De vrouw die open doet legt mij in zo rap Frans uit hoe ik moet lopen dat ik er niets van begrijp.als ik een paar keer om uitleg vraag blijft ze telkens dezelfde klanken uitstoten en dezelfde gebaren maken waar ik niets mee kan. Half jankend besluit ik dan maar via Googlemaps naar de grote doorgaande weg te lopen en vandaar op zoek te gaan baar het vervolg van de route. Gelukkig heb ik een veiligheidshalve bij me want eigenlijk kan het niet dat lopen langs een weg met afgenomen toe een stukje berm. En verdomme ik kom opnieuw in Outrelouxhe. Daar wat ik 2 uur geleden ook. Nu is het wel zeker! Ik ga via de grote weg. Een paar wegwerkers wijzen me de richting. Ook moet daar ergens een soort van energie centrale staan. Ik ga over de te drukke weg en probeer er de vaart in te houden. Dat lukt niet erg. Door de wind wordt ik soms bijna in de sloot geduwd. Als ik dan eindelijk op het punt ben waarvan ik dacht dat dat het moest wezen, is er dus niets. Alleen een erg drukke driesprong. Ik vraag een paar keer in het rond naar het bos de Bailli. Maar niemand kent het. Ook een dominicanenklooster zegt niemand iets. Dan maar aan de politie gevraagd die op de driesprong staan te wachten. Ook zij hebben er nog nooit van gehoord. Ik ben er helemaal klaar nee. Ik heb de benodigde afstand van vandaag al wel 3x gelopen. Ik stop ermee. Google het adres van het Tibetaanse klooster in. Dat is nog 25 minuten lopen. Ik loop er 3 kwartier over. Maar dan heb hè ook wat. Een prachtig oud gebouw waar Tibetanen monniken leven en werken, scholing en dergelijke geven. Gelukkig hebben ze een bed voor mij. Hoewel wel wat commerciëler dan in de tijd dat Joke er kwam maar dat maakt mij niets uit. Ik heb een kamer met 2 stapelbedden
Helemaal voor mij alleen. Ik slaap op de 25 verdieping van fit prachtige gebouw dat wel wat lelijk is verbouwd Door er op zijn Belgisch een paar badkamers in re bouwen. Jammer eigenlijk. Na wat zoeken Door lange gangen vind ik dan mijn kamer met uitzicht op het voorplein. Eerst even mijn been koelen en daarna op ontdekkingsreis in en rond dit gebouw. Het is er prachtig hè moet je schoenen op de gang laten staan en ruimtes waarin monniken wonen hebben een kleed voor hun deur hangen. In de vijver naast het gebouw zwemt moedereend met 12 kuikens, 2 prachtige pekinees en wel 1000 goudvissen, zo groot als een flinke karper. Er staat bij de oprit een tempeltje waar veel kaarsjes en kerstversiering flikkert voor Boeddha. Er is ook nog een officiële gebedsruimte achter het gebouw maar ik weet niet of de bedoeling u dat ik daar naar toe ga. In de tussentijd raakt het binnenplein langzaam vol. Er komen 2 groepen voor een weekendsessie over palliatieve zorg. Om 5 voor 6 staat een monnik op een balkonnetje met een soort deksel te slaan. Als ik aan de keukenhulp vraag wat dat u, dan blijkt er een bijeenkomst te zijn waar ik ook naar toe mag. Wel even de schoenen uit voor ik naar binnen ga. Op de eerste verdieping is een grote kamer ingericht als gebedsruimte. Een stuk of 6 mensen lijken net de monnik mee te chanten maar ik ben er nu nog niet uit of dat werkelijk zo is. Af en toe wordt er met belletjes gerinkeld of net bekkens geslagen. Ik kan er geen wijs uit. De monnik heeft een zware monotone stem en het klinkt als neuriën. De mensen die geknield zitten zijn met de taal bekend want de meesten jennen de gezangen uit het hoofd. Voorin zit nog een monnik die af en toe op een trommel slaat. Leuk om eens mee te maken. Na de bijeenkomst kunnen we eten in het restaurant. Ik koel mijn been nog maar eens een kwartier en maak mijn verslag. Morgen ga ik naar HOEI-STAD. Daar zoek ik een hotel voor minimaal 2 nachten om ff wat rust te hebben voor mijn been. Ik ga even een sigaretje roken. Dat je al nog net voor 22.00 uur want dan moet alles stil zijn. Het is en blijft een klooster. Daarna zal ik de foto's bij plaatsen.