26 juni 2017

26 juni 2017. Van Gonzar naar Casa Familia in O Coto.
Al ver voor 5 uur beginnen er alweer mensen te pakken. Ik heb amper geslapen en had graag een langere etappe gemaakt. De vraag is nu of het gaat lukken. Om half 7 ben ik op pad. Hoewel het meisje van het naastgelegen restaurant gister zei dat ze om 6.00 uur open zou zijn is het nog pikkedonker dus daar ga ik niet op wachten. Ik kom vast wel iets tegen want de dorpjes volgen zich ook vandaag snel achterelkaar op. En dat blijkt want nog geen 2 km verder op is een herberg die reclame maakt voor ontbijt. Ik ben de enige maar al snel komt er een vrouw bij die ik gister ook al zag en waarvan ik het vermoeden had dat zij nederlandse was en dat bleek ook zo. Ze schuift bij mij aan en dan blijkt ze gewoon in Raalte te wonen. Ze is vanaf Vezelay gestard en loopt ook alleen. Hoe smaken kunnen verschillen want zij vindt Spanje veel mooier dan Frankrijk. Haar man loopt niet maar haalt haar in Santiago binnen. Leuk toch?
Ik ben al klaar met mijn ontbijt en stap weer op, er van overtuigd dat we elkaar vandaag vaker gaan zien, vraag ik niet naar haar naam.
Je ziet hier heel veel opslaghuisjes op palen voor wintervoorraad. Ik weet dat ze er mais in opslaan maar om daar nu alleen dergelijke huisjes voor te bouwen.... qua opzet zijn ze allemaal hetzelfde maar qua uitvoering zijn er veel verschillenen. Qua kleur,qua versieringen,qua opschriften. Leuk om die verschillen te zien.
In de opening van een boerenschuue staat een oude man op krukken zijn praatje te houden met een boer. Iets verderop oude trekkers in wel een hele oude schuur. En nog veel meer huisjes op palen voor de wintervoorraad. We lopen over boerenerven tussen huis en schuur door. Rasr idee eigenlijk dat dit voor de bewoners dus dagelijkse kost is.
We lopen over holle paden die heel erg Frankrijk doen denken en bij Airexe staat nog een oude wasplaats.
Vlak voor Rosario vindnik het wel weer tijd om wat te eten. Ook het gezin met de ezel hiudt saar even halt. Ik dacht vanmorgen gezien te hebben dat de ezel in een veewagen ging. Blijkbaar niet dus. De ezel krijgt veel aandacht van andere wandelaars.
Plots zie ik een kever over de weg lopen. Het lijkt wel een wandelende diamant. Mooi hoor!
De uitzichten zijn mooi maar overal hangen de wolken laag wat maakt dat get er allemaal wat troosteloos uitziet. Het is overigens heerlijk weer om te lopen en tot nu toe grote mazzel dat het droog is gebleven, ondanks de toch wel erg sombere voorspellingen.
We lopen over mooie bospaden van eucalyptusbomen. Dat ruikt zooooo lekker en mijn neus gaat er los van, dat is ook wel eens fijn.
In kleine dorpjes zijn de kerken open voor een stempel en een donativo voor de restauratie. Vrijwilligers bemannen hiervoor hele dagen de kerk. Veel wandelaars komen er voor de stempel en soms staan we in een wachtrij. Weinigen hebben oog voor het gebouw of de inhoud ervan en al helemaal niet voor de donativo box. Ook hebben ze hier hele frote manden bij huizen staan een klein luikje aan de onderkant zit en waar een dak opgevlochten is. Ik denk dat het een soort mand is voor vogelvervoer maar waarom dan zo'n dak? Het blijkt een andere uitvoering te zijn van de stenen huisjes voor winteropslag. Bij Airexe word ik nageroepen vanaf een terras. Het blijken het stel te zijn dat ik in Alto Poio heb gesproken toen zij in een dip zaten. Ze bedanken me allebei voor het gesprek. Mijn nuchtere manier had hun over hun dip heen geholpen. Ik weet niet waar ze het over hebben maar het zal. Hoewel het al over 9.00 uur is, zitten zij nog aan het ontbijt. Bij hen zit een spanjaard. Ze hebben nog geen slaapplek en ik stel voir dat ze meegaanbaar Casa Familia zoals Heidi had gevraagd. Dat gaan ze doen. Lijkt me leuk. Ik pak weer op want ik denk dat samen wandelen niet zo'n goed idee is.
Via het sportcomplex komen we Palas de Rei binnen. Een flink opgenmaakte dame heet mij vriendelijk welkom en in ruil voor een stempel wil ze weten waar ik vandaan kom en in welke stad ik begonnen ben. Ze uit haar bewondering, blijkbaar ben ik een uitzondering. Ik doe ff boodschappen en verdwaal dan bijna. Als ik net weer op route ben, kom ik het stel weer tegen. Laat ik ze Jan en Mien noemen. We drinken samen wat en Mien maakt er een hele foto sessie van. Daarna beginnen we samen aan de laatste kilometers. Wat ik al vermoedde klopt, Mien loopt veel trager dan ik. Wanneer ze even wil pauzeren, loop ik dan ook door.
Casa Familia is makkelijk te vinden en ik word vriendelijk ontvangen doir een vrijwillige hospitalier. Het is een jonge jongen uit Amerika geloof ik. Er is ook een duits meisje die haar handen niet van de jongen af kan houden. Het is bij het genante af. De hospitalier diet zijn vest het te negeren omdat hij mij dingen uit wil leggen. De eigenaren van Casa Familia zijn Jos en Heidi. Ze hebben met hun 5 kinderen( waarvan de jongste net anderhalf is) de move naar Spanje gemaakt. Ze hebben er een huis met een stuk land en iedereen mag op basis van donativo Van hun huis en voorzieningen gebruik maken. Zo hebben ze 2 grote jungle tenten en in 1 daarvan slaap ik, samen net een jongen uit Tjechie en Jan en Mien.
