dag 41: van Chateau-Porcien naar Bazantcourt

Zondag 25 mei: moederdag in Frankrijk en de Fransen gaan naar de stembus voor het Europese parlement.
Ik heb amper geslapen. Jan heeft voor mijn gevoel de hele nacht liggen snurken. In de morgen is er wat rumoer op straat van jongelui die wrs terugkomen van het stappen. Ik wil mijn bed wel uit maar zie op tegen de krappe ruimte waarin ik mijn ding moet doen. Daarnaast ben ik gewoon te brak van deze slapeloze nacht. Om kwart voor 7 gaat mijn wekker en ik sleep me mijn bed uit. Jan heeft prima geslapen zegt ie en dat in combi met mijn andere ritme en slecht slapen , maakt mij razend. Ik kies er maar even voor om op het stoepje een sigaretje te gaan roken. aan de overkant staan 4 jongens fiets ogenschijnlijk ruzie gehad ebben. Een schopt tegen een plantenbak en een ander trekt zijn kapuchon nog verder over zijn hoofd. Ik geloof niet dat ze allen een bijster hoog IQ hebben, maar dan hoef je nog niet tegen een plantenbak te schoppen. Even later maait hij wat om zich heen en verdwijnt achter het gebouw. De rest rent om het gebouw heen en met zijn vieren staan ze zo'n 50 meter verder op met elkaar te bakkeleien. Af en toe kijken ze mijn richting uit en wanneer ze hun kapuchons over hun hoofden trekken en mijn kant uit komen lopen, besluit ik maar weer naar binnen te gaan en de deur op slot te draaien. Ik krijg een heerlijk kopje koffie van Marjan. Daarna maakt Jan de boel schoon en om kwart over 8 zijn we al aan de wandel. Eigenlijk lopen we meteen alweer tussen de graanvelden en het is heerlijk wandelweer. Snel kan het vest al uit. Mijn kleine linkerbeen heb ik afgeplakt maar ik voel hem nog te goed. Hij zit gewoon te dicht op de tweede teen. Daar kan ik niets aan veranderen. Desondanks schieten we lekker op. In het eerste dorp, Avancon kunnen we eindelijk weer eens een kerk binnen. Een oude vrouw zit voorin te bidden en wens ons "bon courage". Het is is vandaag stembusdag in Frankrijk voor de europese verkiezingen. We hebben in alle 4 de dorpen waar we doorheen kwamen een stempel kunnen scoren.
Rond half 10 tante aan de telefoon. Ik vind het zo leuk dat ze wekelijks blijft bellen en zo geniet van de verslagen. De laatste stempel krijgen we in Bazancourt, persoonlijk van de burgemeester die er ook nog voor zorgt dat een erg lieve vrouw de sleutel van de refugio regelt. De refusio is op de eerste verdieping van het theatergebouw, eigenlijk de kleedkamer van de artiesten. We hebben een zee van ruimte, aparte doucheruimtes en toiletten. Op de begane grond hebben we een binnenplaatsje waar we de wasmachine kunnen drogen. Het Internet gebruik is er erg minimaal dus ook deze avond geen verslag online. Ik ben ook te moe. Na even in de zo'n gezeten te hebben en daarna even op bed, gaan we het dorpje in. Er is werkelijk niets te beleven. 1 klein pizzeria is open en fungeert wrs als dorpskroeg en patatboer. Als we naar binnen willen roept de eigenaresse dat ze gesloten is vanwege een besloten feest tot 7 uur. Omdat het de enige eetgelegenheid is, reserveren we meteen voor 19.00 uur. We wandelen het rondje rond en zowaar een bank, jawel een BANK!!!! Hoe is het mogelijk dat je 5 dagen onderweg kan zijn en dat geen enkel dorp de mogelijkheid heeft om te kunnen pinnen. Ook het platteland verschraalt hier enorm. Overal waar we komen zijn bijna alle winkels verdwenen. Hooguit 1 bakkerij is er veelal maar die bakt echt het minimale zodat hij zeker weet dat hij los is op het eind van andere de dag. We hebben ook een supermarkt en nog 2 bakkertjes ontdekt dus voor morgenvroeg zitten we goed. Om 19.00 zijn we terug in het restaurantje. We zitten amper of een gezelschap van 7 man wil ook komen eten maar daar is absoluut geen ruimte voor. Marjan biedt aan om de tafels zo te schuiven dat het gezelschap ook kan eten. De eigenaresse staat er wat bij te kijken maar snapt op een gegeven moment ook wat de bedoeling is en reddert wat in het rond.
De salade is overheerlijk, de pizza daarna is vooral veel brooddeeg die we echt niet op kunnen. We wandelen het rondje weer terug en ik schrijf nog een stukje verslag. Marjan heeft een blikken doosje. Daarin zitten allemaal vloeipapiertjes waarop thuisblijvers iets geschreven hebben. Zij wil de vloeitjes verbranden op het strand van Finisterre. Ze heeft mij ook gevraagd om een vloeitje te schrijven. Ik moet er wel heel diep over nadenken over wat ik achter me wil laten. Ik heb ook geen steen of zo die ik bij Cruz de Ferro neer wil leggen. Zover ik nu weet is er niets wat ik kwijt wil/moet of wat dan ook. Ik zal alleen maar blij zijn als ik Cruz de Ferro haal. Misschien kom ik onderweg nog tot iets.

Al snel vallen mijn ogen alweer dicht en met de oordopjes in moet ik wel heerlijk kunnen slapen. Volgens Jan en Marjan snurk ik ook, een zachte constante snurk of zo. Ze hebben me wel gehoord maar hebben er geen last van gehad, gelukkig maar. Morgen op naar Reims. Weer een mijlpaaltje. Waarschijnlijk blijven Jan en Marjan daar een paar dagen want Marjan heeft toch wel een blessure aan haar voet. Ik wil het liefst doorlopen, ik heb het niet op die steden. Maar ik heb ook alweer 9 gelopen en moet ook eens rusten..... Eerst maar eens lekker slapen.