In de andere tent slaapt het duitse meisje en een frans stel.
Een man uit Twente is ook gearriveerd met zijn camper. Hij heeft gehospitaliseerd in Ronxevalles en wil zijn camper stallen bij Casa Familia om vervolgens naar Santiago te lopen en daarna de portugese route geloof ik. Ook de spanjaard waar Jan en Mien vanmirgen mee zaten is aan kimen waaien. Hij wil donativo naar Santiago looen. Hij schooiert (anders kan ik het niet noemen) bij de hospitalier om een headset en een heuptasje.
Na mijn wasje en douchje gaan Jan, Mien en ik nog even naar het winkeltje dat er zou moeten zijn, een stukje terug. Het winkeltje is er wel en er zitten 3 oude dikke mannen op het terras ervoor maar de winkel gaat pas om 19.00 uur weer open. Daarom pakken we maar een terrasje. Jan heeft beloofd om te helpen met koken en vertrekt al weer snel. Mien en ik kletsen nog wat en gaan ook retour. We eten met zijn allen buiten aan lange tafels. Het is sinds lange tijd dat ik het gevoel heb, weer eens wat gezonds te eten. Het is echt heel erg lekker.
Na de maaltijd geeft Mien een yiga sessie want ze is yoga leraar of zo iets.
Het kampvuur wordt aangestoken naar ik ben er wel klaar mee voor vandaag. Ik heb ruim 28 km gelopen na een hele slechte nacht en wil naar bed. Er worden wat flessen wijn opengetrokken maar ik wil gewoon slapen. Heerlijk fris in de tent. En dat doe ik ook. Om kwart over 9 slaap ik al. Om iets voor 23.00 uur word ik wakker want Mien zeurt bij Jan, die al slaapt, om de fles wishkey. Jan weigert maar als Mien dan een scene begint te schoppen, gaat Jan overstag.
Om 3.00 uur is er een vechtpartij in inze tent tussen Jan en Mien. Mien is straal bezopen en enorm agressief. Ze heeft Jan fors in zijn arm gebeten. Ik vind het een doktersbezoek waard. Jan probeert Mien in bed te krijgen naar Mien schopt en slaat om zich heen. Als ze mij in het vizier krijgt maakt ze vuile opmerkingen en is erg beschuldigend. Zowel Jan als ik werken als een rode lap op haar gemoedstoestand. Ze haalt de hele tent overhoop, inclusief mijn spullen. We kunnen niet in haar buurt komen en gaan op een afstandje staan wachten tot Mien is vertrokken want dat is wat ze wil.
Ook de gasten uit de buurttent komen op het tumult af. Daar voelt Mien zich voor even gehoord en de rust lijkt teruggekeerd. Ik kruip mijn bed weer in. De Tjech slaapt door alles heen. Wat een geluk als je zo diep kan slapen.
Om half vier is het geduld van de fransman ook op en hij dreigt de politie te bellen. Mien krijst alles bij elkaar. Ook Heidi is er wakker van geworden en ik schaam me dood, had ik ze nu naar nooit meegenomen. Als de kinderen maar niet wakker worden.
Wat moet je met zo'n dronken tor? Op het terrein kan ze niet blijven vanwege het lawaai dat ze maakt en haar agressie en van get terrein af kan ook niet want iedereen die ze tegenkomt geeft ze een mep. Nog even los van de drukke weg waar ze over en langs moet. Ik sra een poosje met Jan te praten die niet weet wat hij met de situatie aanmoet. De fransman heeft de politie gebeld en Mien is ondertussen richting de drukke weg vertrokken. Ik ga ervan uit dat Mien wordt meegenomen en kruip mijn bed weer in. Maar helaas, even later is Jos met Muen in de tent om haar spullen bij elkaar te zoeken. Ze spreken af dat Mien wacht tot het licht is, voordat ze gaat lopen. Jan heeft elders op het terrein een slaapplek gevonden wat Mien ook weer niet kan waarderen. Ik ben nog even in skaap gevallen maar als ik naar de wc ga, staan Jan en Mien in de garage. Mien nog net zo dronken naar nu erg stil en Jan die probeert orde in de chaos van tassen en rugzakken te krijgen. Ik vraag mijn spullen terug. Dat lukt op bijna. De meeste dingen heb ik terug. Ik heb met Jan te doen. Hij komt nog even bij de rent een sigertje roken en is hopeloos ik adviseer yem om zijn eigen rugzak te pakken en Mien te laten voor wat het is. Hij zegt dat hij dat advies al zo vaak heeft gehad maar te zwak is om definitief door te pakken. Hoe triest.
Ik ga voor een bakkie troost naar de keuken. Een stevige omhelzing door Jos doet me bijna huilen. Ik ben zo moe en ik had vandaag graag een flink eind willen lopen en die dronken tor schopt alles in de war. Jos en Heidi zijn dankbaar voor de support van afgelopen nacht. Mien is niet door de politie meegenomen omdat ze wat rustiger was geworden. Hoe jammer.
Ik neem hartelijk afscheid van Jos en Heidi, lieve mensen. Ik hoop dat het hun gaat lukken er een mooi paradijsje van te maken.
Veel te laat voor mijn gevoel ga ik op stap. Het hele gebeuren van vannacht laat me niet los. Oeps en intussen is dit al get verslag van 27 juni geworden dus snel afsluiten.